Bakit Hindi Mo Puwedeng Pilitin Pagsayawin ang mga Employees Mo sa Christmas Party? ⛔

Tuwing papalapit ang Disyembre, ramdam na ramdam sa opisina ang amoy ng ham, spaghetti, at… kaba. Hindi dahil sa year-end reports, kundi dahil sa isang tanong na paulit-ulit na bumabalik taon-taon:

“Sasayaw ka ba sa Christmas party?”

At bago ka pa makasagot ng hindi ka marunongmagsayaw, may kasunod agad:

“Required ‘yan ha.”

Ah yes. The annual tradition where Christmas spirit mysteriously transforms into social pressure with background music. 🎄💃

Let’s talk about it—seryoso pero may halong tawa—kung bakit hindi mo puwedeng pilitin ang employees mo na sumayaw kung ayaw nila, kahit pa may LED lights, theme, at pa-raffle ka pang nalalaman. Kaya yung mga team leader na mapilit at makasarili makinig kayo sa blog post na ito: 

1. Hindi Sukatan ng Team Spirit ang Sayaw

Let’s get this straight: hindi lahat ng masayahin ay dancer, at hindi lahat ng tahimik ay KJ, dahil may mga taong masaya magtrabaho, maayos makisama, maaga pumasok at bihira mag-absent, pero ayaw lang talagang sumayaw sa harap ng maraming tao, at wala namang mali roon; ang tunay na team spirit ay ipinapakita sa respeto, collaboration, at maayos na pagtupad sa trabaho, hindi sa sabay-sabay na sayaw sa remix ng Boom Tarat Tarat, dahil in English terms, teamwork is built in meetings, deadlines, and mutual respect—not in forced choreography. Sa unang sagot pa lang natin dito ay puwede mo nang masupalpal si TL na mapilit. 

2. Hindi Lahat Extrovert (At Okay Lang ‘Yon)

May mga taong energized kapag nasa stage, pero mayroon din namang nauupos na parang kandila ang kaluluwa sa ideya pa lang ng "spotlight", dahil introverts exist, socially anxious people exist, at may mga taong sadyang hindi lang talaga nag-e-enjoy mag-perform, kaya ang pilitin silang sumayaw ay parang pagsasabing mas hindi mahalaga ang kanilang comfort kaysa sa takbo ng programa, at malinaw na hindi iyon Christmas spirit kundi coercion na may suot na Santa hat.

3. “Mandatory” Fun Is Not Fun

The moment na sabihin mo ang linyang “required ang performance,” congratulations, opisyal mo nang inalis ang saya sa tinatawag na fun, dahil ang kasiyahan ay dapat kusang-loob, ang joy ay hindi inuutos, at ang happiness ay hindi tumutugon sa mga banta tulad ng “may minus points sa evaluation,” “walang raffle pag hindi sumali,” o “makikita natin sa attendance,” sapagkat in English, forced fun is an HR contradiction.

4. Hindi Bayad ang Hiya

Let’s be real: may mga empleyadong nag-aalala na pagtawanan, ma-video at mai-post online, o maging office meme hanggang sa susunod na taon, at hindi lahat ay kayang i-handle ang ganitong sitwasyon emotionally, dahil kahit sabihin pang “for fun lang,” ang hiya at anxiety ay totoong-totoo, at binabayaran ang employees para sa kanilang skills, oras, at output—hindi para sa public embarrassment na tinatago sa anyo ng entertainment. Madali pa naman ngayon mag-viral lalo na kapag magkaroon lang ng isang awkward moments instant viral na yan sa social media. Mga Pinoy pa ba?

5. Power Dynamics: Hindi Totoong “Choice” Kapag Boss ang Nagsabi

Kapag ang nag-aya ay manager, supervisor, HR, o mismong company owner, hindi na ito simpleng invitation, dahil kahit sabihin pang “optional lang naman,” kapag may kasunod na tingin, biro, o side comment, alam ng empleyado na may kaakibat na pressure, sapagkat in English, when authority invites, consent becomes complicated.

