Hanging Amihan

 

♫  Malamig ang simoy ng hangin, may saya ang bawat damdamin ♫ 

May mga alaala na hindi kailanman kumukupas—hindi dahil malinaw pa ang mga detalye, kundi dahil pareho pa rin ang pakiramdam. Hanging Amihan ang tawag ko rito. Hindi ito bagay na nahahawakan, pero ramdam na ramdam sa tuwing sasapit ang Disyembre. Maaaring ito na lang ang natitirang alaala ng aking Christmas childhood past, ngunit sapat na iyon para ibalik ang lahat.

Every December in the Philippines, there is a kind of cold that wakes you up gently. As soon as you open your eyes, you feel it—your joints are cold, your hands and feet are freezing, and your body is hesitating to move. The world is quiet, and a gentle breeze slips through the window. It isn’t harsh or loud; it’s soft, but enough to remind you that December has arrived once again.

Pagbukas ng gripo, doon mo mararamdaman ang totoong lamig. Ang tubig ay parang galing mismo sa bukal—napakalamig, nakakagising, nakakapanibago, at punô ng alaala. Isang simpleng sandali, pero may bigat ng nostalgia.

Ang Hanging Amihan ay hindi lang panahon; isa itong pakiramdam. Ito ang hanging nagdadala ng mga alaala ng lumang Pasko—kahit hindi mo na matandaan ang mga regalo, kanta, o dekorasyon. Ang mahalaga, pareho pa rin ang lamig. Pareho pa rin ang simoy. At sa bawat ihip nito, may piraso ng nakaraan na bumabalik.

There is another wind every Filipino knows well—the Hanging Habagat. If Amihan is gentle and calm, Habagat is heavy and challenging. It brings heavy rains, floods, and storms that test us year after year. During Habagat season, worry rarely sleeps—worry for our homes, our families, and our daily lives.

December Avenue - Paskong Alaala

Ngunit kapag dumating ang Disyembre at unti-unting napapalitan ang Habagat ng Amihan, parang may pahinga ang puso. Ang mga unos ay tila alaala na lamang, at ang gabi ay mas tahimik. Mas mahimbing ang tulog, mas payapa ang isip. Sa wakas, maaari na tayong matulog nang may kapayapaan, habang binabantayan tayo ng malamig ngunit maamong hangin.

Kasama ng Hanging Amihan ang Simbang Gabi. Madilim pa ang langit, tahimik ang mga kalsada, at ang lamig ay yakap-yakap ang buong baryo. Habang naglalakad papunta sa simbahan, may kakaibang ginhawa ang hangin—malamig pero hindi ka nilalamig sa loob. Parang pinapabagal ng Amihan ang oras.

Pagkatapos ng misa, nariyan ang amoy ng kape, puto bumbong, at bibingka. Pero bago pa man ang pagkain, ang unang yakap ay ang hangin sa labas—presko, payapa, at pamilyar. Ito ang lamig na hindi mo iniiwasan; ito ang lamig na hinahanap ng katawan mo.

So many things have changed over time—people, traditions, even ourselves. But every December, when Hanging Amihan arrives, something remains. The cold mornings, the breeze through the window, and the quiet streets leading to Simbang Gabi—all of these remind us that some memories never truly disappear.

At marahil, kahit ito na lang ang natitira sa aking Christmas childhood past, sapat na ito. Dahil hangga’t umiihip ang Hanging Amihan, buhay pa rin ang Pasko sa alaala.