Disyembre ng mga Alaala

Pasko na bukas ngunit sana'y pag gising ko ay Disyembre ng aking kabataan. Mayroon sanang isang portal na hihigupin ka patungo sa lumang Kapaskuhan ng iyong kabataan at paggising mo ay kumpleto pa yung mga mahal mo sa buhay. Napakasayang tambayan ang Pasko noong aking kabataan, Setyembre pa lang ramdam mo na ang malamig na simoy ng hangin ala sais pa lamang ng gabi. Mabilis na magdilim at pababa pa lamang ang haring araw ay animoy nagkikislapan na sa galak ang mga krismas lights sa aming lugar sa dating tirahan sa San Andres Bukid, Maynila. Hindi gaya ngayon na sa simpleng barangay ninyo ay bilang na lamang ang nagdedekorasyon at dahil na rin nga mahal na rin ang bayad natin sa kuryente. Nagiging praktikal na lang tayo at tila nawawala na  yung mga nakaugaliang tradisyon natin tuwing Kapaskuhan. Bilang mag-aaral sa elementarya na taglay ang kakulitan ramdam ko ang Pasko dahil sa regalo, Santa, reindeer, Philcite o Boom na boom, tsibog, softdrinks, christmas party at kung ano ano pang makapagpapasaya sa mga batang katulad ko noon. Sorry po Jesus dahil hindi ko pa po talaga alam ang  tunay na kahulugan ng Pasko, ang alam ko lang ay kaarawan mo. Happy Birthday to you! Pero siyempre nun lumaon nalaman ko na ang tunay na kahulugan ng Kapaskuhan ay pagbibigayan, pagmamahalan at higit sa lahat ay kapatawaran.

Noon pagkatapos matunaw ang mga kandilang itinirik, mga panalanging tinipon ng hangin at ipinabatid sa langit para sa ating mga minamahal na namayapa at pagkatapos na pagkatapos isukbit ni Bonifacio ang kanyang itak ay unti unti na nating nararamdam ang haplos ng malamig na hanging amihan bago pa lumubog ang araw. Ilalabas na muli ni Toto ang kanyang pinaka tago tagong krismas karoling kit mula sa ilalim ng kanyang higaan. Unti unti nang lilinisin ni Toto ang kanyang mga munting laruan para makadiskarte ng kaunting barya mula sa kanilang pangangaroling. Ang kanyang mini tambol na yari sa lata ng Birch Tree na kung saan tinanggal ang takip nito sa ilalim at pinalitan ng plastik, tatalian ng goma at presto meron ka nang mini tambol. Ang diskarte naman noon sa paggawa ng tambourine ay kailangang pasensiyoso ka. Pasensiya ang kailangan at dapat tambay ka sa mga  mini balkonahe ng mga sari-sari store. Mag-aantay ka ng may nagsosoftdrinks at aantayin mong mabuksan ang soft drinks at kailangan mong makaipon ng tansan. Ngayong may sampung tansan ka na ay bubutasan mo ito sa gitna. Kung merong extrang alambre si Nanay sa kanyang mga sinampay ay puwedeng mong gamitin ito at mula sa pagkakabutas ng mga tansan dito mo isusuksok ang mga ito at ibibilog ang alambre. Presto! meron ka nang pandagdag na ingay sa pangangaroling ang tansan-made tambourine. Noon dapat ala-sais pa lang naguumpisa na kayo ang pangangaroling kasi minsan first-come first-serve kung sino ang nauuna sila ang unang nabibiyayaan ng barya. Kalaunan kasi kapag nagsawa na yung mga nagbibigay baka ang sunod niyo na  marinig ay "Patawad" na lang, pero kailangan mo pa rin mag "thank you, thank you" bawi ka na lang sa bandang dulo ".....ang babarat ninyo thank you!"

Bakit Mas Buhay ang Pasko Noon Kaysa Ngayon?

Kung tatanungin mo kung bakit parang mas maraming alaala ng Pasko noong dekada nobenta kaysa sa ngayon, marahil dahil noon ay mas payak, mas sabay-sabay, at mas sama-sama ang lahat.

Noon:

• Ang mga bata’y naglalaro sa kalye, sama-sama sa pangangaroling, walang cellphone na pumipigil sa kanilang pagtawa.
• Bawat kanto may parol, kahit gawa lang sa kawayan at Japanese paper. Hindi mahalaga kung magarbo—basta may liwanag.
• Christmas party sa eskwela? Spaghetti, pancit, palitaw, at isang boteng softdrinks na pinaghahatian ng lahat. At kahit simpleng exchange gift na laruan mula Divisoria, ang saya ay totoo.
• Ang mga magulang, kahit kapos, pinipilit maghanda ng Noche Buena. Kahit pansit, fruit salad, at isang hamon lang—sapat na para maging engrande ang gabi.
• OFWs noon ay kakaunti pa, at halos buo ang pamilya sa hapag.

Linkin Park - My December

Ngayon:

• Ang mga bata, bihirang makitang naglalaro sa kalye. Mas abala sa gadgets, online games, at TikTok kaysa sa karoling.
• Ilan na lang ang nagpapailaw at nagdedekorasyon, dahil mas iniisip ang bayarin sa kuryente. Mas mura ang virtual lights sa screen kaysa tunay na bombilya sa bintana.
• Ang mga handaan, nagiging kompetisyon ng sosyal na handa. Buffet, imported fruits, branded na hamon—pero madalas kulang sa init ng pagsasama.
• Marami sa pamilya, hiwa-hiwalay na. OFWs na kailangang magpadala na lang ng balikbayan box, video call ang kapalit ng yakap.
• Ang diwa ng pagbibigayan, natatabunan ng consumerism. Ang tanong ng mga bata ngayon: “Anong regalo ang makukuha ko?” at hindi “Kanino kaya ako magbibigay?”

