Divi - Soryah! Soryah!

Divisoria, ang one stop shop ng bayan

 

Ilang buwan na rin ata akong hindi nakakapagsulat. Since hindi muna tayo makakapagpadyak ngayon susubukan ko muli na ihatid ko kayong mga mambabasa ko way down memory lane sa ating kabataan (ang tanong meron nga ba  talaga akong readers? hehe). Itong blog post na ito ay hatid sa inyo ng malamig at masarap magkape na panahon ngayong araw na ito. 

Kapag binanggit ang dalawang letrang DV ano agad ang mabilis na pumapasok sa isipan niyo? Marahil noong bata pa tayo ay hindi pa natin alam ang acronym na ito para sa isang mataong lugar sa Maynila. Ang karaniwang naririnig mo na DV sa mga tao na nagpasalin-salin sa bibig ng ilan ang ibig nito sabihin ay Divisoria. Kaunting trivia muna tayo bago mamasyal sa aking isipan ng mga kuwento at dahan-dahan tayong babalik sa nakaraan. Ang salitang Divisoria ay salitang Kastila na ang ibig sabihin ay mga pader na naghahati sa dalawang lugar. Sa salitang Ingles at matematika ay "Division". Sinasabing hinahati nito ang dalawang lungsod ang Maynila at ang Quezon City. Anong klaseng lugar nga ba ang Divisoria? ano ang mga bagayo kadalasang pinupuntahan ng mga Pinoy sa lugar na ito. Bakit laging maraming tao? Maupo na kayo sa time machine at makinig sa aking kwento.

"Jack, anak, bumangon ka na diyan at ayusin mo na yang pinaghigaan mo at aalis na tayo."

"San tayo pupunta, nay?"

"Sa Divisoria at dun tayo maghahanap ng uniporme mo."

Lumaki tayo, tumanda na tayo at naging kakambal na ng ilang major events sa buhay natin ang pagpunta sa Divisoria lalo na kung lumaki ka sa mga kalye ng Maynila. Mapapasko man o umpisa ng pasukan, o basta kapag may kailangan kang bilhin, Divisoria ang nasa taas ng lineup ng mga options mong puntahan. Pwera na lang kung tipong kailangan na bukas yung kailangan mo sa eskuwela at ngayon mo lang sinabi sa nanay mo ay malamang na may libre kang kotong. Kapag ganyan ang sitwasyon malamang sa mall ang bagsak niyo kung may kailangang bilhin. Pero hindi pa rin gaano lang ba pumunta sa DV kung taga San Andres Bukid ka lang. Hindi gagastos ang mga nanay natin sa mahal ng bilihin sa mall. So 97.58% of the time eh biyaheng Recto na ang sasakyan naming jeep.

Divisoria ang pambansang SM ng Pilipinas hindi pa rin yan nabebreak ng Baclaran. Pero ewan ko ba ha yung mga malapit sa DV gusto pumunta ng Baclaran. Yung mga taga Baclaran naman gustong dumayo ng DV. Kung ang SM ay makamasa ang Divisoria naman ay makatindero at tindera. Wala lang gusto ko lang i-emphasize na maraming tindero at tindera dito. Noon kahit sa mga kalsada ay may nagtitinda ee. Pero ngayon alam ko ay maayos na pero hindi mo mafefeel na Divisoria ang Divisoria kung hindi magulo at maingay noh? Noon, sa isip-isip ko ano nga kaya ang pumasok sa utak ng mga naisip magdala ng sasakyan dito? Nakasinghot ba sila ng rugby na hinalo sa Sprite?

Lahat na yata ng kaya nating maisip na puwedeng ibenta eh nandito na sa DV. Magmula sa pigurin, tela, orasan, karayom, sinulid, krayola, pulseras at kung anu-ano pa. Ilan lamang ito sa mga samu't-saring panindang makikita saan mang lupalop ng Divisoria. Pagkababa mo pa lang ng jeep around 100 meters from Divisoria's boundary marami nang nagtitinda ng kung anu-ano kasama na food trip. Pero 16 minutes kami maglalakad ng nanay ko para matunton namin ang pinaka puso ng Divisoria, ang Tutuban Mall. Ito na siguro ang pinaka high end na mall dito. Ibig kong sabihin sa high end ay ito na siguro ang pinaka closest thing as a mall, hehe. Masarap naman kung kakain sa Tropical Hut pero andami nga lang tao. Kung hindi mo trip doon sa Tutuban Mall, maglalakad ka na naman ng mahigit sa labinlimang minuto para makapunta sa Divisoria Mall. Ito ang hari ng wholesale.