Mariah Carey - All I Want For Christmas Is You

6. Hindi Sukatan ng Loyalty ang Pag-indak

Ang loyalty ay makikita sa pananatili sa kabila ng mga hamon, sa paggawa ng tapat na trabaho, at sa pagrespeto sa mga values ng kumpanya, at hindi ito nasusukat sa energy level sa sayaw, galing sa choreo, o sa willingness magpa-cute sa stage, dahil kung may empleyadong piniling pumalakpak, mag-cheer, at sumuporta mula sa audience, participation pa rin iyon. Hindi ka Maneuvers at hindi ka rin Streetboys kaya sabihin kay TL na siya na lang maghahataw sa gitna ng entablado. 

7. Christmas Party Should Be a Safe Space, Not a Survival Test

Ang Christmas party ay dapat maging pahinga mula sa stress, isang selebrasyon, at pasasalamat sa mga empleyado, at hindi ito dapat maging parang fear factor, talent show na walang audition, o emotional obstacle course, dahil sa Tagalog terms, hindi lahat ng regalo kailangang balot sa kahihiyan. Kamo kay TL hindi siya si Julius Caesar na kung ano ang gusto niyang ipagutos ay itatapon kayo sa arena para mag perform at mamatay sa kahihiyan. 

8. May Ibang Paraan Para Mag-enjoy (Promise)

Kung ang goal ay engagement, maraming paraan para makamit ito tulad ng games na may voluntary participation, raffles, group activities na walang spotlight, simpleng dinner na may music, at appreciation awards, dahil ang fun ay hindi kailangang maingay at ang selebrasyon ay hindi nangangailangan ng choreography.

Ayon sa patnubay na sinusunod ng Department of Labor and Employment (DOLE) ng Pilipinas, ang sapilitang pagpapasali sa empleyado sa mga aktibidad na hindi saklaw ng kanyang trabaho—tulad ng pagsasayaw o pagpe-perform sa Christmas party—ay maaaring pumasok sa usapin ng paglabag sa karapatan ng manggagawa at diwa ng Labor Code, dahil may karapatan ang bawat empleyado na tumanggi batay sa personal na desisyon, paniniwala, o relihiyon, at hindi sila dapat parusahan, i-discriminate, o gawing parang “sacrificial lamb” dahil lamang sa pagtanggi; kung may pamimilit o panggigipit na naganap, may opsyon ang empleyado na magsampa ng reklamo sa National Labor Relations Commission (NLRC), at mahalagang tandaan din na bawal pilitin ang empleyado na mag-praktis o gumugol ng oras sa ganitong aktibidad pagkatapos ng opisyal na working hours maliban kung may malinaw na pahintulot at may katumbas na overtime pay, sapagkat bagama’t mahalaga ang pagiging “team player,” hindi ito dapat gamitin bilang dahilan para ipilit ang personal na aktibidad na hindi naman komportable o boluntaryo para sa isang tao.

Ang respeto ang pinakamagandang regalo, dahil ang Christmas ay tungkol sa kindness, understanding, at goodwill, kaya kung ayaw sumayaw ng empleyado mo, hindi siya KJ, hindi siya walang pakisama, at hindi siya “walang ambag,” may boundaries lang siya, at ang pagrespeto sa boundaries na iyon ang tunay na anyo ng leadership at totoong diwa ng Pasko; kaya ngayong holiday season, tandaan na maaari mong imbitahan ang employees na sumayaw pero hindi mo sila puwede at hindi mo dapat pilitin, dahil ang pinakamahuhusay na workplaces ay hindi humihingi o nag-uutos ng saya—lumilikha sila ng espasyo para rito. 🎄

Bakit Nga Ba Hindi Ka Nananalo Sa Mga Christmas Party Raffle Ng Kumpanya?

 

'Yung nakasalubong ka ng pusang itim bago umattend sa Year-end party at bigla itong nagsalita'

Hindi naman masama alalahanin ang kamalasan sa buhay. Minsan, kapag binalikan mo ang isang bagay na sa tingin mo ay pinaglaruan ka ng tadhana, matatawa ka na lang. Hindi dahil Throwback Huwebes kaya gusto kong bumalik sa parte ng nakaraan ng aking buhay, kundi dahil natural lang talaga sa tao ang magbalik-tanaw.

Walang nagdidikta sa’yo kung kailan ka dapat mag-isip, magsulat, o alalahanin ang mga tagumpay, kahihiyan, kamalasan, o kalungkutan. Hindi naman porke Huwebes lang saka gagana ang memorya mo para maghukay ng mga detalye ng mga naranasan mo habang nabubuhay ka sa mundong ito. Automatic na lang kasi sa kasalukuyang panahon na kapag Huwebes, required kang maging nostalgic.