Siguro dahil bata pa tayo, buo pa ang ating pamilya, at buo rin ang ating pananampalataya sa mahika ng Pasko. Noon, sapat na ang liwanag ng parol upang magbigay ng ligaya, sapat na ang maliit na barya mula sa pangangaroling upang magsabog ng tuwa. Ang mga bata’y nagkakaisa, ang mga kapitbahay ay parang kamag-anak, at ang bawat kanto’y may alingawngaw ng awit at tawa.

Ngayon, tila nag-iba na ang lahat. Mas malungkot, mas magastos, at mas mabigat ang mga iniisip ng matatanda. Wala nang ganoong karaming bata sa kalye, wala na ring ganoong kasigla ang mga tahanan. Bihira na ang karoling; bihira na rin ang mga ilaw na nagkukumpol sa gabi. Para bang unti-unti tayong ninanakawan ng mahika ng Disyembre.

Kaya naman sa bawat pagsapit ng Kapaskuhan, lagi kong dalangin:

Sana, kahit isang gabi lang, magkaroon ng portal na magbabalik sa atin sa Disyembre ng ating kabataan. Sa mundong buo pa ang ating mga mahal sa buhay. Sa panahong kahit simpleng lata, tansan, at alambre ay sapat na para maramdaman ang pinaka-dalisay na kaligayahan.

Disyembre na bukas—ngunit sa aking puso, hinding-hindi lilisanin ang Disyembre ng kahapon.

Why Is Christmas Magical When You Were A Kid?

 

There is a reason people of all ages, from wide-eyed children to tired adults, still say “Magical talaga ang Pasko.” It’s not just a line from songs or movies—it’s something we feel, something that quietly happens around us every December.

Christmas becomes magical because time seems to slow down. The rush of ordinary days pauses, even just a little. Streets glow with lights, houses are decorated with parol and blinking bulbs, and suddenly the night feels warmer despite the cool December air. Kahit simpleng ilaw lang sa kanto, may kakaibang saya na dala.

Noon, naniniwala ka sa mga bagay kahit walang patunay. Naniniwala ka na puwedeng magkatotoo ang mga kahilingan, na baka talaga dumaan si Santa Claus, at na laging may espesyal na mangyayari. Bawat gabi ng Disyembre ay parang countdown sa saya. Kahit simpleng tunog ng torotot o kalansing ng barya, ramdam mo na may paparating na ligaya. Naniniwala ka na pagkagising mo kinaumagahan ay may mga regalo ka na sa medyas na isinabit mo, pero paano mangyayari yun at paano magkakasya ang mga regalo sa loob ng medyas eh napakaliit nun para malagyan ng isang malaking regalo. Pero hindi mo inisip yun dahil sa paniniwala mong magical talaga ang Pasko. Ang alam mo lang ay kahit wala kang chimney ay posible pa rin na lumitaw si Santa Claus sa loob ng bahay niyo para mabigyan ka ng regalo. 

Back then, you believed in things without needing proof. You believed that wishes could come true, that Santa might really pass by, and that something special was always about to happen. Every night in December felt like a countdown to wonder. Kahit simpleng tunog ng torotot o kalansing ng barya, parang may paparating na saya.

Magical ang Pasko dahil ang saya ay galing sa maliliit na bagay. Bagong damit—kahit isang set lang—parang kayamanan na. Isang laruan, libro, o pakete ng tsokolate, sapat na para sumaya ka buong araw. Hindi ka nagkukumpara, hindi ka demanding. Ang mahalaga, may natanggap ka at may nakaalala sa’yo.

The magic of Christmas also lives in giving. It doesn’t always mean expensive gifts wrapped in shiny paper. Sometimes, it’s chocolates shared with children, a plate of food offered to a neighbor, or a small envelope quietly handed to someone who needs it. Giving during Christmas feels different—it’s lighter, purer, and filled with intention. Hindi lang kamay ang nagbibigay, pati puso.

And for adults, there’s forgiveness. Christmas has this gentle way of softening hearts. Old misunderstandings feel smaller, pride becomes easier to set aside, and reaching out no longer feels heavy. A simple “Kamusta ka na?” can mend years of silence. That alone is magic—when love becomes louder than ego.

Lindsey Sterling - Carol of the Bells

May mahika rin ang Pasko dahil parang mas masaya ang mga matatanda. Mas madalas tumawa ang mga magulang, dumarating ang mga kamag-anak, at mas ramdam ang punô ang bahay. Mas masarap ang pagkain dahil sabay-sabay itong kinakain. Kahit simpleng handa, nagiging espesyal kapag kumpleto ang pamilya. Sa mata ng bata, ligtas ang mundo at puno ng pagmamahal.

Iba rin ang takbo ng oras noon. Parang walang katapusan ang Christmas vacation. Mabagal ang umaga, mahaba ang gabi, at laging may oras maglaro, manood ng pelikula, o makatulog habang tumutugtog ang mga Christmas songs sa radyo. Walang iniisip na problema—walang bayarin, walang deadlines, walang bigat sa dibdib. 

Family and memories play a big role, too. Christmas reminds us of who we are and where we came from. Shared meals, familiar laughter, old stories retold, and even empty chairs we quietly honor—all of these moments connect the past and the present. Kahit may lungkot, may kasamang pasasalamat. That balance of joy and longing makes Christmas deeply human.