Juan Dela Cruz Band - "Divisoria"

Madalas bilhin ng nanay ko ang white polo at brown pants. Idagdag mo pa ang black shoes na Bandolino, puting sando at siyempre ang Good Morning towel. Mura kasi talaga kung bibili ka ng maramihan. Habang sa paglalakad namin eh pasimple naman akong sumisipat kung saan yung bilihan ng water gun. Ang pagkakatanda ko eh sa 168 Mall pa ata kami nakabili nun. Ang hindi ko lang maintindihan eh bakit nakasama yung mga water gun sa itinitindang gamit sa kusina at punda ng unan. 

Sa mga mahinhin, teenagers at mga tita, "Divi". Sa mga barker, "Sorya!" "Sorya!"

Ang Divisoria nga raw ang mas malagkit at pawisan na utol ni Baclaran. Kung masikip sa Baclaran puta para kang si Lotus feet kung maglakad dito. Mas masikip. Kung mainit sa Baclaran, e syet na malagkit, mas mainit dito. At kung may mga ligaw na snactcher sa Baclaran, e tangina, pati brip at panty mo, itahi mo na sa pututoy at pudaday mo para hindi madenggoy sa Divisoria. 

Kailangan mo ng isang baldeng Elmer's Glue? meron dito.

Kailangan mo ng kawali na sinlaki ng bath tub? meron dito. 

At kung kulang pa ang iyong impormasyon at kailangan mo ng limang libong placemats na may nakaburdang last supper sa bawat isa, nako siguradong meron dito. Walang bagay na hinahanap mo ang meron si Divisoria halos lahat ata ng mga bagay na nawawala at hindi mo makita eh sa Divisoria mo lahat sila matatagpuan. Puwera boyfrend. Pero available din naman daw si Dodong. 

Dito ako nakakita ng mga tinderang nanghahaplos ng pera sa mga paninda nila. Para saan ba yun? Pampaswerte? Magandang feng shui ba yan ni Hanz Cua? Buena mano epek? Sa totoo lang hindi ko alam. Pero kung bibigyan mo ako ng 250% discount sa limang pirasong sandok, eh sige lang teh. Ihaplos mo yung beinte pesos ko kahit sa mukha kong oiling-oily na. Walang problema. 

Luis Biton. Aduduy. Mike, Lacosta, Calvin Climb. Andito na lahat sa Divi. 

"Miss, magkano itong LeeVice na pantalon?"

"800 po ser"

"Mahal naman. Wala na bang tawad yan?"

"Wala na po ser. Sagad na po yan."

"Ahh hanap na lang ako sa iba." (Paalis na ako, lilipat sa kabilang tindahan)

"O sige sir, 150 na lang!" 

Pumunta ka dito ngayong Pasko at lahat ng klaseng Santa Klaus eh makikita mo dito - Santa Klaus na tumatawa na parang witch, Santa Klaus na kayumanggi, at may Santa Klaus na mas payat pa kay Pepe Smith.

Kasama na ito sa kultuta ng Maynila. Kahit hindi ka masyadong mahilig bumili ng gamit o damit, eh try mo lang pumunta dito para maramdaman mo ang Divisoria atmosphere. Doble ingat ka nga lang dahil nariyan pa rin si Covid. Kung gusto mo lang naman maging unforgettable ang experience mo dito, siguraduhing magdala ng madaming cash at isuot mo lahat ng mamahalin mong alahas.

Please, Please Mister Postman

'Nasaan na nga ba sila Mamang Kartero?'

Tanghaling tapat. Ala-una y media ng hapon. Katatapos lamang ng pinanonood naming Bulagaan 88 kung saan isa sa segment ng Eat Bulaga at pagkatapos ng huling banat na joke ay maghahabulan para magbatuhan ng keyk sila Tito,Vic at Joey, Toni Rose Guida, Ruby Rodriguez, Rio Diaz, Anjo Yllana at Christine Jacobs. Ang Eat Bulaga ang isa sa pinakamasaya at entertaining na palabas noong dekada 80s, 90s at hanggang sa kasalukuyan. Kasabay nito ang masarap na pananghalian kong hotdog with UFC banana ketchup at rice. Pagkatapos pananghalian ay kanya-kanya nang puwesto sa sofa upang manood o di kaya ay humiga sa lapag na may banig. Pagkatapos ng EB ay Agila na. Kabisadong kabisado ko ang introduction song nito noon ee. Pero pag ganitong oras pinapatulog kami ng nanay namin para daw kami ay tumangkad at lumaki. Pero eto tayo ngayon lumaki lang at hindi tumangkad. So, icoconsider ko na kasinungalingan yun para lang manahimik tayo sa tanghali at hindi mangulit.