Minsan nga naisip ko, bakit hindi na lang bigyan ang lahat ng araw ng katumbas ng Throwback Thursday? Bakit hindi puwede sa Lunes mag-isip? Maaari naman:

• #MondayMemories

• #TakingBackTuesday

• #WednesdayWayDownMemories

• #FlashbackFriday

Yung dalawang araw, magpahinga ka naman sa kaiisip. Kasi aminin natin, overthinking is not good for your health. Hindi ka rin naman babayaran ng algorithm sa dami ng alaala mong hinukay.

At oo, aminado naman ako—mababaw lang ang problema ko. Hindi ito tungkol sa heartbreak, hindi ito tungkol sa existential crisis. Pero nakakainis pa rin.

OO, MALAS AKO SA RAFFLE.

Inuulit ko: MALAS AKO SA RAFFLE.

At siguro, balang araw, kapag binalikan ko ulit ito—hindi dahil Huwebes, hindi dahil uso—kundi dahil gusto ko lang, matatawa na lang talaga ako. Kasi minsan, ang kamalasan, kapag tumagal, nagiging kwento na lang. At kapag naging kwento na, pwede mo na siyang pagtawanan… kahit konti.

Taon-taon na lang. Pare-pareho ang eksena. December na, may pa-Christmas décor na sa opisina, may naka-play na “All I Want for Christmas Is You,” at may group chat na tungkol sa exchange gift. Masaya na sana… kung hindi lang dahil sa isang bagay na paulit-ulit na bumabasag sa puso mo:

Hindi ka pa rin nananalo sa raffle. Kahit kailan.

Samantalang si officemate mong kakapasok lang last week, nanalo na agad ng 55-inch Smart TV. Si boss, kahit hindi sumama sa party, nanalo pa rin ng air fryer. Ikaw? Kahit consolation prize, wala. Kahit tumbler, wala. Kahit eco bag, nganga.

So bakit nga ba? Eto na ang mga posibleng dahilan—scientific, spiritual, at corporate-approved.

1. Hindi Ka “Favorite ng Raffle Gods.” 

May mga taong sadyang pinagpala. Kahit sa bunutan pa lang ng number, ramdam mo na agad: “Ay, mananalo ‘to.”

Ikaw naman, kahit hawak mo na yung ticket, parang ramdam mo na:

“Hindi ito ang taon ko.”

May invisible hierarchy ang raffle universe. At sad to say, madalas nasa ilalim tayo. Hindi dahil masama kang tao—sadyang hindi ka lang chosen one. Kaya para maiwasan ang disappointment maaga pa lang tanggapin mo na, na hindi ka talaga raffle material. Hindi ka swerte sa mga ganyang bagay pero kapag sinabi mo naman ang saloobin mong yun malamang may isa diyan sa ka-trabaho mo na magsasabing masyado ka namang "nega". 

2. Masyado Kang Tahimik sa Office

May mga taong kilala ng lahat—maingay, palatawa, at bida-bida (minsan annoying pero memorable). Sila yung madaling maalala kahit wala namang ginagawa minsan. Ikaw naman, tahimik lang, ginagawa lang ang trabaho, at uuwi agad pagkatapos ng shift. Sa raffle, parang may unspoken rule na kapag mas kilala ka, mas ramdam ka ng universe. Hindi ito written sa HR manual, pero ramdam natin.

3. Hindi Ka Nagpost ng “Manifesting ✨”

Yung mga nanalo, mapapansin mo, may Instagram story pa na “Manifesting iPad cutie ✨” at may caption na “Claiming this energy 🙏.” Ikaw naman, tahimik lang, skeptical, at sinasabi sa sarili mo na “hindi naman totoo ‘yan.” Ayun, hindi rin naniniwala sa’yo ang raffle gods.

4. Sobra Kang Excited (o Sobrang Hindi)

Kapag sobrang excited ka, hawak mo na yung ticket, nakapikit, at may mini prayer ka na sa isip. Kapag naman sobrang wala kang pake, sinasabi mo na lang na “okay lang kahit di manalo” at “masaya na ako sa spaghetti.” Pareho itong kinaiinisan ng raffle gods, dahil ang gusto nila ay yung sakto lang ang hope at sakto lang din ang despair.