Faith, hope, and gratitude complete the picture. Christmas reminds us that light always comes, even after the darkest nights. It teaches us to be thankful not just for abundance, but for survival, for strength, for another chance. In a world full of uncertainty, Christmas whispers that hope is still alive.

As we grow older, the magic doesn’t disappear—it just changes. The wonder we once felt as children slowly turns into something deeper: gratitude, compassion, and the desire to give.

At tuwing napapangiti natin ang isang bata tuwing Pasko, naaalala natin—

totoo ang mahikang naramdaman natin noon. 🎄✨

Chocolate Giving Para Sa Mga Bata Ngayong Pasko 🎅🍫✝️

 

May mga tradisyon talagang kahit magbago ang panahon, kahit magbago ang kalagayan ng buhay, pilit pa ring kumakapit sa puso. Para sa akin, isa na rito ang pamimigay ng tsokolate tuwing Pasko, lalo na para sa mga bata.

Sa mga nakakakilala sa akin, alam nila na matagal nang bahagi ng Pasko ko ang pagbabahagi. Dati, tuwing Bisperas ng Pasko, pinapakain ko ang mga aso at pusang gala pagkatapos ng Misa de Aguinaldo dito sa aming bayan sa Imus. Kinabukasan, sa umaga ng Pasko, nagbabahagi ako ng pagkain sa mga taong walang matitirahan na nasa kalye piniling manirahan gamit ang aking bisikleta. Tahimik lang, walang camera, walang ingay—basta alam kong may napasaya akong kahit kaunti.

Pero dumating ang panahon na muli akong siningil ng aking katawan. Bumalik ang dati kong sakit sa puso, at kasabay noon, unti-unting nawala ang mga gawaing kinasasabikan ko. Natigil ang mga lakad, ang pagbibisikleta, ang pag-iikot. Isang taon na akong halos nakakulong sa loob ng bahay. Hindi ko na nga alam kung anong disenyo ngayon sa Pasko sa aming plaza. Hindi na rin ako nakakapagsimba pero hindi ko nakakalimutang manalangin na bumalik ang dati kong sigla at maayos na kalusugan. 

Aaminin ko—miss na miss ko ang mundo sa labas. Kaya nga siguro ibinuhos ko na lang talaga ang sarili ko sa pagsusulat at nakarami ako sa taong ito. Wala akong ginawa kundi maglibang sa pagsusulat. Pero sobrang miss ko ang pagpedal sa kalsada.Kung bumalik man ang dati kong kalusugan ay baka wala na rin akong kumpiyansang magpepedal sa malalayong lugar. Miss ko ang mga asong gala at pusa sa Alapan, sa Aguinaldo Highway, at sa iba't-ibang lugar kasama na ng bawat drop point na dati kong dinadaanan kung saan palaging may naghihintay na buntot na kumakawag, mga miyaw o mga matang puno ng pag-asa. Miss ko ang pakiramdam na may silbi ako sa labas ng apat na sulok ng bahay.

Pero sa kabila ng lahat ng ito, lubos pa rin ang pasasalamat ko sa Diyos. Sa kabila ng maraming setbacks sa kalusugan, nandito pa rin ako. Humihinga. Nabibigyan ng isa pang pagkakataon. At para sa akin, malaking biyaya na ang umabot hanggang Disyembre. Kaya ngayong Pasko, kahit limitado na ang galaw ko, ayaw kong tuluyang mawala ang pagbabahagi. Kung hindi na kaya ng katawan ang dati kong ginagawa, hahanap ako ng paraan—kahit simple lang.

Jackson 5 - Give Love on Christmas Day

Humingi ako ng tulong sa aking kapatid. Pinabili ko sila ng iba’t ibang klase ng tsokolate—kahit anuman, kahit simple. Ito ang balak kong ipamigay sa mga batang nangangaroling at sa mga batang kakatok sa amin sa umaga ng Pasko para humingi ng aguinaldo.

Walang engrandeng handog. Meron kaunting bonggang pakete. Isang munting tsokolate na sana’y maging matamis na alaala nila ng Pasko ngayong taon.

Ito na muna ang kaya kong ibigay ngayon—isang simpleng pagbabahagi, isang paalala na kahit may sakit, kahit may limitasyon, may kakayahan pa ring makaalala at magbigay.

Patuloy pa rin akong umaasa. Umaasa na balang araw, pagagalingin akong muli ng Panginoon—anumang paraan, anumang oras. Di ko man alam sa papaanong paraan ang lahat ng yun ay hindi ka na iniisip ngunit binibigay kong lahat sa Diyos. Hanggang sa araw na muli kong maramdaman ang hangin sa mukha habang nagbibisikleta, at muling makita ang mga mata ng mga hayop at taong dati kong tinutulungan.

Sa ngayon, tsokolate muna.

Simpleng Pasko.

Taos-pusong pasasalamat. 🎄🍫

Susuwertehin Ka Ba Kapag Sinunod Mo Ang Color Of The Year Ng 2026?

 

'May hatid nga bang swerte ang kulay ng bagong taon?'