Habang nakukuha ko na ang antok ko ay biglang:

"Manimbooooooooo!" animo'y tono ng ni mamang magtataho ang pagsigaw. "Manimbooooooooo!" Ayan na si Mamang Kartero. Kapag walang ginagawa si nanay ay dali-dali na siyang tatambay sa aming bintana upang magtanong kung meron siyang padalang sulat galing kay erpats. Si Manimbo nga pala ay ang apelyido ng kapitbahay namin back in the 80s era. Ito ang karaniwang uri ng komunikasyon noon ang pagpapadala ng sulat na ipinapadala naman sa postal office na kapag may  natanggap kang sulat ay si mamang kartero naman ang magdedeliver nito sa yo. Sabi nga ng mga seller "on-hand". Si Nanay ko every weekend yan nagpapadala ng sulat kay erpats na nagtatrabaho noon sa Saudi. Ito ang kanilang komunikasyon simula't sapul na isinilang ako at isinilang ang kapatid ko. Walang humpay ang drama nila sa sulatan at ako rin naman ay laging nakakatanggap ng sulat kay erpats mostly mga greeting cards mapa-birthday man o Christmas cards. Nagpapadala din siya ng mga print na robots na puwede kong kulayan ng crayola.

The Carpenters - Please Mr Postman

"Dumating na ba si Mamang Kartero?". Ito ang sambit ng mga matatanda ng aming kapanahunan. Halos araw-araw nag-aabang sa pagdating ni mamang kartero upang malaman kung may dalang balita mula sa mga kamag-anak, kaibigan at mahal sa buhay.

Si Mamang kartero kabisado ang lahat ng kaniyang destinasyon. At siyempre kilala at kaibigan ng lahat si mamang kartero. Wala silang bisikleta o motor. Naglalakad lamang sila bitbit ang medium size na sling bag kung saan naroon lahat ng mga sulat. Dito ko din napatunayan na hindi pa ganun kainit noon kapag tanghali. Hindi katulad ngayon kung maglakad ka sa panahon ng summer sa katanghalian baka hindi ka tumagal at mag-passed out ka sa init. Ngayon kasi nakakadehydrate na ang init ng panahon. 

Natatandaan ko pa ang pangalan at mukha ng aming kartero siya si Mang Mario. May puting balbas, nakasalamin, nakapolong puti na nakatuck in sa khaki na pantalon at may shoulder bag siya kung saan naroon ang mga sulat. Naging bahagi na rin ang kartero ng ating buhay sa tuwing naghihintay tayo ng padalang sulat o greeting card sa ating mga minamahal na nasa malalayong lugar. 

Ganitong klaseng envelope yung ating natatanggap kadalasan, mapa-card man o pinakasweet na sulat ng isang magkasintahan

Si Mamang kartero din ang nilalapitan tuwing may problema na kailangan ng pagpapatunay ng isang katauhan at kaniyang tinitirhan. Sa mga tamad pumunta sa Post Office para mahulog ng sulat, si Mamang Kartero din puwedeng ikatiwalang ipahulog ang sulat. 

Lumipas pa ang isang dekada hindi ko na nasilayan si Mamang kartero. Nasaan na siya? nasaan na sila? mayroon pa bang naghahatid ng sulat sa mga bahay? mayroon pa bang Post Office? May saysay pa rin ba ang pagsusulat sa panahon ngayon?

Mabilis ang takbo ng teknolohiya, nariyan na ang mga social media at email. Madali at mabilis na ang mga usapan, tsikahan, balitaktakan at balitaan. Isang click na lang at kung mabilis bilis ang Internet service mo ay puwede pa kayong magkamustahan sa pamamagitan ng mga webcam at video chat apps. Sa ganitong paraan hindi niyo na mamimiss ang isa't-isa kahit malayo man ang kanilang lugar. 

Sa ganitong paraan hahanapin pa ba natin si mamang kartero? kailangan pa ba natin siya? may silbi pa ba ang post office?

