Ciriaco Tuazon Street: A Walk Down Memory Lane

2120 C. Tuazon St. San Andres Manila: 'Sa kalyeng ito binuo ko lahat ng aking childhood memories'

Lumipas man ang panahon, madagdagan man ang ating edad sa mundong ito may mga espesyal na lugar pa rin ang ating hindi malilimutan lalo na kapag duon nailagak ang mga alaala ng ating kamusmusan.

1981, Ciriaco Tuazon St.

Dito sa taong ito at sa lugar na ito tumahan ang panahon ng aking kabataan. Isang simple at mapayapang kalye na matatagpuan sa pusod ng San Andres Bukid Malate, Maynila. Kakaunti pa lamang ang tao nuon sa aming lugar. Yung mga panahon na napakasarap pa maglalakad sa kalye dahil hindi pa ganoon karami ang masasamang tao at krimen noon. May mga krimen ngunit hindi nababalita ang aming lugar sa hindi magagandang gawain ng tao. Yung malaya kayong makapaglaro sa kalye mula tanghali hanggang ala-sais ng gabi. Oo, ala-sais ng gabi ang curfew naming mga bata, basta pagkalembang ng kampana ng simbahan ay hudyat na para magpaalam ka sa mga kalaro mo at para gawin mo na ang mga assignments mo kung ang uwi mo sa eskuwelahan ay alas-dose ng tanghali. Ito ring lugar na ito ay simbolo ng paggalang ng mga tao sa kalembang ng simbahan. Kapag narinig na namin ang kalembang ay maghihintuan ang lahat sa kani-kanilang puwesto, magsasign of the cross at mananalangin. Ito ang tinatawag na "Angelus". Ang iba naman sa aming lugar na amin ring ginagawa ay nagrorosaryo ang magkakamag-anak o pamilya tuwing Linggo ng ala-sais ng gabi. Walang magbubukas ng telebisyon o radyo hanggat hindi natatapos ang pagrorosaryo.

Tunay nga namang napakahabang taon rin naging tahanan ang kalyeng ito. Kabisado ko pa ang aming address sa loob ng 16 years na pananahan, 2120 C. Tuazon St. Ang kalyeng sinanayan kong lumakad gamit ang andador na binili sa akin ni tatay at nanay, ang mga kalye rin na ito ang nagpatatag ng aking mga binti mula sa paglakad at pagtakbo tuwing ako'y inuutusan sa tindahan nila Aling Meding, dito rin sa kalye na ito humalik ang aking tuhod sa semento sa pagkakadapa nung unang pagkakataon kong tinanggal ang extrang gulong sa likod ng aking unang pulang bisekleta, mga galos, sugat at hapdi na mararanasan ng isang batang kalye sa twuing siya'y makikipaglaro ng mataya-taya sa kanyang mga kalaro.

Dito sa aming lugar ay magkakakilala lahat ang tao maski sa ibang kalye pa sila nakatira. Naging magkakaibigan dahil magkakasama sa isang paaralan. Napakasarap umuwi galing eskuwela habang kayo'y sabay-sabay na naglalakad at nagkukuwentuhan at kantiyawan. Ito ang isa sa pinaka namimiss ko noong kabataan ko.

Kumpleto rin sa establisyemento ang aming lugar mula sa talipapa, barberya, mga tindahan, grocery katulad ng Manels Mart noon, clinic, dentist, mga panaderya, pawnshop, patahian, gas station, simabahan, paaralan, burger stands katulad na lamang ng Minute Burger, Burger Machine at noong meron pang Smokeys, meron ding mga manghihilot para sa mga katulad kong bata noon lalo na kapag nalalamigan at nasisinat. Tandang tanda ko pa si Mang Demet na aking manghihilot at Mang Inciong na mangugupit na punong puno ng mga hubad na kalendaryo ang maliit na kanyang barberya.

"Iho anong gupit?"

"3x4 lang po Mang Inciong."

Ang aming bahay ay duplex style ngunit mala-Kastila ang anyo. Ito ay inuupahan lang namin at dalawang pamilya ang nakatira. Ang panganay na kapatid nila nanay at kami at mga kapatid ni nanay at si Lolo. Bahagi lang kami ng bahay ngunit may pintong naglalagos sa bahay ng kapatid ni nanay. Napakasaya talaga kapag extended family kayo at kasama kong lumaki ang aking mga pinsan. Naaalala ko pa nng kaming magkapatid ay nakikipanood pa sa kuwarto ng aking mga pinsan dahil sila ay colored TV na at kami naman ay Sanyo na black and white pa ang pinanonooran. Mas masaya kasi manood ng may kulay kaya kami nakikinood lalo na kapag nakakatakot ang palabas sa Mother Lily's Regal Presents tuwing Lunes o di kaya ay Million Dollar Movies kapag Linggo pero minsan lang kami nanonood niyan kasi maaga kaming pinatutulog dahil may pasok na kinabukasan. Yung Regal presents nakakanood pa kami kasi pagkatapos lang yun ng TV Patrol ng bandang alas-siyete matatapos yun mga alas nuwebe sabay tulugan na, at minsan napapanaginipan pa naming yung mga nakakatakot na palabas kaya minsan kahit gusto mong umihi sa gabi ay natatakot kang lumabas ng kulambo mo.

Marami ring antique at muwebles ang bahay ng kapatid ni nanay. Isa na rito ang nagsisilakihang poon sa 2nd floor ng kabilang kuwarto. Sa kawarto na ito makikita ang pinakalumang gamit, mula lumang tumba tumba ni lola, mga antique na kabinet at aparador, ang lumang makinilya, at yung vintage na Singer brand na sewing machine yan yung may manibela sa ilalim na lagi kong iniikot kapag wala akong magawa. Hindi ko rin makakalimutan ang buntot pagi na nakasabit sa 2nd floor ng banyo na kwartong iyon. Ito daw ay proteksiyon para sa masasamang espiritu. Hindi ko rin naman makakaila na may mga espiritung nananahan sa aming lumang bahay sa San Andres, sapagkat sa twuing aakyat ka sa taas ay pawang pakiramdam mo na may mga matang laging nagmamasid sayo at bigla ka nalang kikilabutan.

Ang aming lugar ay napuno rin ng mga sikat na artista. Madalas mag-shooting dito ang gaya nila Ace Vergel at John Regala. Doon kasi sa dulo ng aming kalye at pag liko mo ay may mga barong barong na puwedeng gawing scene ng mga goons para makipagbugbugan ang bida kaya siguro gustong gusto ng mga producer ng pelikula na dito mag-shooting. Pero wag ka ang tapat ng bahay namin ay nakita kong naglalaro ang maliliit pang sila Claudine Baretto at Marjorie Baretto. May bahay kasi sila sa aming tapat at kitang kita sa aming bintana ang kanilang malawak na garden. Sa aming eskuwelahan naman noon ay may concert sa twuing araw ng Foundation Week at doon ko unang nakita si Jolens, oo si Jolina Magdangal, Ten Ten Munoz at Gino Padilla na kinanta ang "Close you and I" yan yung themesong ng isang sikat na tooth paste commercial.

Kabisado ko pa ang tirahan ng aming mga kapitbahay. Noong 1980s ay wala pa malaking building sa pinaka kanto ng aming kalye. Ang nakatayo pa doon ay gas station ng Caltex. Kaya naman minsan ay hindi mahirap bumili ng kerosene na aming ginagamit sa aming kalan. Karaniwan ay bote ng Coke minsan ang ginagamit pambili ng kerosene at minsan na rin akong nautusan na bumili nito. Naging runner ako ng mga kailangang bilhin mula sa bato ng lighter at sigarilyo ni Lolo hanggang sa mga sangkap katulad ng paminta, bawang, sibuyas, asin, ajinomoto, shampoo, sabon, methiolate, kandila, chichiria, softdrinks at kung anu-ano pa. At dahil hindi pa ganoon katalas ang memorya ko habang humahaba ang pinabibili nila ay ginagawan nila ako ng listahan hanggang tatlong item lang kasi ang kaya kong mamemorya.