Hindi ka nanalo sa raffle. Hindi tinawag ang pangalan mo kahit pang-apat na bunutan na, at umuwi ka na lang na may hawak na consolation prize na ballpen na may logo ng kumpanya. Napamura ka, "tanginang yan, yung prize na maiuuwi mo parang medium pa rin sa pagtatrabaho, bwiset na yan!". Napabuntong-hininga ka na lang. Doon biglang pumasok ang tanong sa isip mo: baka naman puwede kang bumawi sa kulay? Tuwing bagong taon kasi, laging may bagong “Color of the Year,” at kasabay nito ang bagong pag-asa na baka sakaling kapag sinunod mo ito, sumunod din ang swerte sayo. Kung gano’n lang pala kasimple ang buhay, sana kulay ng taon na ang buong Pilipinas—mula gate, bubong, kurtina,tabo, timba, kaldero, pati mukha mo kulay teal, puti o di kaya ay hindi na kailangan baguhin dahil kulay kahoy na ang balat mo, ang pangatlong kulay daw kasi ay warm mahogany na hindi na nalalayo sa kulay mo. 

Pero ano nga ba ang kulay ng 2026, at kapag sinunod mo ba ito, taon-taon ka na ring magpapalit ng kulay ng bahay? Papalitan mo ba ang pintura kahit maayos pa, ang sofa kahit hindi pa sira, at ang kurtina kahit bagong laba, basta’t “uso”? Paano kung ang kulay ng taon ay green na ka-kulay ng mga ka-DDS, o pula na ka-kulay naman ng mga Loyalists—susundin mo pa rin ba? Handa ka ba talagang i-sacrifice ang posibleng maging swerte sa susunod na taon dahil lang ayaw mong mapagkamalang may panig ang gate mo? Biglang hindi na lang ito usapin ng aesthetics, kundi ng katahimikan din sa war politics sa comment section. 

Ang Color of the Year ay parang horoscope ng pintura—masarap pakinggan at maganda basahin, pero hindi naman obligadong sundin ng kapalaran mo. Karaniwan, ito’y pinipili ng mga designer, trend forecaster, psychologist ng kulay, at siyempre ng mga kumpanyang nagbebenta ng pintura at lifestyle products. Pinag-uusapan nila kung ano raw ang kulay ng damdamin ng mundo—pagod ba tayo, may pag-asa ba, o gusto lang nating kumalma. Hindi nila tinatanong kung may natitira ka pang utang, kung tataas ba ang bilihin, o kung safe bang pinturahan ang gate ng kulay na hindi ka aawayin ng kapitbahay.

Narda - Swerte

Kaya hindi porket uso ang kulay ng gate mo ay may kakatok agad na swerte, at hindi rin awtomatikong aangat ang buhay dahil matchy-matchy ang sala at kusina mo sa palette ng 2026. Ang swerte ay hindi nadadaan sa kulay ng pintura niyo at lalong hindi nabibili sa lata ng mga pintura. Marahil ang buhay ay parang pinturang may tatak na "Rain or Shine". Hindi perpekto ang buhay kahit gaano ka pa kaswerte sa paniniwala mo ay dadating at dadating ang unos na bigla ka na lang kakaldagin ng hindi mo alam. Kaya minsan, mas mahalaga pa rin ang kulay na hindi nakakapagpa-init ng ulo at hindi nagdudulot ng debate tuwing may bisita.

Pero aaminin naman natin, masaya ring makisabay paminsan-minsan—hindi para suwertehin, kundi para gumaan ang pakiramdam. Iyong pag-uwi mo sa bahay at masasabi mong, “Ay, ang ganda pala nito,” kahit walang premyo o papremyo. Kung ang kulay ng taon ay nagbibigay saya sa mata at kapayapaan sa isip, eh di go. Pero kung mas mahal mo ang kulay na matagal mo nang kasama—o ‘yung kulay na hindi ka mapagkakamalang may campaign poster—ayos lang din.

Sa huli, ang tunay na swerte ay hindi nasa dingding, hindi nasa gate, at lalong hindi nasa uso. Nasa taong marunong tumawa kahit hindi trendy ang pintura, at marunong mamili ng kulay na hindi lang maganda sa mata, kundi payapa sa buhay—basta kulay totoo.

Hanging Amihan

 

♫  Malamig ang simoy ng hangin, may saya ang bawat damdamin ♫ 

May mga alaala na hindi kailanman kumukupas—hindi dahil malinaw pa ang mga detalye, kundi dahil pareho pa rin ang pakiramdam. Hanging Amihan ang tawag ko rito. Hindi ito bagay na nahahawakan, pero ramdam na ramdam sa tuwing sasapit ang Disyembre. Maaaring ito na lang ang natitirang alaala ng aking Christmas childhood past, ngunit sapat na iyon para ibalik ang lahat.

Every December in the Philippines, there is a kind of cold that wakes you up gently. As soon as you open your eyes, you feel it—your joints are cold, your hands and feet are freezing, and your body is hesitating to move. The world is quiet, and a gentle breeze slips through the window. It isn’t harsh or loud; it’s soft, but enough to remind you that December has arrived once again.

Pagbukas ng gripo, doon mo mararamdaman ang totoong lamig. Ang tubig ay parang galing mismo sa bukal—napakalamig, nakakagising, nakakapanibago, at punô ng alaala. Isang simpleng sandali, pero may bigat ng nostalgia.

Ang Hanging Amihan ay hindi lang panahon; isa itong pakiramdam. Ito ang hanging nagdadala ng mga alaala ng lumang Pasko—kahit hindi mo na matandaan ang mga regalo, kanta, o dekorasyon. Ang mahalaga, pareho pa rin ang lamig. Pareho pa rin ang simoy. At sa bawat ihip nito, may piraso ng nakaraan na bumabalik.

