Dream, Dream, Dream

May isang kaluluwang dumating sa purgatoryo. Pagkatapos ng mahabang paglilinis ng kaluluwa sa kanyang mga kasalanan sa lupa siya’y pinapunta sa tarangkahan ng langit. Doon, nakaupo si San Pedro, hawak ang malaking susi at tila ba sabik sa bagong tsismis.

San Pedro: “Anak, bago ka makapasok, saan ka nanggaling?” Nagsasalita si San Pedro sa lengguwaheng Aramaic pero naiintindihan ito ng bawat nakakausap niyang kaluluwa.

Kaluluwa: “Sa Pilipinas po… mahal kong bayan, pero kilala sa korapsyon, trapik, baha, at pulitika na walang katapusan.”

Napangiti si San Pedro, parang may tinatagong magandang balita.

San Pedro: “Hindi mo ba alam? Sampung taon nang binabaha ng yaman ang Pilipinas! Wala nang pulubi sa kalsada, wala nang trapik, walang baha. Ang ekonomiya? Isa sa pinakamabilis ang paglago sa buong Asya. Ang mga Pilipino? Lahat may disenteng trabaho. At higit sa lahat, halos wala nang krimen. Ang iilan? Sitcom na lang ang dating. Kaya nga’t ang matagal nang Chief PNP—si General Coco Martin! Ganda ng palakad, parang teleserye, pero sa totoo lang, seryoso at disiplinado.”

Namilog ang mata ng kaluluwa, halos mahulog ang panga.

“Diyos ko! Sino po ang naghatid ng ganitong milagro?”

Tumawa si San Pedro nang malutong.

“Anak, hindi mo ito paniniwalaan. Pero labinlimang taon nang pinamumunuan ng Republika mo ni President Nadine Lustre, at ang kanyang katuwang ay si Vice President Jolina ‘Krung-Krung’ Magdangal. Gusto sila ng masa eh, at aba’y tunay na women empowerment! Kahit tumatanda na si President Nadine, nananatiling maganda at matatag. At si Jolina? Aba, mukhang bata pa rin, parang hindi kumukupas ang glow!”

Kaluluwa: "putangina! talaga po ba?". Nagulat ang kaluluwa sa nabitiwan niyang pananalita.

San Pedro: "Nak gusto mong ibalik kita sa purgatoryo ng 200 taon? Mag-iingat ka sa mga nabibitawan mong salita dito sa langit Nagkalat ang mga "Ophanim" dito at dinig ka nila kahit gaano sila kalayo. 

Kalululwa: "Patawad po San Pedro, hindi lang po talaga ako makapaniwala sa inyong mga rebelasyon tungkol sa bansa ko. Paanong magiging presidente si Nadine Lustre at Jolina Magdangal, paano sila nagkaroon ng interes sa pulitika? at.. at.. si Coco Martin, chief PNP ng Pilipinas? "

Pero hindi pa tapos ang rebelasyon.

“Sa teknolohiya, anak, may bagong imbensiyon na rin! Ang mga cellphone ngayon, may magnetic guard na nakakabit sa palad ng tao—hindi na puwedeng manakaw o masnatch. At ang flashlight feature? Aba’y hindi na ordinaryong ilaw—laser na! Kaya kung maglalakad ka sa dilim, hindi lang maliwanag, kundi protektado ka pa. At sobrang baba na rin ng krimen sa bansa mo iho, sapagkat ang lahat ng tao sa bansa ay nakakaginhawa na sa kanya-kanyang buhay. Malapit na rin maungusan ng Pilipinas ang yaman ng bansang Luxembourg at ang kasiyahan ng buhay sa Netherlands at Denmark. Ibang-iba na ang Pilipinas.

Napaiyak ang kaluluwa, hindi makapaniwala sa mganaririnig ng kanyang mga tainga. Ngunit may tanong pa, medyo may kaba.

“Eh… may DDS pa po ba? May Marcos at Duterte pa?”

Tawanan ang sumabog mula kay San Pedro.

“Wala na, anak. Simula nang mawala ang kanilang pangalan sa politika, umangat ang Pilipinas. Wala nang DDS, wala nang bangayan, wala nang dilawan o pulahan. Iisa na lang ang kulay—kulay ng kapayapaan at pag-asa.”

At sa sobrang saya, halos kumanta ang kaluluwa: “Ang Pilipinas ay paraiso na rin!”

Tinapik siya ni San Pedro bago siya pumasok sa langit.

“Tandaan mo, anak: hindi lang lider, kundi lahat ng Pilipino ang nagising at nagkaisa. Kaya nga’t kahit dito sa langit, trending ang Pilipinas. Isang biro ng Diyos na natupad: ang dating pangarap, naging realidad.”

At doon, sa ilalim ng kampana ng mga anghel, naglakad ang kaluluwa papasok sa paraiso—dala ang ngiti ng pag-asa para sa isang bayang minsang sugatan, ngunit ngayo’y naging alamat ng tagumpay.