Moonstar 88 - Sulat

Sa aking mga nabasa ay buhay pa ang Philpost o Philippine Postal Corporation. Puwedeng puwede pagkatiwalaan ang iyong liham at subok na makakarating sa paroroonan. Ang pahayag nila na kahit lumiit ang traditional letters/personal letters na ipinapadala sa koreo, umakyat naman daw ang bilang ng mga liham pangangalakal o yung mga business letters sa iba't-ibang porma. Sa katunayan ay hinihimok nila ang mga kabataan at publiko na ibalik ang kamalayan sa pagsusulat sa pamamagitan ng 'National Letter Day'. Ang liham ay naging bakas na ng panahon na maaaring isama sa paglikha ng kasaysayan. Sana nga ay maging matagumpay ang proyektong ito upang maibalik ang sining ng pagliham at madagdagan ang kasanayan sa pagsusulat.

Pero nasaan na nga ba si mamang kartero? maaaring nariyan pa rin sila pero hindi na sila gaanong pansinin o baka ay na-upgrade na rin ang paraan ng kanilang pagdidistribute ng sulat. Baka si mamang kartero ay nakamotor na o de-kotse na. Pero napakasarap pa rin balikan ang nakaraan kung saan nag-aantay ka ng sulat galing sa iyong sinisinta at yung galak at excitement sa pagbubukas nito. At dahil dito ay naaalala ko ang sulatan ng aking nanay at tatay noong nabubuhay pa ang aking tatay. Hanggang ngayon ay narito at nakatago kung saang kahon ang mga sulat ni tatay kay nanay. 

Hanggang dito na lang ang post na ito. 

Nagmamahal,

ubasnamaycyanide

Cheers to the 39 Years of Existence

'I want to live for 100 years more!

Hindi ko alam kung paano ko sisimulan ang pagbubukas muli ng pinto ng aking pagsusulat. Halos nagkatamaran, nagka walang ganahan na kasi simula nang tamaan tayo ng lintik na pandemyang ito naglaho ang ating mga thought balloons na maaari sanang makapagsulat tayo ng maraming piyesa. Lahat ng ating gusto magawa sa buhay ay pinabagal at pinawalang bisa ng pandemyang ito. Pero eto tayo ngayon kahit pa budburan tayo ng asin na parang mga bulate sa hirap ng buhay na ating dinaranas ngayon ay laban lang, hangga't humihinga tuloy lang ang layp. Ang sabi nga ni Alfred kay Batman, "why do we fall sir? so that we can learn to pick ourselves up". Balang-araw ay babangon muli ang mundo, babalik tayo sa normal na hindi na natin kailangan iterno sa ating mga isinusuot ang mga fashionable na face mask at face shields na kasama na rin sa ating buhay sa araw-araw. Muli tayong makakapunta sa mga lugar na gusto nating puntahan na walang alinlangan. Gagaan muli ang mga trabaho ng ating mga health workers at mababawi nila ang kanilang pagod at ako'y naniniwala na bibigyan na ng halaga ng "susunod" na gobyerno ang departamento ng kalusugan ng bansa sapagkat matinding leksiyon na itong ating naranasan at sana ay matuto na ang ating mga ihahalal na opisyal.

Naging bahagi na rin ng buhay ko ang gumawa ng birthday blogpost taon-taon bilang pasasalamat na rin sa Diyos na lumikha, sa aking pamilya, mga mahal sa buhay at mga kaibigan bilang pagbati nila sa aking kaarawan. Masaya kasi nabibigyan ka nila ng pagpapahalaga kahit sa maikling oras para maalala at mabati ka nila sa iyong Kaarawan kahit pa walang kang matanggap na regalo (parinig) galing sa kanila. Ramdam mong may kahalagahan ka dahil hindi ka nila nakalimutan lingid sa busy sila sa kani-kanilang buhay ay kumpleto na ang buong araw mo dahil naisingit ka nila sa gatiting na oras upang ikaw ay batiin. Kahit HBD lang ayos na yun.