"Nak, bumili ka nga muna ng paminta. Sabihin mo yung durog ha pamintang durog."

Sobrang gamit na gamit ang pagiging runner ko lalo na kapag Kapaskuhan siyempre maraming niluluto para ihanda sa aming Noche Buena at marami silang nakalimutang sangkap na bilhin sa palengke. Noon nga ang akala ko sa Coke 500 ay parang sa gas station na may isasalin lang na hose dun sa bote kasi pagkabili ng mga pinsan ko aba may laman na yung bote na kanina lang naman ay walang laman. Yun pala bagong bote yun. Hahahaha!

Kabisado ko pa ang tindahan sa kanto ang Hulinganga Store, kasunod nito ay ang bahay nila Catherine na mayroon ding maliit na tindahan na kaklase naman ng aking pinsan, sunod naman ay ang bahay nila Aling Senyang na punong puno rin ng mga santo at rebulto at marami din silang halaman, ang sumunod ay bakanteng lote at ang susunod ay bahay ng aking classmate ito yung bahay na nasabi ko kanina na pinaglalaruan ng magkapatid na Baretto. Sumunod ay apartment. Maraming nakatira dito at may mga classmate din ang aking pinsan na naninirahan sa mga apartment na yun.

Ang kahilera naman namin ay yung malaking building sa kanto. Sumunod na bahay ay kila Manimbo family isang buong gate ngunit maraming bahay sa loob. Ang susunod ay paborito ko, hindi siya bahay rentahan siya ng mga VHS tapes na sa tuwing weekend ay bumibisita ko para tumingin ng mga bagong labas.

"Tol, may bago ba kayong labas na Wrestling diyan?"

"Meron kaso nahiram na hindi pa naisosoli. Maganda yun Wrestlemania 8, yun ang latest."

"Sayang naman. Pa-reserve na lang kapag naibalik na."

Sumunod na bahay ay kila Merino. Alam ko may lahi ang nakatira sa bahay na ito at kras ko yung nakatira dito si Elizabeth. Ayieeehh. May kapatid siyang singer na laging kumakanta at parang may recording studio sa loob ng bahay nila.

Sumunod ay bahay namin ang 2120 C Tuazon st. Ang sumunod sa amin ay sila Mune at Kalot. Minsan sa kanila kami nakikitawag at nakikidial para tumawag sa telepono. Ito yung klasik na telepono yung iniikot yung numero para idial. Sumunod naman sa kanila ay ang bahay ni Alex Fernandez, isa siyang goons na pulis. Medyo siga kasi ang pulis na ito at minsan na rin na kinakatakutan sa aming kalye. Ayaw na ayaw niyang may pumaparadang sasakyan sa kanyang harapan kahit pa sa kabilang side basta sa tapat niya ayaw niya. Minsan ko rin nakita noong may pumaradang taxi at umalis ang driver para mananghalian sa dulong karinderya. Maya maya pa ay sinira niya ang side mirror nito at kitang-kita ko yun. Nagtago na lang ako sa takot. Ang sumunod ay ang bahay ni Aling Fe at Bokyo, si Bokyo na minsan ko ring nakalaro ng mga tau-tauhan. Ito yung klase ng laruan na puwede mo gawaan ng istorya, minsan pinag-aaway niyo ito sa di malamang dahilan depende kung anong kwento ng storya niyo kung bakit niyo pag-aawayin. Ang mga tau-tauhan rin minsan yung tinitira ng toy gun sa mga booth sa karnabal at kapag napatumba mo lahat ng tau-tauhan ay may libre ka, may libre kang tooth.... joke lang kanta yan ng Grin Department. May libre kang stuffed toy o di kaya ay mga candies.

Ang aming kalye ay nagmistulang alaala ng iba't-ibang klaseng trahedya. Nariyan ang mga alaala ng ashfall ng Mt.Pinatubo na umabot hanggang Maynila. Isang umaga ang akala namin ay umuulan na ng snow sa Pilipinas sapagkat pagkagising ng lahat ay mala kulay abo ang aming kalye, makapal na abo na tumakip sa mga winshield ng kotse. Nabalot ang mga bubungan at daanan ng abong ito na dulot ng pinsala ng pag aalburoto ng bulkan. Buwan ng Hunyo naman ang matinding pagbaha dulot ng mga bagyo. Hindi binabaha ng ganito ang aming lugar maliban na lamang sa malalakas na pag-ulan na tumatagal ng mahabang oras. Dito ko naman naranasan na isakay ako sa batya ng aking mga nanay at tita. Tuwang tuwa ako dahil akala ko talaga nasa beach na ko sa loob ng bahay. Taong 1995 naman ng nagkakaroon lagi ng shortage sa kuryente ang aming lugar at umaabot ang brownout ng mahigit walong oras kada araw. Nagkaroon din ng takot dahil laging sumasabog ang poste na malapit sa bahay tuwing mag-aalasais ng gabi dahil hindi kinakaya ng boltahe ng kuryente sa poste kapag sabay-sabay na gumagamit ng kuryente sa buong street namin nasakto pa kasi noon na magdi-Disyembre, ang lahat ng tahanan ay kaya pang maglagay ng Christmas lights sa bawat tahanan. May mga katatakutan ding kwento ang aking narinig katulad na lamang ng White Lady na hinahabol daw ng mga barangay tanod at lumusot daw ito sa aming harapang pintuan. Ang mga tita ko daw ay may nakitang malaking anino ng paniki na tumambad sa aming bintana.

Ang Street Viewer ng Google ay nagmistulang time machine para sa akin para balikan ang mga lugar na aking kinalakihan. Ang ilan ay mga biswal na larawan ng aming kalye at mga lugar na may espesyal na alaala sa aking puso.

Kanto pa lamang ng aming lugar ay sandamukal na ang mga alaala. Dati ay mahaba ang daan papunta sa amin pero ngayon hindi ko malaman kung parang bakit umikli na lamang ito. Nakikita ko pa sa kantong ito nang minsang makawala ang alaga kong aso at napagod ako sa kakahabol sa kanya para ibalik sa garahe. Ang balkonahe sa tindahan ng Hulinganga store na naging tambayan para uminom ng Fanta softdrinks at ang pagba-bike ko ng may dalawa pang gulong sa likod mula sa amin hanggang sa kanto. Sa isang larawan daming alaala.

The Carpenters - Yesterday Once More

Kapag tatawid kami sa kanto tatlo lamang ang purpose ko. Una kung pupunta ng Paco para samahang mamalengke si ermats na bitbit namin ang bayong, pangalawa kung magpapagupit ako kay Mang Inciong na nagsilbing barbero ko sa maraming taon. Mayroong bangkito sa labas para kung sakaling marami pang nakapila ay puwede kang umupo at pagmasdan mo muna ang mga kalendaryo niyang mga sexy celebrity chicks habang naghihintay at pangatlo ay kung kailangan ko na magpatahi at magpasukat muli ng aking cocky pants sa tatay na sastre ng aking classmate na si Montalban.

Naging tambayan ko rin itong kanto na ito dahil dito ko nabibili ang mga songhits, magazines at ang pinaka paborito kong Funny Komiks na tuwing Biyernes ang bagong issue. Pagkalabas galing ng eskuwelahan ng Biyernes ng hapon ay hindi puwedeng hindi ako dadaan sa magazine stand para bumili ng bagong issue. Hindi lang Funny Komiks ang nabibili dito sikat din ang Bata-batuta, Hiwaga, Extra, Aliwan, Holiday, Klasik at Pioneer. Ang katabi ng paborito kong magazine stand ay isang panaderya at puwede kang umupo dito habang nagmemerienda ng tinapay at nagbabasa ng binili mong komiks o diyaryo. Harap lamang ito ng aming eskuwelahan at napakadaling access para makabili ng mga babasahin. I miss the good ol days of komiks reading.