There is another wind every Filipino knows well—the Hanging Habagat. If Amihan is gentle and calm, Habagat is heavy and challenging. It brings heavy rains, floods, and storms that test us year after year. During Habagat season, worry rarely sleeps—worry for our homes, our families, and our daily lives.

December Avenue - Paskong Alaala

Ngunit kapag dumating ang Disyembre at unti-unting napapalitan ang Habagat ng Amihan, parang may pahinga ang puso. Ang mga unos ay tila alaala na lamang, at ang gabi ay mas tahimik. Mas mahimbing ang tulog, mas payapa ang isip. Sa wakas, maaari na tayong matulog nang may kapayapaan, habang binabantayan tayo ng malamig ngunit maamong hangin.

Kasama ng Hanging Amihan ang Simbang Gabi. Madilim pa ang langit, tahimik ang mga kalsada, at ang lamig ay yakap-yakap ang buong baryo. Habang naglalakad papunta sa simbahan, may kakaibang ginhawa ang hangin—malamig pero hindi ka nilalamig sa loob. Parang pinapabagal ng Amihan ang oras.

Pagkatapos ng misa, nariyan ang amoy ng kape, puto bumbong, at bibingka. Pero bago pa man ang pagkain, ang unang yakap ay ang hangin sa labas—presko, payapa, at pamilyar. Ito ang lamig na hindi mo iniiwasan; ito ang lamig na hinahanap ng katawan mo.

So many things have changed over time—people, traditions, even ourselves. But every December, when Hanging Amihan arrives, something remains. The cold mornings, the breeze through the window, and the quiet streets leading to Simbang Gabi—all of these remind us that some memories never truly disappear.

At marahil, kahit ito na lang ang natitira sa aking Christmas childhood past, sapat na ito. Dahil hangga’t umiihip ang Hanging Amihan, buhay pa rin ang Pasko sa alaala.

Bakit Hindi Mo Puwedeng Pilitin Pagsayawin ang mga Employees Mo sa Christmas Party? ⛔

Tuwing papalapit ang Disyembre, ramdam na ramdam sa opisina ang amoy ng ham, spaghetti, at… kaba. Hindi dahil sa year-end reports, kundi dahil sa isang tanong na paulit-ulit na bumabalik taon-taon:

“Sasayaw ka ba sa Christmas party?”

At bago ka pa makasagot ng hindi ka marunongmagsayaw, may kasunod agad:

“Required ‘yan ha.”

Ah yes. The annual tradition where Christmas spirit mysteriously transforms into social pressure with background music. 🎄💃

Let’s talk about it—seryoso pero may halong tawa—kung bakit hindi mo puwedeng pilitin ang employees mo na sumayaw kung ayaw nila, kahit pa may LED lights, theme, at pa-raffle ka pang nalalaman. Kaya yung mga team leader na mapilit at makasarili makinig kayo sa blog post na ito: 

1. Hindi Sukatan ng Team Spirit ang Sayaw

Let’s get this straight: hindi lahat ng masayahin ay dancer, at hindi lahat ng tahimik ay KJ, dahil may mga taong masaya magtrabaho, maayos makisama, maaga pumasok at bihira mag-absent, pero ayaw lang talagang sumayaw sa harap ng maraming tao, at wala namang mali roon; ang tunay na team spirit ay ipinapakita sa respeto, collaboration, at maayos na pagtupad sa trabaho, hindi sa sabay-sabay na sayaw sa remix ng Boom Tarat Tarat, dahil in English terms, teamwork is built in meetings, deadlines, and mutual respect—not in forced choreography. Sa unang sagot pa lang natin dito ay puwede mo nang masupalpal si TL na mapilit. 

2. Hindi Lahat Extrovert (At Okay Lang ‘Yon)

May mga taong energized kapag nasa stage, pero mayroon din namang nauupos na parang kandila ang kaluluwa sa ideya pa lang ng "spotlight", dahil introverts exist, socially anxious people exist, at may mga taong sadyang hindi lang talaga nag-e-enjoy mag-perform, kaya ang pilitin silang sumayaw ay parang pagsasabing mas hindi mahalaga ang kanilang comfort kaysa sa takbo ng programa, at malinaw na hindi iyon Christmas spirit kundi coercion na may suot na Santa hat.

3. “Mandatory” Fun Is Not Fun

The moment na sabihin mo ang linyang “required ang performance,” congratulations, opisyal mo nang inalis ang saya sa tinatawag na fun, dahil ang kasiyahan ay dapat kusang-loob, ang joy ay hindi inuutos, at ang happiness ay hindi tumutugon sa mga banta tulad ng “may minus points sa evaluation,” “walang raffle pag hindi sumali,” o “makikita natin sa attendance,” sapagkat in English, forced fun is an HR contradiction.

4. Hindi Bayad ang Hiya

Let’s be real: may mga empleyadong nag-aalala na pagtawanan, ma-video at mai-post online, o maging office meme hanggang sa susunod na taon, at hindi lahat ay kayang i-handle ang ganitong sitwasyon emotionally, dahil kahit sabihin pang “for fun lang,” ang hiya at anxiety ay totoong-totoo, at binabayaran ang employees para sa kanilang skills, oras, at output—hindi para sa public embarrassment na tinatago sa anyo ng entertainment. Madali pa naman ngayon mag-viral lalo na kapag magkaroon lang ng isang awkward moments instant viral na yan sa social media. Mga Pinoy pa ba?