Pero alam niyo ba na dalawa ang aking kaarawan? Ikaw gusto mo ba na dalawa ang birthday mo? Ang isa ay ang araw ng kapanganakan ngayong darating na Agosto 18,1981 at ang isa ay pangalawang buhay na ipinagkaloob sa akin ng Dakilang Lumikha noong ika-Marso 29,2019. Paano daw magkaroon ng pangalawang buhay? Yun yung hindi mo alam kung mabubuhay ka pa o kung susundan mo na ang puting ilaw ni Juan Karlos Labajo. Pero eto ako ngayon alive na alive kumakain ng KFC fries habang isinusulat ito, humihigop ng kape at binabantayan uminim ang sinaing.

Masasabi kong iba na nga talaga ang teknolohiya ngayon sa larangan ng medisina. Hindi na imposible na maaari pang madugtungan ang buhay mo. At wala rin imposible sa ating mga panalangin na ating ibinubulong sa Diyos. Hindi ako bumulong noon isinigaw ko talaga gabi-gabi sa aking pagtulog na "Panginoon, bigyan niyo pa po ako ng pangalawang buhay pa at pangako ko sa kanya na hindi ko sasayangin ang buhay na yun at gagamitin ko sa kagandahang loob." At lumipas nga araw ng operasyon, rough road na recovery periods hanggang sa marating ko na ang tinatawag na new normal. Kailangan mong pakisamahan ang new normal ng katawan mo kagaya ng hindi na ganoon kaganda ang paghinga mo kaya kailangan lagi kang kumikilos at nag-eehersisyo. Pansin ko talaga noon sa recovery period ko na mas nanglalata ako kapag hindi ako gumagalaw at mas nakakahinga ako ng maayos kapag marami akong ginagawa.

Walang imposible sa teknolohiya at sasamahan mo ng taimtim na panalangin. Eto ako ngayon yung dating mga lugar na dinaraanan lang namin na nakasakay kami sa taxi galing sa check-up ko sa Philippine Heart Center ay binibisekleta ko na lang ngayon. Bilang patunay ay nakakapadyak ako mula dito sa Imus, Cavite hanggang Paranaque sa dating bahay namin sa Multinational Village, nakapunta na rin ako ng Alabang, Muntinlupa, SM Southmall, SM Dasmariñas, DLSU-Dasmarinas, nakapadyak na rin ako sa kahabaan ng Molino Boulevard, inikot ko na ang buong Imus, Island Cove, Aguinaldo Shrine, Roxas Boulevard, Baclaran Church at binisita ko na rin ang Manila Zoo hanggang Luneta Park. Kapag okay na ang lahat ay babalik muli ako sa mga long rides sa Maynila at uumpisahan ko sa Intramuros.

Jack@Dasmariñas

Jack@Baclaran Church

Jack@SM Dasmariñas

Jack@St.Anthony School Singalong, Manila (High School Alma Mater)

Jack@SM Southmall Las Piñas

Jack@Multinational Village Parañaque

Jack@Bamboo Organ

Jack@Alapan Flag Monument

Jack@Simbang Gabi 2019

Jack@Aguinaldo Shrine Freedom Park, Kawit,Cavite

Jack@Manila Zoo

Jack@Chinese Garden

Jack@Luneta Park

Kung puwede ko lang kausapin ang aking bisekletang si "Lifesaver" ay magpapasalamat ako sa kanya. Nagkaroon muli ako ng confidence na magbisikleta sa open road. Iba ang kumpiyansa na aking nararamdaman at nawala ang aking mga anxieties simula nang pumadyak akong muli. Nawala ang takot ko sa mga bagay-bagay na nasa loob ng isip ko noon kapag ako'y mag-isa.

Pinangako ko rin noon sa sarili ko na muli akong magbibigay ng pagkain sa mga stray dogs and cats as soon as gumaling ako. Masaya ako dahil minsan may nagtatag sa akin sa isang post na tungkol sa mga strays at ako raw ang kanilang naalala sa article na yun. Talaga nga naman po na kaawa-awa ang kalagayan ng mga hayop na ito. Mahirap para sa kanila na wala kang boses at the same time gutom ka. May mga pagkakataon na ayaw ko talaga sila iwanan pagkatapos ko mabigyan ng pagkain lalo na yung mga may sakit at baldadong aso. Minsan pa during my ride may nakita akong kuting na tatawid sa kalsada binilisan ko ang pagpadyak para lang kunin ko at ibalik ko sa gutter. Nung ibinalik ko na naman tumatakbo na naman. Halos tatlong beses ko siyang ibinalik sa eskinita at ewan ko na lang kung ano na nagyari sa kanya. Eto yung mga bagay na masakit sa puso kapag nakakakita ka ng mga ganito sa kalsada. Tapos doon pala sa eskinita nakita ko na sa isang supot na puti naroon yung mga kapatid niyang kuting na wala nang buhay. Ganyan kalupit ang mga tao sa hayop. Kaya no wonder na binigyan tayo ng matinding pagsubok ng Inang kalikasan.