Sa tuwing uwian at kapag may natirang pera ang barkada ay nagmemerienda/tanghalian kami sa Sinangag Foodhouse, kilala sila sa mga silog variants o kung hindi kaya ng bulsa ay diyan lang kami sa katabing lugawan 20 pesos lang ay solb ka na lalo't kung umuulan, 25 kung gusto mo may itlog at may laman. Kanya-kanyang trip ng pagtimpla. Dito ko nalaman sa mga classmate ko na masarap pala kapag hinaluan mo ng hot sauce ang lugaw mo. Ang mga rich kids at kaya pa ang pera puwera sa pamasahe ay umoorder naman ng tokwa't-baboy. Isa ito sa pinakamasasayang alaala noong high school time ko.

This is Smith street along San Andres Bukid, Manila. Once a General Manager says in wrestling "if you have grudges settle it in the ring". My HS classmates says, "ano tapusin na natin to, diyan tayo sa Smith mamaya". On my high school memories with the tough kids, Smith St. is one hell of a punching ground. This use to be the place where grudges settle. Mula sa maliit na dayaan ng larong "one-three last" (money serial number adding game), tuksuhan na nagkapikunan, mga awayang girlfriend at kung anu-ano pa. Smith st. talaga yung saksi sa maraming rambol at sapakan.

My High School Alma Mater, St. Anthony School Singalong/ San Antonio De Padua. Nag-aral ako dito mula Prep hanggang makatapos ng 4th year high school. Lahat kami ay dito nag-aral mga pinsan at kapatid ko. Narito lahat ang pinakamakukulit, pinaka naughty, pinakamasasayang alaala na hinding hindi ko makakalimutan. Sabi nga nila High school is the best memory of your life. May simbahan ang aming eskuwelahan at tuwang tuwa kami noon kapag first Friday ng bagong buwan dahil yung afternoon classes ay wala na dahil kailangan lahat umattend ng school mass activity at maaari na kayong makauwi pagkatapos ng misa dahil saktong pagtapos ng misa ay uwian na. Napakasarap dahil Biyernes pa at walang pasok kinabukasan. Minsan ay dumadalaw pa rin ako sa aking eskuwelahan lalo na kapag Mahal na Araw at para makapag simba at gawin ang Station of the Cross dito.

Visita Iglesia 2017

Tila napakasarap uli mag-aral sa aming eskuwelahan. Umuunlad na at napakarami ng pagbabago. Sosyal na dahil de-aircon na lahat ang classrooms. Suwerte ang mga kabataang nag-aaral ngayon diyan dahil maganda rin naman ang quality ng pagtuturo ng aming mga minamahal na guro. Mayroon na ring sariling covered basketball court at gymnasium. 

The Beatles - In My Life

5 years old ako nagumpisa mag-aral sa Kindergarten school sa Fermin St. Singalong Manila. I remember my KitKat lunch box na lagi kong dala-dala. Masarap sa Kinder ee magkukulay kulay lang kayo sa coloring book, kakanta-kanta, maglalaro, kakain habang naglalaro, tapos kakain na naman kapag recess pero noong unang araw atungal talaga ko sa iyak noong first time na iniwan ako ni ermats sa unang araw ng pagpasok ko sa school. 

Sa mga special places sa buhay natin meron din naman tayong tinatawag na troubled-places o mga lugar na hindi natin makakalimutan dahil may nangyaring hindi maganda o gusto na lang talaga nating makalimutan dahil nagkakaroon tayo ng trauma kapag naaalala natin. Ito ang Taft Avenue, Vito Cruz Station sa kasamaang-palad dito ako na-holdap ng mga kabataan, 8 kabataan na humila sa bag ko pero hindi nila nakuha ngunit ang wallet ko at relos ko ay hindi nakaligtas.

Isa sa easy transportation para marating ko ang Vito Cruz Station ay ang pagsakay ng Dulo. Nakatira pa kasi kami noon sa Paranaque at dito pa ako nag-aaral sa Maynila. 4th year na ako at graduating kaya hindi na ako pinalipat ng school. Easy ride kasi paglabas mo ng school may nag-aantay na jeep. Masaya dahil magkakasama kayong nauwi ng mga tropa mo, minsan naman ay nilalakad namin ito. 

Pero may isang araw akong hindi makakalimutan dahil binulabog ako ng kilig nung nakasakay ko ang crush ko noong high school na sobrang kamuka ni Rica Peralejo. Nakasakay na ako sa jeep noon, ang alam ko examination day kaya maaga ang uwian yung iba kong kaklase ay nagala pa kaya ako lang ang uuwi mag-isa. Lumabas siya ng school at tyempo naman na nakasakay na ako sa jeep para magpapuno. Shet eto na sumakay siya sa jeep na sinasakyan ko. Tangina kilig naman ako at hindi ko malaman ang i-aacting ko sa sarili ko. Nahihiya akong ewan, pagkakataon na ba para kilalanin ko siya? Baka suplada, baka hindi ako kausapin kapag kinausap ko, daming tanong sa isip. Bahala na. Mapagbiro naman talaga ang tadhana dahil wala talagang ibang sumakay at kami lang talagang dalawa. Magkaharapan kami at naiilang ako. Maya-maya pa ay biglang binuksan ni mamang driver ang radyo ng jeep sakto ang tunog eh Side A band: 

♪♫Tell me where did I go wrong, what did I do to make you change your mind completely♫♪

Side A - Tell Me

Magkakahalong emosyon na ang aking nadama noon hindi ko alam kung bubuka na ba ang bibig ko ngunit parang may epoxy akong ibinababad sa bibig para pigilan akong magsalita para makipagkilala sa kanya. Wala talagang sumakay hanggang sa aking pagbaba at kung puwede lamang ako batukan ng tadhana na yan ay ginawa niya na dahil walang nangyari at ang torpedong manunulat nito ay hindi man lamang siya nakausap hanggang sa aming pag-graduate. At diyan na po nagtatapos ang kabiguan ng aking kilig.

Napakabilis ng paglipas ng mga taon at hindi ko namamalayan na napakarami na ng pagbabago, mula sa mga laro at maging ang mga kaibigan na nakasama kong bumuo ng magagandang alaala, mga daan, mga kalsada na nagsilbing mata natin sa ating paglaki. Napapangiti na lamang ako sa tuwing maaalala ko na minsan ako'y isang naging bata. Ngunit hindi na natin kaya pang ibalik ang mga panahon na nakalipas at kailangan na nating mahpatuloy sa buhay na tinatahak natin ngayon. At patuloy na lamang nating baunin ang mga masasayang alaala ng nagdaang panahon.

Sa Tuwing Umuulan

'Mga alaala sa tuwing tag-ulan'

Makulimlim na naman ang paligid kahit mainit ang sikat ng araw. Ulan, init, ulan, init iyan ang laro ng panahon sa maghapon. Katamtaman ang ihip ng hangin, malamig din ang panahon, heto nga at naaamoy ko pa mula sa aking puwesto ang masarap na pritong daing na bangus ni Nanay, na paborito naming ulam lalo na kapag ganito ang panahon. 