5. May Karma Ka Mula Last Year

May karma ka mula last year. Naalala mo ba noong nakaraang taon—tinawanan mo yung hindi nanalo, sinabi mo pang “next year na lang,” at umuwi ka agad bago matapos ang program? Hindi nakakalimot ang universe, lalo na ang raffle universe.

Rivermaya - Olats

6. Ikaw ang “Moral Support Character.”

Sa pelikula ng buhay opisina, hindi lahat bida. May mga karakter na tagapalakpak, tagasabi ng “Congrats!”, at tagahawak ng bag ng nanalo. Ikaw ‘yun—ikaw ang emotional support ng mga nananalo. Kaya tinatanggap mo na ganun na lang ang kapalaran mo sa tuwing may pa-raffle ang kumpanya sa Year-end party. 

7. Hindi Ka Sumali sa mga Games

May mga nanalo na sumali sa parlor games, nagpatawa sa harap, at inialay ang sarili sa kaunting embarrassment para sa saya ng lahat. Ikaw naman, “pass po,” “nahihiya ako,” at “okay lang, manonood na lang.” Minsan, kailangan mo talagang ialay ang dignidad mo kapalit ng rice cooker.

8. . Hindi Pa Ito ang Panahon Mo (Pero Paulit-ulit na Sinasabi ‘Yan)

Ito ang pinakamasakit na dahilan: “Hindi pa ito ang time mo.” Taon-taon mo nang naririnig, taon-taon mo ring tinatanggap, at taon-taon ka pa ring umaasa.

Noon, palagi akong nawiwiling sumali sa mga raffle. Yung mga raffle na kailangan ng proof of purchase. Bibili ka ng ganito , ganyan  tapos isasali mo yung wrapper. Ewan ko ba. Hindi pa naman ako nananalo e, iniisip ko na kung ano ang gagawin sa premyo. Kaya siguro minamalas. Ni minsan di pa nanalo. Counting the eggs kasi kahit hindi pa ito hatched. 

Pero hindi. Hindi ko ata matatanggap na ako ay malas. Naghubad ako sa aming CR at tumalikod sa salamin, tumungtong ako sa  inidoro para makita sa salamin ang aking puwit. Sinilip ko sa salamin, aba eh wala  naman. Wala naman yung "marka" na sinasabi nila. Oo naniniwala ako na wala naman akong balat sa puwet para malasin ng ganito. Mas gugustuhin ko pa kasing isipin na ako ay dinaya. Tama. Dinaya ako! Imposibleng hindi ako manalo. Sinusunod ko ata ang mga regulasyon. Pinapaganda ko pa ang aking sulat kamay. The best pa ang aking signature. Kumpleto ang address. Kulang nalang lagyan ito ng autographed picture ko e. Kaya lang di ko na nilalagyan. Parang panunuhol na yun, kaya wag na lang.

Kapag hindi ako nananalo sa pa-raffle ng kumpanya at nakalagay sa tambyolo ang mga bubunutin lagi kong naiisip na dinadaya ako ng mga 'to, posibleng baka wala dun ang pangalan ko kasi sila na ang nag-setup ng mga papel na bubunutin, baka may doble, triple o mas higit pa ang mga pangalan dun na gusto nilang manalo kaya halos 60 to 70% ang chance ng taong paborito nila ang manalo. Nagkakaroon ng pandarayang mala-Viveka Babajee. Kaya kapag tambiyolo na ang nakita ko sa stage umaasa akong hindi ako mananalo ng grand prize. Iniisip kong nakatalaga na yun sa gusto nilang manalo. 

Bakit kasi ang malas ko sa mga ganyan. Bakit ba hindi ako mabunot-bunot ng walang hassle. Ano kaya sa susunod, pa bendisyunan ko na sa pari ang lahat ng aking entries. Baka naman  pagbigyan na ako ni Lord manalo. Baka naman, Lord. Ah ewan, basta! 

Pero alam mo ba? Okay lang ‘yan. Kahit hindi ka man nanalo sa raffle, may trabaho ka pa rin, may 13th month ka (sana), may handa ka sa bahay na hindi lang P500 ang budget sa Noche Buena, at may kwento ka na naman para sa susunod na taon. At balang araw, darating din ‘yan—baka hindi sa Christmas party, baka hindi sa company raffle, pero darating din ang swerte hindi lang sa mga ganitong bagay. Try mo kayang tumaya sa Lotto, di ba sabi nga nila mas may greater things na plan si God sayo. Baka panahon na mag-ipon ng mga lucky numbers mo at simulang tumaya sa mga nearby Lotto outlets! 