5. Power Dynamics: Hindi Totoong “Choice” Kapag Boss ang Nagsabi

Kapag ang nag-aya ay manager, supervisor, HR, o mismong company owner, hindi na ito simpleng invitation, dahil kahit sabihin pang “optional lang naman,” kapag may kasunod na tingin, biro, o side comment, alam ng empleyado na may kaakibat na pressure, sapagkat in English, when authority invites, consent becomes complicated.

Mariah Carey - All I Want For Christmas Is You

6. Hindi Sukatan ng Loyalty ang Pag-indak

Ang loyalty ay makikita sa pananatili sa kabila ng mga hamon, sa paggawa ng tapat na trabaho, at sa pagrespeto sa mga values ng kumpanya, at hindi ito nasusukat sa energy level sa sayaw, galing sa choreo, o sa willingness magpa-cute sa stage, dahil kung may empleyadong piniling pumalakpak, mag-cheer, at sumuporta mula sa audience, participation pa rin iyon. Hindi ka Maneuvers at hindi ka rin Streetboys kaya sabihin kay TL na siya na lang maghahataw sa gitna ng entablado. 

7. Christmas Party Should Be a Safe Space, Not a Survival Test

Ang Christmas party ay dapat maging pahinga mula sa stress, isang selebrasyon, at pasasalamat sa mga empleyado, at hindi ito dapat maging parang fear factor, talent show na walang audition, o emotional obstacle course, dahil sa Tagalog terms, hindi lahat ng regalo kailangang balot sa kahihiyan. Kamo kay TL hindi siya si Julius Caesar na kung ano ang gusto niyang ipagutos ay itatapon kayo sa arena para mag perform at mamatay sa kahihiyan. 

8. May Ibang Paraan Para Mag-enjoy (Promise)

Kung ang goal ay engagement, maraming paraan para makamit ito tulad ng games na may voluntary participation, raffles, group activities na walang spotlight, simpleng dinner na may music, at appreciation awards, dahil ang fun ay hindi kailangang maingay at ang selebrasyon ay hindi nangangailangan ng choreography.

Ayon sa patnubay na sinusunod ng Department of Labor and Employment (DOLE) ng Pilipinas, ang sapilitang pagpapasali sa empleyado sa mga aktibidad na hindi saklaw ng kanyang trabaho—tulad ng pagsasayaw o pagpe-perform sa Christmas party—ay maaaring pumasok sa usapin ng paglabag sa karapatan ng manggagawa at diwa ng Labor Code, dahil may karapatan ang bawat empleyado na tumanggi batay sa personal na desisyon, paniniwala, o relihiyon, at hindi sila dapat parusahan, i-discriminate, o gawing parang “sacrificial lamb” dahil lamang sa pagtanggi; kung may pamimilit o panggigipit na naganap, may opsyon ang empleyado na magsampa ng reklamo sa National Labor Relations Commission (NLRC), at mahalagang tandaan din na bawal pilitin ang empleyado na mag-praktis o gumugol ng oras sa ganitong aktibidad pagkatapos ng opisyal na working hours maliban kung may malinaw na pahintulot at may katumbas na overtime pay, sapagkat bagama’t mahalaga ang pagiging “team player,” hindi ito dapat gamitin bilang dahilan para ipilit ang personal na aktibidad na hindi naman komportable o boluntaryo para sa isang tao.

Ang respeto ang pinakamagandang regalo, dahil ang Christmas ay tungkol sa kindness, understanding, at goodwill, kaya kung ayaw sumayaw ng empleyado mo, hindi siya KJ, hindi siya walang pakisama, at hindi siya “walang ambag,” may boundaries lang siya, at ang pagrespeto sa boundaries na iyon ang tunay na anyo ng leadership at totoong diwa ng Pasko; kaya ngayong holiday season, tandaan na maaari mong imbitahan ang employees na sumayaw pero hindi mo sila puwede at hindi mo dapat pilitin, dahil ang pinakamahuhusay na workplaces ay hindi humihingi o nag-uutos ng saya—lumilikha sila ng espasyo para rito. 🎄

Bakit Nga Ba Hindi Ka Nananalo Sa Mga Christmas Party Raffle Ng Kumpanya?

 

'Yung nakasalubong ka ng pusang itim bago umattend sa Year-end party at bigla itong nagsalita'

Hindi naman masama alalahanin ang kamalasan sa buhay. Minsan, kapag binalikan mo ang isang bagay na sa tingin mo ay pinaglaruan ka ng tadhana, matatawa ka na lang. Hindi dahil Throwback Huwebes kaya gusto kong bumalik sa parte ng nakaraan ng aking buhay, kundi dahil natural lang talaga sa tao ang magbalik-tanaw.

Walang nagdidikta sa’yo kung kailan ka dapat mag-isip, magsulat, o alalahanin ang mga tagumpay, kahihiyan, kamalasan, o kalungkutan. Hindi naman porke Huwebes lang saka gagana ang memorya mo para maghukay ng mga detalye ng mga naranasan mo habang nabubuhay ka sa mundong ito. Automatic na lang kasi sa kasalukuyang panahon na kapag Huwebes, required kang maging nostalgic.

Minsan nga naisip ko, bakit hindi na lang bigyan ang lahat ng araw ng katumbas ng Throwback Thursday? Bakit hindi puwede sa Lunes mag-isip? Maaari naman:

• #MondayMemories

• #TakingBackTuesday

• #WednesdayWayDownMemories

• #FlashbackFriday

Yung dalawang araw, magpahinga ka naman sa kaiisip. Kasi aminin natin, overthinking is not good for your health. Hindi ka rin naman babayaran ng algorithm sa dami ng alaala mong hinukay.