Paborito ko ang tag-ulan lalo na kapag sumasapit ang dapit-hapon. Kalmado. Alam kong uulan kapag ang mga kulisap ay nagkakagulong magsiliparan pabalik sa kani-kanilang lungga. Masaya ako kapag umuulan. Nais kong maligo at magtampisaw sa malamignitong tubig. Nais kong kumawala sa init ng nagdaang araw, isang pagbabanlaw sa lahat ng pagod at hirap mula sa matinding sikat ng haring liwanag. Ibinabalik nito ang masasayang larawan ng aking kabataang araw-araw ay nais kong balikan. Ang ulan para sa akin ay isang katuparan ng pinakakaasam na kahinahunan ng mundong aking ginagalawan. Isang paghuhugas sa mga alinlangang nadarama ko sa kabila ng kabutihang idinudulot sa akin ng buhay.

Noong bata pa ako, waqla akong kalayaang magpasya na maligo sa ulan. At alam kong sa bawat pagpupumilit kong magtampisaw ay pagagalitan ako ng aking mga magulang. Kung bakit ba noon, noong bata pa ako, mas napapansin kong mas madalas ang pagbuhos ng ulan kumpara sa pagsikat ng araw. Marahil, noon pa man, umiibig na ako sa ulan. Hanggang ngayon.

At ngayong malaya na akong maligo kahit anong oras na bumuhos ang ulan. Ngayon pang mas pipiliin kong magtampisaw sa tubig nito kaysa ang manatili sa loob ng aming silid-aklatan upang magbasa ng mga panitikan patungkol sa ulan. Ngayong wala ng makakapigil sa aking magpagulong-gulong sa nakabibighani nitong tubig. Ngayong hindi ko na kailangan pang uminom ng isangbasong tubig kapag nangangamoy alimuom. Ngayon pang malaki na ako at marunong ng magpasya sa sarili, ngayon pa na kakaunti lamang ang ulan.

After Image - Tag-ulan

Ang ulan ay nagpapaalala sa aking ng mga ginupit-gupit at tiniklop-tiklop na papel noong aking kabataan. Ito ay  ang bangkang papel. Masaya magkarera nito sa kanal lalo na kapag umuulan dahil malakas ang agos ng tubig sa kanal. Kanya-kanyang gawa agad ng bangka at paunahan na. Parang hindi na nga lang talaga karera ang nangyayari eh kasi sa lakas ng ulan nagiging survival na ang labanan. Patibayan na lang ng pagsalo ng mga patak ng ulan at sa lakas ng pag-agos ng tubig. Kapag umabot sa imburnal ang bangka mo at shumoot dun eh panalo ka. Ang tibay ng bangka mo.

Sa lakas ng ulan noon ay hindi ka makukuntento ng basta sa ulan lang eh minsan ay naghahanap pa kayo ng mga kalaro mo ng parang Maria Cristina Falls. Ang rumaragasang tubig sa alulod ng mga bahay yan ang pinaka the best time ng paliligo tuwing umuulan kahit pa alam niyong sinuway na kayo ng mga nakakatanda dahil daw sa may kasamang ebak ng at ihi ng daga ang tubig na dumadaloy sa mga alulod. 

Ito lamang ang aking mga mumunting alaala sa tuwing umuulan. Tila nananariwa ang paligid, pawang naaalis ang dumi, alikabok, putik ng nakaraan at mistulang bagong Paraiso ang masasaksihan pagkatapos ng ulan.

LIFE at Five Months after Open Heart Surgery

#HeartStrong 

On the 29th of this month will be the 5th month to date since my OHS. To recap, they bypass my blocked arteries with the saphenous veins in my legs, they done the sternotomy on my chest cut my breast bone in half, they harvest 3 veins on my left leg to bypass my three blocked arteries in the heart, they cleaned out my aortic arch, they harvest again an artery from the left side of my chest wall. What can I say? They hacked me up pretty good. 

Life has been s-l-o-w-l-y creeping back to 'normal' in the past 5 months whatever that 'normal' means nowadays. 

I have really good days when I move freely and I can accomplish a lot, physically (commuting just fine, cooking my own breakfast, a little house chores cleaning, light malling) and I have days when everything screams in pain: my chest, my back, my whole upper body, generally my hips. My left leg is still numb. Some days they aggravate me, and they feel swollen, and some days the pain is bearable, and they just feel like annoying needles poking me. There are night chills and cold sweats where my body is fighting an infection.

"Before bypass surgery, this used to be my life song, especially on the Christmas time last year." - DEMON HUNTER - The Wind

These city lights illuminate your breath

As you tell of all the ways that you feel dead

December left you cold and alone

I'm sorry but I have enough to fear on my own

Dying to care

I'm searching for some solace in this air

But the wind

It cuts to my bone

The wind

This hollow breath of cold

The snowflakes fall like ashes into dirt

Like every hope that rose and dissolved into hurt

Dying to care

I'm searching for some solace in this air

But the wind

It cuts to my bone

The wind

This hollow breath of cold

The wind

It cuts to my bone

The wind

In winter's arms, I feel at home

My blood pressure has inched itself up to close to normal values. Finally, I'm slowly recovering from hypotension the lowest BP I had is 81/55 which is considered very low and there was also my time when I got the lowest heart rate of 49. I was rushed to the emergency in the morning because of this and the doctors adjusted my medicines. Last time I took it, it was 110 over 70, so slowly getting the diastolic closer to 70 now (used to be in the 50s for months)

I am still not able to carry much weight but I can push grocery carts with my mother. Unloading and loading them from commuting is hard, so I can't do it my mother and my sister did this every time. I tried a couple of times and start panting like a dog.

My chest is very sensitive, still. My incision (full sternotomy) has keloids from space to space, and it's still very sensitive and bright red. Sun hurts it even more, so I cover it pretty carefully when I am outside. I have days when my drainage tube scars on my stomach are very touchy, as well, and sometimes itchy.

I went on a family trip overnight in Baguio City last April. The drive up there was about 5 and a half hours, and the time in the car bothered my ribs a bit in a wild turning of Baguio's zigzag road.

The trip was great, overall, but I did get very tired the one full day we were there, from walking around in the heat. There were destination spots that I can't go especially when climbing up so I just wait for them patiently until they come back. 

I have had a couple of episodes of feeling dizzy and feeling like my head is too heavy, where I have to sit down and rest a bit, but those are very rare now, maybe once a week or so, and they are very short lived. They usually come when I am extremely tired, after doing too much, or when I am in the heat. Thank God it's rainy season now. I used to like summer before but now I turned into a pluviophile emo trash person. Lol!

There are days when you feel very strong and there are days when you're really weak and drained out energy. But when I feel the weakness, I'll nap, sit on the couch, and just catch up on life.

Five months ago, or even 2 or 3 months ago, all this would not have been possible! I am amazed every day at what my body can do. I still get no warning about being tired. When I have the stamina (and that has improved amazingly over the past 5 months!), I just go-go-go and usually the following day, the tiredness hits and I have to just stop the show!

I sometimes lie awake at night thinking of my new parts inside of my heart, the saphenous veins harvested from my leg and the left internal mammary artery harvested on my chest wall. I am visualizing them, and imagining them at work, and praying and casting a small blessing on them, asking them kindly to keep working for me. Let the continuous blood flow work inside my heart and arteries. Do not block easily. It's kind of eerie what they can do nowadays. I am so grateful that I had something that could be fixed. There are so many hundreds of thousands of afflictions out there that are hopeless for so many people. For innocent babies and unborn children, even. I got lucky! I am also learning to trust them more and more and seeing them as part of me, and not a strange 'body' anymore.

 My recovery song #HeartofCourage

The one thing that open heart surgery has taught me so far, a very powerful thing, is just how much our hearts work. Right after surgery, when my poor heart was beaten up senseless, and so tired and so weak, for a month, everything, even breathing, walking up a flight of stairs very slowly, showering took a Herculean effort. Sitting up was an effort, for days and weeks. Putting my shoes on took forever, and it rendered me breathless. This is how I knew my heart was not ready to do all these things yet, it was still recovering. I never take any move of my body for granted anymore, because I know of the amazing hard work that goes into it from my heart. I am so thankful and so humbled!