Pero alam niyo ba na isang piraso ng buhok na lang ang pagitan at matitikman ko na yung sinasabi nilang "Life begins at 40". Ano ba talaga ang ibig sabihin nun? Another chapter? Mid-way of being senior? Junior na senior? Anong klaseng enerhiya ang mayroon kapag nangawarenta ka na?

Pag-akyat ko siguro ng kwarenta I will live more peacefully. I will not waste my time on anger or regret. More stray dogs and cats feeding. Kasi gusto ko maalala ako ng mga tao sa ganitong way of sharing my blessings to these poor creatures na pinabayaan ng kanilang mga dating tagapag-alaga. If die I want to be remembered as one of the good people. I will enjoy every second of myself, forgive myself and be my own best friend. 

Pero sa kasalukuyang panahon itatago ko muna yung sinasabi kong "live peacefully", ayaw ko munang manahimik hanggat pinuputakte ng kawatan ang sarili kong bansa. Kaya nga I have lost some friends along the way kasi maingay ako. Mahirap manahimik lalo na kung ang sariling mga kababayan mo ang tinatarantado at tinatapakan ng mga nakakataas. Kasi kung iisipin mo napaka makasarili mo nun. Kumbaga kapag ikaw na ang nakaranas ng paghihirap ng mga nasa ilalim tsaka ka lang magsasalita. Hanggat ayos ang buhay mo kokontra ka sa mga kritiko at nag-aastang maayos ang pamamalakad ng nakaupo. Wag ganun tohl. Mahirap magbulag-bulagan sa panahon ngayon. You won't see it coming baka sa susunod ikaw na ang ngumawa. Kaya dapat maging mapanuri, buksan lagi ang mga mata, magsalita ka rin kung kinakailangan kasi sayang yung common senses na isa sa regalo sa atin ng Maykapal. Nadedevelop yan bilang tao kaya gamitin mo. Losing a friend is not a weakness iniisip ko na lang na mas nakakaintindi ako ng nangyayari sa paligid ko at concern ako at binibigyan ko ng importansiya ang mga kaganapan hindi lang sa aking sarili kundi pati sa ibang tao. Mga pulitiko lang yan. Isipin mo na wala naman ginawa yan sayo. Pinakain ka ba niyan? Tinulungan ka ba niyan sa mga personal mong problema sa buhay? Binigyan ka ba niyan ng advice sa problema mo sa pera o sa pag-ibig? Wala di ba? Kaya wag na wag kag sasamba sa pulitiko. Wag mo silang gawing santo at wag sasali sa mga grupong kulto. May nagawa naman daw na mabuti? oo naman meron pero wag mo iisipin na utang na loob natin yun sa kanila. Dapat lang na gumawa sila ng mabuti dahil iniluklok at pinagkatiwalaan ka ng mga tao. Pero kasi ang nangyayari kadalasan mas inuna yung kapakanan ng ibang bansa. Hindi ako inutil para hindi ko malaman yun. Well yan lang naman ang gusto kong ipabatid sa mga kaibigang nawala pero kaibigan ko pa rin yan. 

Five for Fighting - 100 years

Maraming salamat po talaga sa lahat ng ng nakaalala. Buti na lang may Facebook na nagpapaalala kung kelan yung kaarawan mo. Nung wala pa tayong Internet ang paraan ng pagbati ay telepono. Yung telepono na iikot mo pa yung mga numero ng daliri mo bago kayo magkausap o hindi kaya ay sa pamamagitan ng birthday cards. Bale ipinadala sayo sa araw mismo ng kaarawan mo at darating sayo yung card na may pagbati 1 week or 2 weeks na. At iaabot yan sayo on-hand ng mga kartero. Nakakamis na yung mga mailman noh? Yung tipong katanghaliang-tapat may sisigaw ng "Maico......Sulat po, may sulat po kayo", ang pagsigaw niyan sa mga apelyido niyo iba-iba rin ang tono parang sigaw ng nagtitinda ng balot o di kaya tahooooooo! Nakakamis yung ganoong panahon na sulatan. Excited ka pa sa paglaway sabay punit ng unahan ng sobre. Namimis ko rin ang tatay ko dito. Walang paltos yun lalo na pag birthday ko marami akong cards. Yung iba minsan natunog pa pagbuklat mo ng card. Tunog Happy Birthday at kapag Pasko naman tunog Christmas song. 