Why No One Wants to Read Anymore — And Why Reading Books and Blogs Is Still Fun

 

Sa panahong punô ng notifications, short videos, at walang katapusang pag-scroll, tila unti-unting nawawala ang interes ng marami sa pagbabasa ng libro at blog. Sanay na tayo sa instant entertainment—isang swipe lang, may aliw na agad. Kaya bakit pa magbabasa ng mahabang artikulo kung puwede namang mapanood sa loob ng ilang segundo? 

Another reason kaya siguro wala na gaanong nagbabasa ay dahil sa time pressure. Many people feel tired after work or school, choosing passive entertainment over active reading. Reading requires focus, imagination, and mental energy—things that feel scarce in a fast-paced digital life.Napalitan na ng mabilisang aliw ang mga tao dahil mas nakakatanggal pagod na nga naman ang may mapapanood ka kumpara sa mga impormasyong babasahin mo pa. 

There’s also the illusion of information overload. Because content is everywhere, people assume they already know enough. Headlines replace deep understanding, and summaries replace thoughtful reflection.

Pero sa kabila ng lahat ng ito, nananatiling makabuluhan at masaya ang pagbabasa. Ang libro ay nagbibigay ng pagkakataong bumagal, mag-isip, at pumasok sa ibang mundo. Hindi ito minamadali—ikaw ang may kontrol sa oras at takbo ng kwento at nagiiwan din ito ng excitement dahil dito walang spoiler. Kung ano yung iniwan mong nabasa ay magmimistulang yun lang din ang kwento sa isip mo at kung maganda ang kwento ay babalikan mo ito dahil gusto mong malaman ang katapusan. Yung tahimik on your own private space, yung walang alinlangan na mabubunyag ang kwento sayo. 

Ang mga blog naman ay parang personal na kwentuhan. May boses, may damdamin, at may karanasang totoo. Hindi perpekto, pero totoo—at doon nagiging relatable.

Ang pagbabasa ay nagpapalawak ng imahinasyon, empatiya, at kakayahang mag-isip nang malalim. Ikaw ang bumubuo ng eksena sa iyong isip. Hindi ka lang tagapanood—isa kang kalahok.

As a writer, I have also been deeply inspired by the books I’ve read and by other writers. Their words push me to write—not just for myself, but for my readers. Reading fuels writing, and writing keeps reading alive.

Higit sa lahat, ang pagbabasa ay isang tahimik na anyo ng paglaban. Sa mundong maingay at nagmamadali, ang pagpili na magbasa ay pagpili ng lalim, katahimikan, at tunay na kahulugan.

"Reading is not dying—it is waiting for those who still choose to listen." Ang pagbabasa ay hindi nawawala—hinihintay lang nito ang mga handang huminto at makinig.

Nostalgic Objects Seen in Stranger Things: A Trip Back to the 80s

 

Kung may isang bagay na talagang bumihag sa mga manonood ng Stranger Things, bukod sa monsters, synth music, at supernatural na kaguluhan, ito ay ang nostalgia, and I'm one of those. The show captured not just the look and feel of the 80s, but also the little objects that defined childhood, friendships, and everyday life of that era.

Here are some of the most nostalgic items seen in the series, and why they matter—both in the story and in real-life 80s culture.

WALKIE TALKIES

“This is the lifeline of Mike, Dustin, Lucas, and Eleven. In a time without cellphones, the walkie-talkie was the fastest way for kids to communicate. It became a symbol of friendship, adventure, and being ready for anything unusual—especially when a friend goes missing or when a demogorgon is lurking around.” In Stranger Things, they represent teamwork and childlike resourcefulness—perfect for supernatural emergencies.

EGGO WAFFLES

Sino bang makakalimot sa paboritong pagkain ni Eleven? Ang Eggo waffles ay naging iconic dahil kumakatawan sila sa pagiging inosente ni El at ang kanyang unti-unting pag-adapt sa normal na mundo. In the 80s, these were a classic quick-breakfast item in American homes. But in the Philippines, we never heard of the Eggo Waffles and sumikat kasi sa atin na galing din sa Amerika ay yung Kellog's breakfast creal at Koko crunch na masarap din para sa almusal. 