The 'rhythm' of the past five months has been just 'one day at a time', and I continue to keep that stride. I never have two days alike, and every day teaches me new things about myself, and about this heart disease journey. As one of my favourite songs goes, "Mask of steel, silent words, Waiting till the coin has turned", so I'm happily carrying through until the coin has turned for me, for my time to feel fully recovered. This is a lucky journey. I have been cast on and eagerly waiting what is behind every corner, of every day.

I would also like to share this wonderful quote from my favourite Christian band, Demon Hunter:

"When the sun is shining in our lives, it's important to remember that it's raining down upon someone else. It can be difficult to truly see outside yourself - especially when everything seems to be coming up roses. When we suffer, we expect the world to stop and suffer with us... But when we're basking in the glow of good fortune, we're often blind to those whose lives are in turmoil. This is a reminder to myself, as much as anyone else, to be mindful at all times of the difficulties others face." - Ryan Clark

Always be kind to someone you don't know what storms someone has just walked through.

Much health to everyone, ALWAYS!

Rated SPG: Kwentong Banyo

'My peace of mind rest at our banyo.'

"Love hurts...oooohhh-wooohhhh....Love hurts...." ♪ ♫

Yan ang laging kinakanta ni tita habang pinapaliguan ako nung bata pa ako. Klasik ang banyo ng isang batang kalye. Ang mga pader ng banyo ang nagsisilbing saksi sa atingmusmos na hubad na katawan at iba pang mga ritwal.

Hindi ka huhusgahan ng pader ng banyo. Kahit pa napakabaho ng tae mo ay wala kang maririnig na panghuhusga. Kahit labing-dalawa pa ang daliri mo sa paa ay wala kang maririnig. Ang mga pader ng banyo ang totoong "man's best friend". Napaka-walang basehan ng sinasabi ko anoh? 

Walang mga katulad nating batang kalye ang hindi nagkaroon ng banyong may lumot. Siguradong may isang sulok sa mga tiles ng banyo na maraming lumot.Tignan niyong mabuti yung gilid ng tiles at makikita niyo ang kulay green na hindi mo alam  kung saan gawa na talaga namang kadiri pero dahil nasanay na tayo kaya hindi na talaga siya kadiri. 

Meron ding mga banyo na may malaking bato sa lagayan ng sabon. ito ang pang-hilod. Karaniwan ay nakukuha natin ito bilang souvenir kapag tayo minsan ay nakapaligo sa beach. Yung iba talaga sa atin ay nangongolekta ng bato na kasinglaki ng sabon para ipanghilod sa ating mga katawan. Kung walang "luffa", bato ang gamitin. Siguraduhing pumili ng magaspang na bato. Tanggal na ang libag, tanggal pa ang balat.

Pagkagising sa umaga, rekta sa banyo. Sa mga lalake, siguradong matitigas ang mga manoy niyo sa umaga kaya galingan ang pag-ihi dahil talaga namang mahirap i-shoot ang ihi sa inidoro kapag naka-saludo si junior mighty meaty hotdog. Huwag na huwag sasabihin kay ate kapag nalagyan ng ihi ang sabon niya sa mukha. Bad idea.

Unang buhos ng tabo. Mahirap tumayo ng kalmado sa unang buhos. Lagi akong napapatalon at kandirit na parang boksingero dahil sa lamig ng unang buhos. Hindi ko mapigilang kuskusin agad ang aking mukha sa unang buhos ng tubig.

Baradong inidoro - impiyerno ng buhay ko. Wala nang mas nakakapanic pa sa itsura ng tubig na tumataas habang tumataas din yung tae mo na akala mo isasama ka. Nakamamatay lalo na kapag hindi sayo ang taeng umaangat. Sa mga nagtataka, oo, kilala ko ang tae ko dahil kumain ako ng mais kagabi. At hindi ko tae 'tong umaangat ngayon dahil balat ng munggo ang nakadikit sa taeng ito.

Nakakadiri talaga ang tubig na umaangat sa baradong inidoro. Pero teka....ba't ako tuwang tuwa 'pag nagsu-swimming sa baha?

"ooohhh---woohhhhh, Love hurts" ♪ ♫

Razorback -  Banyo Song

Sarili mong mundo ang banyo. Isa rin itong masayang palaruan. Walang makakakita sa'yo kundi ang apat na sulok at mumunting ilaw sa itaas. Minsan dilaw na ilaw minsan naman ay puting ilaw. Ayaw ko ng puting ilaw dahil mas cleared yung itsura ng tae mo sa ganitong uri ng liwanag. Okay na yung dilaw para medyo may filter. 

Hindi kumpleto ang banyo kung walang tabo at inidoro. 'Yang dalawang 'yan madalas kong maisip kapag banyo ang pinag-uusapan. Nawawala talaga ang poise kapag nauupo sa inidoro e noh? Mag-isip ka ng artistang tumatae sa inidoro. 'Di ba napaka wa-poise?

Pa'no ba kayo jumebs? Para bang tumutulak ng mabigat na aparador ang ginagawa niyong tunog? Wala naman sigurong humahalinghing kapag tumatae anoh? O di kaya ay ma-pride kayong hindi nag-iingay? Ang sarap kayang sumigaw habang tumatae. Try niyo kahit mamaya pagpasok niyo ng banyo.

Ako kasi ang style ko sa pagtae medyo kapag nararamdaman ko na ay gusto ko muna mapag-isa habang pinipigil ko muna. Ang sarap kasing magpigil muna bago mo ibulwak sa banyo. Pero wag ka magpipigil kapag alam mong basa ang ebak mo siguradong magtutunaw ka na Hershey's diyan sa brief mo at baka umabot pa ang sabaw sa iyong salawal.

Madalas akong naririnig ni nanay kapag tumatae, kaya tuwing natatapos ako e automatic na ang, "o-i-flash mo agad yan," samantalang ako naman e busy sa kakapanood ng naglalanguyang kulay brown sa ilalim ng puwet ko. Ewan ko ba, pangit naman ang itsura at mabaho pa ang tae, pero parang mina-magnet angmgamata ko kaya napapanood ko silang umiikot-ikot at nag-d-disintegrate. Hihinga ba ako sa ilong o sa bunganga?

Nakakakabang nakakatawa ang paliligo sa umaga. Pagbuhos pa lang ng tubig eh hindi puwedeng hindi ako sumigaw nang pakanta at magjogging in place ee. Tapos automatic nang kukuskusin ng kamay ko ang dibdib ko. Minsan e maiisipan kong maglaro at i-splash ang tubig sa tabo sa kisame hanggang sa mapundi nang tuluyan ang ilaw. 'Pag basa na ang kisame e tutulo ang tubig na parang umaambon. Realistic! Realistic talagang may latay ka ng sinturon pagkatapos ng fresh mong pagligo.

For some reasons e tuwang-tuwa akong laruin ang tubig sa tabo. Isasaboy ko sa ding-ding, sa pinto, o salamin ng banyo. O di kaya sa tao sa tapat ng banyo. Basta may mabasa lang eh tuwang tuwa na ko. Gusto ko rin 'yung thrill kapag nilulublob ko 'yung muka ko sa balde na para bang nalulunod ako. Kapag feeling ko e mamamatay na ko sa pagkalunod e iaangat ko nang mabilis ang ulo ko at mauuntog ako sa gripo. Tanga. 

May nakapaligo na ba sa inyo sa drum? Syet ito ang isa sa pinakasamasarap na naranasan ng isang batang kalyeng katulad ko yung pagkatapos niyong maglaro ay papayagan ka ng nanay mo na lumublob sa naguumapawa at napakalamig na tubig sa drum o kaya minsan naman tuwing Summer ay ipaglalatag ka nila ng mini swimming pool hindi sa banyo kundi sa gate at dun kayo magbababad. Haaaayyy ang sarap bumalik sa pagkabata anoh?