Everly Brothers - All I Have To Do Is Dream

Toy Soldiers

'They gave me a machine gun, but I don't wanna hurt no one'

Sa bawat sulok ng mundo ngayon ay may kaguluhang nagaganap at maraming sibilyan at inosente ang naiipit sa kanya-kanyang hidwaan ng magkabilang panig—mga digmaang nagsisindi ng luha at dugo sa iba’t ibang bayan. Sa Ukraine at Russia, patuloy ang pagbagsak ng bomba na tila ulan ng bakal, winawasak ang mga tahanan at kinabukasan ng milyun-milyong inosente. Sa Palestine at Israel, bawat putok ng baril ay kumikitil hindi lamang ng buhay kundi ng pag-asa ng mga batang dapat sana’y naglalaro sa lansangan. Sa Sudan, nagiging abo ang mga pangarap dahil sa digmaang sibil na walang tigil, habang sa Myanmar ay dinudurog ng diktadura at karahasan ang tinig ng mga mamamayan. Sa Syria, halos isang dekada nang tinutudla ang lupaing dati’y puno ng kasaysayan at kultura, ngayo’y tinatakpan ng abo at alikabok ng kaguluhan. At sa Democratic Republic of Congo, matagal nang sinasakal ng digmaan ang yaman ng kalikasan at ng kanyang mga tao, pinipilit silang mabuhay sa gitna ng walang katapusang alitan. At hindi lamang sila—marami pang bansa ang dumaraing, mga tinig na natatabunan ng ingay ng kanyon. Ito ang mukha ng ating panahon: isang mundo na sa halip na maghilom ay patuloy na nahahati, at sa gitna ng lahat ng ito, ang tunay na talo ay hindi ang mga sundalo lamang, kundi ang mga bata, kababaihan, at pamilyang ordinaryong naiipit sa giyerang hindi naman kanila.

War has always been painted as glory, as honor, as a necessary evil to secure peace, but if we peel away the banners, the uniforms, the speeches of leaders, what remains is the quiet truth: no one wins in war. Sa bawat putok ng baril ay may ina na nawawalan ng anak, may pamilya na binabasag, may lupaing nakakapitan ng dugo. Soldiers march not for themselves but for the commands of powers who sit comfortably far from the battlefield, men in suits deciding which lives are worth sacrificing, crafting illusions of patriotism while the ordinary people bleed. Ang mga sundalo, kabataan, manggagawa, magsasaka—sila ang isinusugo, sila ang nagiging bala ng giyera na hindi nila pinili. They are made to believe that they are fighting for their country, but in truth, they are pawns in someone else’s chessboard, manipulated to clash with brothers and sisters they might have shared bread with in another life. Ang totoo, ang digmaan ay negosyo, larong politikal, isang madilim na sayaw ng kapangyarihan na ang bayad ay buhay ng mga inosente. And when the smoke clears, what remains is not victory but silence, ruins, and the grief that outlives generations. Let us not be fooled into thinking there is triumph in war; only the powerful win while the powerless are buried. Kaya’t paalala ito: huwag nating hayaang ipaglaban ng dugo ng mga tao ang laban na hindi kanila. This war, any war, is never the people’s war—it is the war of a few, paid for by the many. And when history turns its pages, may we remember that peace can never be built upon the bones of the voiceless.

I'm the author of this blog, and if you know, I've always been sentimental about these happenings all over the world, and what makes me write more is when I hear a song connected to these current world events. This song gives me the right energy to write what's in my head saying that we are all victims in any kinds of war and all those powerful individuals, sila lamang ang nakikinabang sa salpukang pulitikal at walang tigil na nilolooban ang mga utak ng kanilang mga sundalo tungkol naman sa pagiging patriotic. That is all false patriotism, indeed. 

Badflower - Machine Gun

Badflower’s haunting song “Machine Gun” echoes like a cry from the trenches, a reminder that when weapons speak, it is never just the soldiers who bleed. The sound of gunfire does not only tear through the air—it pierces the lullabies of children, silences the laughter of women, and scatters the cries of animals who know no politics, no borders, no cause to kill for. Sa bawat pagpindot ng gatilyo, hindi lamang bala ang lumalabas kundi ang hinaharap ng mga inosente, winawasak ng digmaang wala namang tunay na kahihinatnan. 

Ang kantang “Machine Gun” ng Badflower ay tila hiyaw ng manunulat ng kanta at ang bokalistang si Josh Katz tungkol sa walang saysay na putukan. Sa bawat liriko, maririnig ang bigat ng kalooban, ang pagkawasak ng tao sa kamay ng kapangyarihang gumagamit ng dugo bilang puhunan. Para itong salamin ng digmaan—hindi lamang tunog ng bala ang maririnig kundi ang pagguho ng inosenteng pangarap, ang tinig ng mga bata na natututo ng takot kaysa ng pag-ibig, ang mga yakap ng ina na nauuwi sa pagluluksa. Ang machine gun dito ay hindi lang armas—ito’y simbolo ng paulit-ulit na siklo ng karahasan na nilikha at pinananatili ng iilang makapangyarihan, habang ang masa ay ginagawang mga pawn na tila wala nang sariling boses.

Paano titigil ang mga digmaan? Titigil lamang sila kung matututo tayong kilalanin na ang kalaban ay hindi kapwa tao, kundi ang kasakiman at ambisyon na nagtatakip sa anyo ng ideolohiya. Kailangan ng pagkakaisa ng mga tao, ng lakas ng kolektibong tinig na magsasabing: “Hindi namin laban ito.” Kapag tumanggi na tayong magpagamit, kapag pinili nating magtanim kaysa pumatay, maghilom kaysa maghiganti, at mag-usap kaysa magbato ng bala—saka lamang malulunod ng kapayapaan ang tunog ng mga baril.