 VINTAGE BICYCLES

The gang’s bikes are pure 80s freedom. They symbolize independence, adventure, and the thrill of exploring your neighborhood—no parental supervision, just wide-open streets and imagination. Those bikes are those with big single headlights in front. Ang mga bike ng kids—lalo na ang BMX-style bikes—ay nagpapakita ng quintessential 80s childhood. I have one of those when I was 7 and also roaming the streets in San Andres, Manila, that was so, so classic. 

ARCADE MACHINES (DIG-DUG, GALAGA, DRAGON'S LAIR, and PACMAN)

Ang arcade ay parang “mall” ng mga kabataan noong 80s. Doon sila tumatambay, nagsasaya, at nagkukumpetensiya. Sa Stranger Things, kinakatawan nila ang youthful fun—at minsan ay clue sa mas malalalim na misteryo sa isang sci-fi series. Stranger Things uses the arcade not just as a setting, but as a symbol of simpler times.

VHS Tapes & VCR

VHS tapes are a major '80s hallmark. They embody the ways of renting movies and rewinding tapes. Stranger Things uses them to highlight the era’s analog charm. Sa show, makikita mo ang mga VHS tapes bilang paalala sa panahong limited ang choices, pero mas may charm at anticipation ang movie-watching.

Tiffany - I Think We're Alone Now

Polaroid and Film Cameras

Film and Polaroid cameras capture the authentic 80s feel—grainy, imperfect, and nostalgic. They represent the tangible nostalgia of physical photographs. Sa Stranger Things, ang mga photo scenes ay nagbibigay ng raw 80s vibe—walang filters, walang instant delete, at bawat shot ay may value.

Dungeons & Dragons Set

Ang D&D ang puso ng pagkakaibigan ng Hawkins boys. Simbolo ito ng imagination, creativity, at pagbuo ng world-building bago pa dumating ang video games. Maraming creatures sa show—Demogorgon, Mind Flayer—ay galing sa kanilang D&D sessions. Stranger Things perfectly uses the game as a metaphor for the real monsters they face.

Retro TVs

Ang malaking kahon na TV na may antena? Classic! Ito ang source ng news, cartoons, at late-night horror movies. Sa show it helps anchor scenes to the timeline—no flat screens, no remotes, just old-school channel switching. They represent the shared family experience of watching television.

Cassette Tapes & Walkman

Most of us nagkaroon ng Walkman like what Max has. That was so classic, noong kausuhan pa nito. I remember mine na dinadala ko pa minsan sa school at sa field trips. Kung meron ka kasing Walkman noon at Sony pa ang tatak, cool kid ka. Naging iconic lalo na dahil kay Max—ang Walkman niya ang literal na nagligtas sa buhay niya. Noong 80s, cassette tapes ang paraan para dalhin mo ang favorite songs kahit saan. Cassette players symbolize personal music freedom.

Christmas Lights

Christmas lights became one of the most iconic visuals in the show, representing hope, communication, and the eerie blending of the supernatural with everyday objects. Hindi lang pang-Pasko—ginamit ni Joyce Byers ang Christmas lights para makipag-usap kay Will na nasa Upside Down.

Michael Jackson - Rockin' Robin

Dustin’s Cap

Ang trucker cap ni Dustin — kulay red, white, at blue — ay isa sa pinakakilalang fashion items ng Stranger Things. It reflects Dustin’s unique charm—optimistic, nerdy, and unforgettable. In the 80s, these retro caps were trendy among kids, teens, and even adults, making them a perfect nostalgic detail. At hanggang ngayon naman may nakikita pa rin akong nagsusuot ng mga trucker caps. 

Trapper Keeper Binder

The Trapper Keeper binder was an iconic school essential in the '80s. With its bold covers, velcro closure, and compartments for papers and pens, it was the ultimate organizational tool—and a fashion statement. Having one meant you were stylish, organized, and keeping up with the trends. I own one, exactly what it looks like from the scene of Steve and Nancy. It really caught my eye, then suddenly I felt nostalgic. Sa mundo ng Stranger Things, perfect itong representasyon ng 80s school culture—organized chaos, bright colors, at teen individuality.