'Ligo sa drum days' (photo not mine)

Swerteng hindi naman ako nabagsakan sa paa ng malaking batong panghilod. Hassle naman ang paggamit nito dahil ambigat kaya ang hirap linisin ang buong katawan nang maayos. Basta puting Safeguard ang gamit ko e sigurado akong 99.9% of germs ang natanggal sakin. Hay, gusto ko rin singhutin ang amoy ng Johnson and Johnson's Shampoo. Yan yung nasa kulay na dilaw na bote. "No more tears."

May mga oras din naman na takot ako pumunta sa loob ng banyo kahit pa taeng-tae na ako. Dahil minsan bumibisita ang mga pinaka kinatatakutan kong mga friendly kisamehood na creepy crawlers katulad na lang ng mga giant spiders. Taena magkamatayan na ayoko maligo o tumae ng may gagamba diyan sa loob ng banyo. Bumaho na kung bumaho, magkalat na ko sa brief ayoko sila maka jamming sa loob. Alam ko ugali nila akala mo nakatambay lang sa pader pero tinitignan ka ng mga yan minsan trip nilang talunan ka. Ewan ko ba idol ko si Spiderman pero takot na takot ako sa malalaking gagamba. Di bale na ipis ok lang ako sa ipis ee. 

'Gagamba sa banyo' (Titi not mine)

Lalong tumatagal ang pagligo ko kapag kasabay ko ang mga pinsan ko. Syempre may mga kalaro na ko! Isa sa mga nilalaro namin ang patagalan sa pagpigil ng hininga. Sabay sabay  naming ilulubog ang ulo namin sa balde ng tubig at kung sino ang unang umangat, syempre siya ang talo. Ako naman ang palaging talo pero minsan eh nananalo rin ako.

Siyempre hindi rin mawawala ang bugahan ng tubig sa mukha galing sa bibig. Tapos ka na maligo at ang bango-bango mo na eh bigla kang bubugahan ng tubig galing sa bibig ng kalaro mo. Pupunasan mo na lang ng tuwalya ang mukhamo at tatamarin nang maghilamos pang muli.

Pagkatapos maligo... Tuwalya!! Yan ang palaging eksena pagtapos maligo. Out of 10 times na papasok ka sa banyo para maligo ee isangbeses mo lang maaalala na magdala ng tuwalya bago ka maligo.

Kaya ko lamang talaga naisipang isulat ito dahil barado ang aming CR. Kailangan nang tawagan ang Malabanan All-Stars.

Horoscope

'Mag-relax at makinig ng mga klasikal na musika'

LEO  (July 23 -- August 22)

Makakahiligan ang mga klasikal na musika at ito ay makakatulong sa depresyon at problema. Mababawasan ang paghanga ng isang lihim na nagmamahal dahil sa sobrang kayabangan. Lucky numbers at color for the day ang 18, 29, 38 45 at navy blue.

Yan ang sabi ng tabloid para ngayong araw. Kaya kailangan bawas yabang muna habang nakikinig ng klasikal na tugtog at naka navy blue. Pota, hindi ata ako yan.

Kapag nakakalito ang buhay-buhay, horoscope ang syang takbuhan ko sa susunod kong mga hakbang. Pumalpak man, syempre horoscope lamang ang masisisi.

Noon yun.

Nadala na ako. Ayoko na. 

Kalimitang pumapalpak ang aking buhay sa kakasunod niyan. Ngayon binabasa ko na lang ang horoscope ng ibang tao. Gemini: ang zodiac sign ng taong nagpapatibok ng puso ko. Scorpio: zodiac sign ng taong nagpapapintig ng aking puson. Binabasa ko ang kapalaran nila araw-araw para malaman kung sumasang-ayon ang mga bituin sa aking masasamang balak.

Mas trip kong basahin ang Tagalog na horoscope. May lucky numbers kasi. Na kapag tinayaan mo sa lotto ee unlucky naman. Kaya sa susunod naisip ko, bago tumaya, basahin muna ang lucky numbers, tapos ibang numero ang tatayaan. Baka mas malaki ang tsansang maka tsamba.

Ang kapalaran kasi kung minsan tsambahan. Hindi natutumbok ng kutob ng horoscope. Pero eto basa pa rin naman ako ng basa. Parang hinihintay ang hulang magpapasaya sa akin. Kung ako ang gagawa ng sariling prediksiyon, malamang ganito ang isusulat ko:

LEO (July 23 -- August 22)

Hindi ka lamang yayaman sa lotto bukas, mapapasakamay mo pa sina Gemini at Scorpio ng sabay. Kaya magrelax muna at makinig ng klasikal na musika. At para mapanatili ang lakas, limitahan lamang sa pitong beses ang pakikipagtalik.

Tocino: The Kiddo Tocino Story

'Ang mga sugat at peklat na nagpapa-alala ng ating kabataan'

Na-miss ko na naman mag-blog ng isang bagong mala-throwback na blogisode. Medyo matagal tagal na rin ang huli kong piyesa. Kaya let's go down memory lane ulet at tayo'y magkwentuhan.

Sabado. Mga alas-kwatro ng hapon. Ayan na, matataya na ako ni Bokyong baldog! Takbo, Takbo pa! Sige! Hapit lang ng hapit! Huwag mo akong bibiguin, Sandal Bida kong kulay pula! Ayan... parang bumabagal na si baldog...ay puke! Ayan na naman siya! Takbo! Sige pa! Pagod na ako! Hindeeee! Hindi pa! Mabuburot ka 'pag nataya ka sigurado dahil bano ka sa mataya-taya! Wag! Kang! Mag-pa-pa-ta-arekup!!!

Squiiirrrkkkkk!!!! Hinto ang lahat.

(a moment of silence)

ARAAAAAAAAYY!!!

Dagsaan ang mga kaibigan ko sa akin para palibutan at panoorin nila ako habang pinipigil ko ang dalusdos ng aking luha at sipon. Ang haba ng sugat ko at kulay tocino sa pula. "Huwag niyong sasabihin sa Nanay ko." Asa pa. Siyempre nakita na ako nung bata kong kapatid at ibinalita na agad sa bahay kung anong nangyari sa akin. Dali-dali at tumakbo na si Manang para kunin ako. Kumakandirit na ako pauwi sa bahay at nanginginig nginig pa ang binti.

Pagdating sa bahay ay naghihintay na ang nanay ko, hawak ang mini-palanggana at bulak.Siyempre nakatago ang malulupit na armas na siya naman talagang magpapaiyak sayo hanggang lumuha ka ng dugo. Bago ang lahat may mini-sermon muna yan bago ka kunin at i-torture - lines tulad ng "Ayan, lalampa-lampa ka kasi eh! Sinabi nang dahan-dahan sa paglalaro eh... (Puta 'Nay kung dahan-dahan akong maglalaro eh di lagi akong taya!) Pero siyempre sa isip ko lang yun.

Pagkatapos ng sermon at hahawakan na ni Manang at Nanay ang binti ko nang napakahigpit. At 'pag naka-lock na ang kapit nila, ayan na! ilalabas na nila ang mga demonyo sa buhay ko!

Ang unang test ay ang Agua Oxinada! Ito ang unang atake.Ipapahid ito sa sugat ko. Napakalamig sa simula, tapos kapag nakita mo nang bumula ang sugat mo, pumikit ka na at mag-imagine ng mga eksena sa Takeshi's Castle dahil papatayin ka agad neto sa hapdi. Nung first time kong nagamitan ng Agua Oxinada na  yan ay nagwala ako at natabig ko ang lalagyan nito. Tumalsik ang laman at napunta sa buhok ni Manang. 