At oo, aminado naman ako—mababaw lang ang problema ko. Hindi ito tungkol sa heartbreak, hindi ito tungkol sa existential crisis. Pero nakakainis pa rin.

OO, MALAS AKO SA RAFFLE.

Inuulit ko: MALAS AKO SA RAFFLE.

At siguro, balang araw, kapag binalikan ko ulit ito—hindi dahil Huwebes, hindi dahil uso—kundi dahil gusto ko lang, matatawa na lang talaga ako. Kasi minsan, ang kamalasan, kapag tumagal, nagiging kwento na lang. At kapag naging kwento na, pwede mo na siyang pagtawanan… kahit konti.

Taon-taon na lang. Pare-pareho ang eksena. December na, may pa-Christmas décor na sa opisina, may naka-play na “All I Want for Christmas Is You,” at may group chat na tungkol sa exchange gift. Masaya na sana… kung hindi lang dahil sa isang bagay na paulit-ulit na bumabasag sa puso mo:

Hindi ka pa rin nananalo sa raffle. Kahit kailan.

Samantalang si officemate mong kakapasok lang last week, nanalo na agad ng 55-inch Smart TV. Si boss, kahit hindi sumama sa party, nanalo pa rin ng air fryer. Ikaw? Kahit consolation prize, wala. Kahit tumbler, wala. Kahit eco bag, nganga.

So bakit nga ba? Eto na ang mga posibleng dahilan—scientific, spiritual, at corporate-approved.

1. Hindi Ka “Favorite ng Raffle Gods.” 

May mga taong sadyang pinagpala. Kahit sa bunutan pa lang ng number, ramdam mo na agad: “Ay, mananalo ‘to.”

Ikaw naman, kahit hawak mo na yung ticket, parang ramdam mo na:

“Hindi ito ang taon ko.”

May invisible hierarchy ang raffle universe. At sad to say, madalas nasa ilalim tayo. Hindi dahil masama kang tao—sadyang hindi ka lang chosen one. Kaya para maiwasan ang disappointment maaga pa lang tanggapin mo na, na hindi ka talaga raffle material. Hindi ka swerte sa mga ganyang bagay pero kapag sinabi mo naman ang saloobin mong yun malamang may isa diyan sa ka-trabaho mo na magsasabing masyado ka namang "nega". 

2. Masyado Kang Tahimik sa Office

May mga taong kilala ng lahat—maingay, palatawa, at bida-bida (minsan annoying pero memorable). Sila yung madaling maalala kahit wala namang ginagawa minsan. Ikaw naman, tahimik lang, ginagawa lang ang trabaho, at uuwi agad pagkatapos ng shift. Sa raffle, parang may unspoken rule na kapag mas kilala ka, mas ramdam ka ng universe. Hindi ito written sa HR manual, pero ramdam natin.

3. Hindi Ka Nagpost ng “Manifesting ✨”

Yung mga nanalo, mapapansin mo, may Instagram story pa na “Manifesting iPad cutie ✨” at may caption na “Claiming this energy 🙏.” Ikaw naman, tahimik lang, skeptical, at sinasabi sa sarili mo na “hindi naman totoo ‘yan.” Ayun, hindi rin naniniwala sa’yo ang raffle gods.

4. Sobra Kang Excited (o Sobrang Hindi)

Kapag sobrang excited ka, hawak mo na yung ticket, nakapikit, at may mini prayer ka na sa isip. Kapag naman sobrang wala kang pake, sinasabi mo na lang na “okay lang kahit di manalo” at “masaya na ako sa spaghetti.” Pareho itong kinaiinisan ng raffle gods, dahil ang gusto nila ay yung sakto lang ang hope at sakto lang din ang despair.

5. May Karma Ka Mula Last Year

May karma ka mula last year. Naalala mo ba noong nakaraang taon—tinawanan mo yung hindi nanalo, sinabi mo pang “next year na lang,” at umuwi ka agad bago matapos ang program? Hindi nakakalimot ang universe, lalo na ang raffle universe.

Rivermaya - Olats

6. Ikaw ang “Moral Support Character.”

Sa pelikula ng buhay opisina, hindi lahat bida. May mga karakter na tagapalakpak, tagasabi ng “Congrats!”, at tagahawak ng bag ng nanalo. Ikaw ‘yun—ikaw ang emotional support ng mga nananalo. Kaya tinatanggap mo na ganun na lang ang kapalaran mo sa tuwing may pa-raffle ang kumpanya sa Year-end party. 

7. Hindi Ka Sumali sa mga Games

May mga nanalo na sumali sa parlor games, nagpatawa sa harap, at inialay ang sarili sa kaunting embarrassment para sa saya ng lahat. Ikaw naman, “pass po,” “nahihiya ako,” at “okay lang, manonood na lang.” Minsan, kailangan mo talagang ialay ang dignidad mo kapalit ng rice cooker.

8. . Hindi Pa Ito ang Panahon Mo (Pero Paulit-ulit na Sinasabi ‘Yan)

Ito ang pinakamasakit na dahilan: “Hindi pa ito ang time mo.” Taon-taon mo nang naririnig, taon-taon mo ring tinatanggap, at taon-taon ka pa ring umaasa.

Noon, palagi akong nawiwiling sumali sa mga raffle. Yung mga raffle na kailangan ng proof of purchase. Bibili ka ng ganito , ganyan  tapos isasali mo yung wrapper. Ewan ko ba. Hindi pa naman ako nananalo e, iniisip ko na kung ano ang gagawin sa premyo. Kaya siguro minamalas. Ni minsan di pa nanalo. Counting the eggs kasi kahit hindi pa ito hatched. 