Halley’s Comet Sticker

Noong 1986, sumikat nang husto ang Halley’s Comet, at halos lahat ng bata noon ay may stickers, posters, at kahit notebooks na may comet design. Kapag nakita mo ang Halley’s Comet sticker sa Stranger Things, instant 80s throwback ito—reminder ng panahon na punô ng wonder, science fascination, at school kids na sobrang excited sa astronomical events. It represents childhood curiosity, imagination, and that universal excitement over something you’d only see once in a lifetime.

80’s Colorful Clothing

Nothing screams 1980s nostalgia more than colorful clothing—neon tops, wild geometric patterns, high-waisted pants, oversized jackets, and fashion combos that shouldn’t work but absolutely do. Stranger Things captures this perfectly through the wardrobes of Eleven, Max, and the Hawkins teens. Their outfits represent the boldness and expressive spirit of the decade. Ang 80s fashion ay simbolo ng individuality, confidence, at ang paniniwala na “the brighter, the better.”

Cebu's Heroic Fur Mom of the Year 🥇

 

May mga eksena tayo na sa pelikula lang natin napapanood pero nagbibigay talaga sa atin ng intense feeling ano pa kaya kung naging makatotohanan ang ganung klaseng eksena kakayanin mo kaya kagaya ng isang babaeng taga Mandaue City, Cebu ang nagpakabayani mailigtas lamang ang kanyang mga alagang hayop sa nasusunog na gusali.

Isang nakakatakot na sunog ang nagbigay ng matinding kaba sa buong komunidad—pero sa gitna ng kaguluhan, isang kwento ng tapang, pagmamahal, at kabayanihan ang umangat. Isang furmom ang naging inspirasyon nang unahin niyang iligtas ang kanyang mga alagang aso bago pa man ang sarili niyang pagtakbo sa kaligtasan.

Ayon sa mga saksi, mabilis kumalat ang apoy at lalo pang kumapal ang usok sa loob ng kanilang bahay. At alam nating lahat: hindi ka agad namamatay sa apoy—kadalasan, sa suffocation. Kapag sobrang kapal ng usok, maaari kang mawalan ng malay bago mo pa makita ang mismong apoy. Pero sa kabila ng panganib na iyon, tumindig ang babae at pinili ang tapang sa halip na takot.

Actual video of  the incident

Habang papalapit nang papalapit ang apoy, nagtungo siya sa balcony. Doon, isa-isang kinuha ang bawat aso—matinding init man ang nararamdaman sa apoy, nanginginig, pero determinado. Marahan niyang inilalapit ang mga ito sa gilid ng balcony, habang sa ibaba naman ay nakahanda ang mga kapitbahay at volunteers na sasalo sa kanyang mga furbabies. Isa-isa, ligtas na naibaba ang kanyang mga aso, salamat sa mabilis na pagtugon ng mga taong nandoon.

At kahit halos hindi na siya makahinga mula sa kapal ng usok, hindi siya bumitaw. Hindi siya natakot na mawalan ng malay o matigilan sa pag-alis sa gusali gamit ang maikling hagdanan ng mga bumbero. Hindi siya nagpadala sa pagod o panic. Tumindig siya, huminga nang malalim, at takasan ang nagliliyab ba gusali—buhay, at kasama ang kanyang pinakamamahal na mga alaga.

Matapos mailigtas ang mga aso, tinulungan na rin siya ng mga bystanders at rescuers upang makababa ng ligtas. Sa kabutihang-palad, walang nasaktan—hindi ang babae, at hindi rin ang alinman sa kanyang mga aso.

Foo Fighters - Hero

Marami ang humanga sa kanya. May nagsabi pa nga, “Iba talaga ang pagmamahal ng isang furmom. Sa iba, aso lang yan. Pero sa kanya, pamilya.” Sa gitna ng panganib, pinatunayan niya na ang pagmamahal ay kayang magpabagsak ng takot at mag-angat ng tapang.

Ang insidenteng ito ay makabagbag-damdaming paalala kung gaano kalalim ang koneksyon ng tao at hayop—at kung paanong sa oras ng panganib, may mga taong inuuna ang kapakanan ng kanilang minamahal bago ang sarili.

At sa huli, nagsilbing inspirasyon ang babaeng ito sa Cebu at sa buong bansa. Nakakatakot ang apoy pero mas matindi ang tibok ng pusong handang magmahal at magligtas.

Kung ikaw ang nasa ganitong sitwasyon, kaya mo bang gayahin ang kabayanihan ng babaeng ito para sa kaligtasan ng iyong mga mahal sa buhay, tao man o hayop?