Simula pa lang yan.

Merthiolate - heto ang second layer ng parusa. Mamula-mula ito at parang katas ng sili na mas magpapahapdi pa sa naunang naidulot ng Agua. Parang sinusunog nito ang sugat mo. In other words, "niluluto ang tocino" mo.

Betadine - haay sa wakas...ito ang pinakagusto kong stage dahil hindi ako nahahapdian sa betadine na yan. Kaso nga lang, yung tocino kong mamula-mula kanina ay magiging mukhang inadobo na may ginto sa paligid. Medyo kadiri ang kulay neto dahil parang black-gold ang tuhod mo.

Lahat ng batang ka-dekada nobenta ko ay dumaan sa tocino stage. Sa mga magulang na nagbabasa neto, kapag nagkatocino ang inyong mga anak ay huwag kakalimutang sabihin sa kanila ang pinaka-comforting na words habang nilalagyan mo ng alkohol ang sugat nila....

"Hala ka... lalabas na yung pari!"

Totoo ba yun? Na kapag bumubula pa ang Agua eh madumi pa sa sugat mo? Ilang beses ako nagtiis hanggang sa hindi na bumula yung Agua ee.

Kapag natuyo na ang sugat mo eh tatapalan na ng Mediplast ban eyd (band-aid). Palagi kong tinatakasan ang nanay ko sa pagpalit nito araw-araw. Hindi ko talaga ipinapaalala sa kanya para hindi niya matandaan. Eh ang sakit kaya tanggalin ng band-aid kapag hindi pa tuyo ang sugat mo. Ilang araw ko 'to papatagalin sa sugat ko para pagtanggal ko nito, swabeng-swabe at walang kasakit-sakit. Magmamarka nga lang ito sa balat mo na parang paikot na libag.

Ang mga sugat - ito ang nagpapahasel at nagpapasira ng momentum ng pag-e-enjoy sa kalye. Parating sumasaktong sa tuhod tayo nagkakasugat para talagang hindi tayo makakalaro sa labas. Pwede namang sugat sa siko o di kaya sa tenga.

Ang sugat ay isang marka ng pagiging batang kalye. Kumbaga sa frat, ito ang patunay na naranasan mong maging kawawa pero bida pa rin sa huli. Cool pa rin 'yun!

Automatic na kapag nasugatan ako e iiyak ako. Bata e. At parating nangyayari 'to kapag nagtatakbuhan. Sa di malamang kadahilanan, matitisod na lang ako at hahalik ang tuhod ko sa tigas ng semento sa daan, o kahit sa lupa pa yan. Namumula, may kasama pang lupa at buhangin, paramg tocinong may paminta. Sarap!

Meron pang isa. Rhea Rubbing Alcohol. Walang patawad sa mikrobyo!

Ang hapdi talaga ng alkohol! Bakit ba walang gumagawa masyado nung huhugasan nalang 'yung sugat tapos sasabunan? E hindi naman masakit? Eh uso na naman ang Lifebuoy noon ah. Ang Lifebuoy yung matinding ka-kompetensiya ng Tender Care at Safeguard noon ee. Anyway, gamit ang bulak e dadahan-dahanin pa ni nanay ang pagpahid ng bulak na may alkohol sa sugat ko. Tapos iilag-ilag pa ko na para namang maiilagan ko talaga 'yung alkohol. Uhmm! Hapdeeehh! Ihip ihip ihip (na nakakunot ang noo)!

Ilang araw pagkatapos kong masugatan e sisilip-silipin ko 'yun sa ilalim ng band-aid. Tapos e dahan-dahan kong tatanggalin ang band-aid hanggang sa makikita ko na lang ang mga kamay ko na binabakbak ang sugat ko. Ang sarap bakbakin! Sana may isang malaking sugat para babakbakin ko 'yun nang babakbakin maghapon! Pagkatapos ng umaatikabong bakbakan habang labas pa ang dila ay....

Balik na uli sa kalye para maglaro.

Game!

Tatlong Kahilingan (KaHILIGan)

'Your wish is my command'

Nakatingin siya sa poster ng isang grupo ng kababaihang mananayaw na nakadikit sa dingding ng kanyang barong-barong. Gigil na gigil siya sa mga ito. 

"Kelan ko kaya matitikman ang mga ito? Mamamatay na yata akong mahirap at hindi nakakatikim ng magagandang babae."

Napagdiskitahan niyang ayusin na ang mga napulot na kalakal sa sako para maibenta.

Unang dukot ay boteng plastik ng softdrinks. Ikalawa ay mga bungkos ng papel. Ikatlo ay alangang bakal at tanso. Isang nangingitim na lampara. Kinuskos niya ito para malaman kung ito ba ay tanso, bakal, alloy o kung ano man.

Nabigla siya nang may lumabas na usok sa lampara. Napatakbo siya sa sulok ng kanyang kwarto. Nanginginig na siya sa takot. 

Sumunod ang usok sa kanya  Nag-anyong tao ito. At narinig ang isang tinig. "Wag kang matakot. Utang na loob ko sa iyo ang kalayaan ko mula sa libong taon pagkakakulong sa lamparang iyan," itinuro nito ang hawak niyang lampara. "Tatlong kahilingan ang ibibigay ko sa iyo."

Hiniling niyang bigyan siya ng isang baul ng kayamanan. Nakuha niya ito. Hiniling niyang itira siya sa mala-palasyong tahanan. Ipinagkaloob sa kanya. Hiniling niyang ibigay sa kanya ang grupo ng nagagandahang babaeng mananayaw na naka-display sa dingding ng barong-barong na dati niyang tahanan. Ibinigay sa kanya ito. At biglang naglaho ang nagkatawang taong-usok.

Inalok niya ng tig-iisang bara ng ginto ang mga kababaihan basta't pagbigyan lamang siya nang gabing iyon. Walang anu-anoy nagsipaghubarang ang kababaihan.

Abot-abot ang kabog ng kanyang dibdib. Nilapitan niya ang isa, ang pinakamagandang mukha sa buong grupo. Pinahiga. Nanginginig ang buo niyang katawan. Habol niya ang hininga. At nang tangka niyang umibabaw sa babae, biglang nanikip ang kanyang dibdib. Hindi siya makahinga. Napahandusay siya sa ibabaw ng babae. Sumabay ang tili ng iba pang babae. Nagtakbuhan papalabas ng mansiyon ang mga ito.

"미안, 그건 정욕이야!." (Korean trans)

("Putangina, ang tanda tanda na kasi ang libog libog pa!") -sigaw ng babaeng kanina'y nadaganan.

Yes Sir! Yes Ma'am!

'good ol days'

May mga bagay na gusto kong balikan sa loob ng apat na sulok ng aming silid-aralan. Mga pangyayaring nagaganap sa araw-araw mapa-estudyante man o teacher. Ang pawang mga pangalan na mababangit sa blog post na ito ay gawa-gawa lamang ngunit naglalarawan ng mga katutuwang ganap sa loob ng isang paaralan.

Ang aming classroom teacher ay napakabait si Mrs. Dumaguinding. Papasok siya sa silid-aralan namin, hawak ang kanyang record book sa kanang kamay at ang plastik na puno ng pastilyas sa kaliwa. Akala mo mamimigay siya sa buong klase noh? Diyan ka nagkakamali.

Ang mga guro ay talaga namang mga haligi ng edukasyon. Kung wala sila, siyempre walang pers onor, walang piltrip at higit sa lahat, walang latay ng ruler ang aking mga kamay! Ipapakilala ko sa inyo ang ilan sa aking mga naging guro nung elementarya at hayskul.