Pero hindi. Hindi ko ata matatanggap na ako ay malas. Naghubad ako sa aming CR at tumalikod sa salamin, tumungtong ako sa  inidoro para makita sa salamin ang aking puwit. Sinilip ko sa salamin, aba eh wala  naman. Wala naman yung "marka" na sinasabi nila. Oo naniniwala ako na wala naman akong balat sa puwet para malasin ng ganito. Mas gugustuhin ko pa kasing isipin na ako ay dinaya. Tama. Dinaya ako! Imposibleng hindi ako manalo. Sinusunod ko ata ang mga regulasyon. Pinapaganda ko pa ang aking sulat kamay. The best pa ang aking signature. Kumpleto ang address. Kulang nalang lagyan ito ng autographed picture ko e. Kaya lang di ko na nilalagyan. Parang panunuhol na yun, kaya wag na lang.

Kapag hindi ako nananalo sa pa-raffle ng kumpanya at nakalagay sa tambyolo ang mga bubunutin lagi kong naiisip na dinadaya ako ng mga 'to, posibleng baka wala dun ang pangalan ko kasi sila na ang nag-setup ng mga papel na bubunutin, baka may doble, triple o mas higit pa ang mga pangalan dun na gusto nilang manalo kaya halos 60 to 70% ang chance ng taong paborito nila ang manalo. Nagkakaroon ng pandarayang mala-Viveka Babajee. Kaya kapag tambiyolo na ang nakita ko sa stage umaasa akong hindi ako mananalo ng grand prize. Iniisip kong nakatalaga na yun sa gusto nilang manalo. 

Bakit kasi ang malas ko sa mga ganyan. Bakit ba hindi ako mabunot-bunot ng walang hassle. Ano kaya sa susunod, pa bendisyunan ko na sa pari ang lahat ng aking entries. Baka naman  pagbigyan na ako ni Lord manalo. Baka naman, Lord. Ah ewan, basta! 

Pero alam mo ba? Okay lang ‘yan. Kahit hindi ka man nanalo sa raffle, may trabaho ka pa rin, may 13th month ka (sana), may handa ka sa bahay na hindi lang P500 ang budget sa Noche Buena, at may kwento ka na naman para sa susunod na taon. At balang araw, darating din ‘yan—baka hindi sa Christmas party, baka hindi sa company raffle, pero darating din ang swerte hindi lang sa mga ganitong bagay. Try mo kayang tumaya sa Lotto, di ba sabi nga nila mas may greater things na plan si God sayo. Baka panahon na mag-ipon ng mga lucky numbers mo at simulang tumaya sa mga nearby Lotto outlets! 

Why No One Wants to Read Anymore — And Why Reading Books and Blogs Is Still Fun

 

Sa panahong punô ng notifications, short videos, at walang katapusang pag-scroll, tila unti-unting nawawala ang interes ng marami sa pagbabasa ng libro at blog. Sanay na tayo sa instant entertainment—isang swipe lang, may aliw na agad. Kaya bakit pa magbabasa ng mahabang artikulo kung puwede namang mapanood sa loob ng ilang segundo? 

Another reason kaya siguro wala na gaanong nagbabasa ay dahil sa time pressure. Many people feel tired after work or school, choosing passive entertainment over active reading. Reading requires focus, imagination, and mental energy—things that feel scarce in a fast-paced digital life.Napalitan na ng mabilisang aliw ang mga tao dahil mas nakakatanggal pagod na nga naman ang may mapapanood ka kumpara sa mga impormasyong babasahin mo pa. 

There’s also the illusion of information overload. Because content is everywhere, people assume they already know enough. Headlines replace deep understanding, and summaries replace thoughtful reflection.

Pero sa kabila ng lahat ng ito, nananatiling makabuluhan at masaya ang pagbabasa. Ang libro ay nagbibigay ng pagkakataong bumagal, mag-isip, at pumasok sa ibang mundo. Hindi ito minamadali—ikaw ang may kontrol sa oras at takbo ng kwento at nagiiwan din ito ng excitement dahil dito walang spoiler. Kung ano yung iniwan mong nabasa ay magmimistulang yun lang din ang kwento sa isip mo at kung maganda ang kwento ay babalikan mo ito dahil gusto mong malaman ang katapusan. Yung tahimik on your own private space, yung walang alinlangan na mabubunyag ang kwento sayo. 

Ang mga blog naman ay parang personal na kwentuhan. May boses, may damdamin, at may karanasang totoo. Hindi perpekto, pero totoo—at doon nagiging relatable.

Ang pagbabasa ay nagpapalawak ng imahinasyon, empatiya, at kakayahang mag-isip nang malalim. Ikaw ang bumubuo ng eksena sa iyong isip. Hindi ka lang tagapanood—isa kang kalahok.

As a writer, I have also been deeply inspired by the books I’ve read and by other writers. Their words push me to write—not just for myself, but for my readers. Reading fuels writing, and writing keeps reading alive.

Higit sa lahat, ang pagbabasa ay isang tahimik na anyo ng paglaban. Sa mundong maingay at nagmamadali, ang pagpili na magbasa ay pagpili ng lalim, katahimikan, at tunay na kahulugan.

"Reading is not dying—it is waiting for those who still choose to listen." Ang pagbabasa ay hindi nawawala—hinihintay lang nito ang mga handang huminto at makinig.