1. Shempre, unang una ay ang negosyanteng mala-Henry Sy si Mrs. Dumaguinding. Lahat ay kanyang ibinebenta - pastilyas, kaldereta, binatog, champorado, kilawen, Marvin and Jolina notebooks at madami pang iba. Kulang na lang ay pumasok siya sa skul nang naka-daster at may hawak na pambugaw ng langaw. "Hoy! H'wag n'yong pisat-pisatin ang notebook na yan! Baka maging bilasa si Jolens diyan! Andami niyong tanong hindi naman kayo bibili! Ok, turn your books to page 34."

2. Mr. Reyes - siya ang panot kong titser sa Math. Napakagaling neto sa mga numero. Alam niyang sagutin lahat ng tanong namin. Lahat ng bagay ay alam niya ang sukat. Basta numero yan, walang tatalo kay Mr. Reyes. Kamakailan lang ay napadaan ako sa Sta.Ana. Nakita ko si Mr Reyes, kubrador na ng jueteng at ng karerahan. Kaya pala nagresign si sir. Ayos!

3. Si Maestro Celerio - Siya ang aming 85 years old music teacher. Siya na malamang ang nakita kong pinaka-gurang na tao sa aming skul. Ngunit hindi pa din siya pinapalitan at siya pa din ang kunduktor ng skul band. Isang araw, habang nagmimisa kami sa skul, tinugtog ng banda ang "Bahay Kubo" habang nagkokomunyon. Nagtaka ang lahat kung bakit Bahay Kubo ang ibinackground music pota! At nung variety show naman ng skul ay "Ama Namin" ang tinugtog ng banda. Haay Maestro...

The Lazy Song (teacher edition)

4. Miss Buenafe -  ang seksing seksi si Miss Buenafe... Haay ilang leeg na ang nabale dahil kakaboso sa kanya. Science naman ang kanyang tinuturo. Nasa plants pa lang kami ay gusto na naming tumalon sa human anatomy. Sa tingin ko naman ay alam niyang binobosohan siya dahil lagi siyang nagsusuot ng mga kaboso-boso at makamundong pananamit tulad ng see-through sa pantaas at mga maninipis na damit na talaga nga namang nagpapabakat sa lahat ng mag puwedeng bumakat sa katawan niya. Uggghhh. Sana ay kunin na siya ng Seiko Films.

5. Si Mr. Versoza - Kulot, bigotilyo at mabalahibo ang dibdib. Siya ang aming official na manyakis na P.E. titser. Puro kami lalake at kitang kta ang tuwa sa kanyang mga mata tuwing nagbibihis kami at nagpapalit ng aming P.E. uniform. Maigsi ang kanyang shorts at halos kumaway na ang kanyang yag-balls sa amin kada P.E. Dati ay tinawag niya kami isa isa para mag physical test. Nung ako na ay....ay.... teka.... (hikbi!)....uh....sandale....hindi ko ata kayang ituloy....let's move on to the next teacher...

6. Ms. Mendoza - siya ang matandang terror na walang asawa. Sa tingin ko'y lahat ng ekwelahan ay may katulad niya. Grabe pa sa T-rex ang lupit ng titser kong 'to! Matignan lang niya ko e para na akong natutunaw sa takot. Kapag hindi mo naisulat ang pangalan mo sa test paper mo ay pupunitin niya ito sa harap mo. Kulang na lang ay hugutin niya ang  puso mo mula sa katawan mo at nguyain ito sa harap ng buong klase. Nasa chapter 1 pa lang kami ay nagtatanong na siya tungkol sa chapter 10. Tanginang titser yan!

"Ma'am ma'am ma'am ma'am ma'am!" nakataas ang kamay ko at halos nasa muka niya na ang muka ko. Nakakainis! Talagang ayaw akong tawagin para makasagot sa recitation.

Kahit bwisit na bwisit ako sa  titser kong mukhang may peyborit na tawagin, lab ko pa rin siya. Totoong pangalawang magulang na natin sila ee, dahil maliban sa nanay at tatay ko ay siya ang pumapalo sa pwet ko.

Tipikal nang nauuna ang mga estudyante sa kanya sa klasrum, para may 'effect' pagpasok niya. Bababa talaga ang happy school day meter ko ee. Feeling ko parati niya akong tatawagin bigla para itanong kung ano ang bagong science news report na alam ko.

Ito ang kadalasang mga armas ng aking butihing guro:

1. Chalk at pambura. Minsan nakalagay pa sa bulsa ni mam ang pambura. Sulat nang sulat. Bura nang bura. Pwede rin niyang ipambato ang chalk sa makulit na daldalero sa row 4. Minsan kapag todo meter ang galet pambura ang inihahagis sana lang target lock si mam sa madaldal na yun dahil iba ang tatamaan.

2. Big eyeglasses. Matalinaw talaga. Kayang-kayang hulihin ang mga nagkokopyahan sabay dilat na paranf kakain ng bata.

3. Patpat. Panturo ng mga salita sa pisara. Panghampas din sa pisara kapag maingay na ang klase. At syempre, hahampas din 'yan sa mga palad mo 'pag makulit ka.

4. Teacher's table. 'Yan ang base niya. Bigla na lang sumasakit ang ulo kapag lumalapit ako diyan ee. Parang may electromagnetic waves.

5. Spy. Tangina ito ang sipsip na kaklase mong hindi mo alam eh nagchuchuchu na pala sa titser niyo. Madaming ganyan ee.

(special mention: ang takong ng sapatos ni ma'am na pang-apak sa sapatos mo, at ang mahahabang kukong pangkurot sa singit mo)

Tanya Markova - Linda Blair

Pero hindi naman lahat ng titser eh terror talaga. Nagkataon lang na nakakatawa ang eksena 'pag nagkakahulihan ng mga maiingay at natutulog sa klase.

Napansin niyo bang may mga titser na parang balisa magturo? Kung mapapansin niyo, kaliskisin ang mga kamay nila. 'Yan ay dahil nagmamadali na silang umuwi para isilong ang mga sinampay nilang damit sa labas ng bahay nila. Hindi na nga nagpapa-pray yan ee.

Meron din mga titser na 'cool'. At diyan ako kadalasang walang natututunan. Mas madalas kasi silang magpakopya sa blackboard kesa magsalita. Sila rin madalas magpauwi ng maraming assignment sa libro. 

Si sir. Hindi naman lahat ng mga naging titser ko e babae. Meron din namang lalake, pero kadalasan eh P.E. teacher yun. At hindi kayo nag l-lesson. Puro laro lang kayo sa quadrangle ng kahit anong sports. Isa rin siya sa mga pinaka-laidback na uri ng titser. Mabilis pang mag-check ng papel. Hindi sinasadyang nakakuha ako ng 98 sa isang exam na dapat sana ay 89 lang. Yahooooo!

Ang napakabait at maluwag - eto ang paborito naming lahat, si Mrs. Tolentino. Bihira siya magalit at mananway ng mag-aaral. Basta magtuturo siya at bahala na kayo kung ano gawin niyo. Daldalan at kulitan to the max na! Inggit na inggit na naman ang kabilang klase dahil parang palengke sa gulo ang klasrum namin. Palaging hirit ng mga mahigpit na titser yan, ang palengke hirit. "Nasa iskul ba ko o nasa palengke? Ang iingay niyo parang palengke ah!". O mabalik na tayo kay Mrs.Tolentino.

Pinakapaborito talaga namin siya kapag exam.  Huwag ka nang mag-aral at siguradong parang "xerox copy" ang mga test papers namin sa kopyahan. Kulang na lang eh pati pangalan namin magkakapareho (pero nangyari na talaga 'yun dati isang beses. Ambobo ng kaklase ko eh!).

Salamat sa inyo aking mga guro. Iimbitahin ko kayong lahat kapag kinasal na ako at sana naman Mr.ersoza, magpantalon ka sa oras na 'yon.

"Goodbye teacher! See you to-mooh-rroooow!"