Ito rin yung panahon na marami tayong nakakausap sa messenger noh, yung tipong kailangan mo silang replayan lahat kasi kahit sa kaunting oras binigyan ka nila ng panahon para ikaw ay batiin. Sabi ko nga parang gusto kong bumalik sa dati kong account na Deliveroo kasi doon marami ka talagang makakausap at tatarantahin ka pa kung habit mo talaga ang mag-chat. Iniisip ko kapag namatay ang tao at naka 1 year anniversary na siya dapat may pagbati pa rin, "Happy Death Anniversary!" aba, malay niyo may Facebook sa kung saan man siya mapunta. Anyway, kung anu-ano na ang sinasabi ko. Ang tagal ko rin hindi nakapagsulat at ang huli kong isinulat ay yung pagbubuntis ng pusa ko. Ngayon nabuntis uli siya at nanganak na uli. Isipin niyo gaano katagal yung pagitan. Hahahaha!

Bilang pasasalamat po sa lahat ng pagbati ay marapat na ipaskil ko dito sa post na ito ang mga pangalan niyo. Maraming salamat pong muli!!!

𝘒𝘳𝘪𝘴𝘵𝘪𝘯𝘦 𝘑𝘰𝘪𝘦

𝘚𝘪𝘳 𝘚𝘰𝘭 𝘙𝘦𝘭𝘭𝘪𝘵𝘢

𝘔𝘢𝘮 𝘓𝘰𝘪𝘥𝘢 𝘊𝘰𝘯𝘤𝘩𝘶

𝘎𝘪𝘯𝘢 𝘎𝘢𝘳𝘤𝘪𝘢

𝘒𝘢𝘵𝘩𝘦𝘳𝘪𝘯𝘦 𝘗𝘢𝘣𝘢𝘭𝘦

𝘙𝘰𝘪 𝘔𝘢𝘳𝘷𝘪𝘯 𝘙𝘦𝘺𝘦𝘴

𝘌𝘓 𝘓𝘈

𝘑𝘦𝘢𝘯 𝘈𝘣𝘢𝘥 𝘓𝘶𝘯𝘢

𝘗𝘳𝘪𝘯𝘤𝘦𝘴𝘴 𝘋𝘢𝘯𝘯𝘢

𝘎𝘦𝘳𝘳𝘪𝘦𝘤𝘢 𝘈𝘥𝘪𝘰𝘯𝘨

𝘈𝘱𝘱𝘭𝘦 𝘍𝘪𝘨𝘶𝘦𝘳𝘰𝘢

𝘔𝘹𝘳𝘬

𝘈𝘵𝘦 𝘐𝘴𝘢𝘺 𝘈𝘮𝘰𝘳

𝘔𝘦𝘳𝘭𝘺 𝘓𝘪𝘮

𝘔𝘢𝘳𝘬 𝘈𝘯𝘵𝘩𝘰𝘯𝘺 𝘊𝘢𝘳𝘢𝘨

𝘈𝘳𝘫𝘢𝘺 𝘓𝘦𝘨𝘢𝘴𝘱𝘪

𝘛𝘰𝘯𝘦𝘦 𝘈𝘮𝘰𝘳𝘢 𝘙𝘰𝘣𝘭𝘦𝘴

𝘓𝘶𝘥𝘪𝘦 𝘓𝘺𝘯 𝘐𝘣𝘢𝘳𝘳𝘢

𝘑𝘰𝘩𝘯 𝘋𝘰𝘷𝘦 𝘙𝘦𝘺𝘦𝘴

𝘑𝘰𝘦𝘺 𝘝𝘦𝘳𝘥𝘪𝘥𝘢

𝘛𝘓 𝘊𝘢𝘳𝘭𝘰 𝘊𝘢𝘭𝘢𝘯𝘵𝘶𝘢𝘯

𝘑𝘩𝘦 𝘈𝘳𝘻𝘢𝘥𝘰𝘯

𝘗𝘢𝘵𝘳𝘪𝘤𝘪𝘢 𝘈𝘯 𝘊𝘳𝘦𝘶𝘴

𝘍𝘳𝘢𝘯𝘻 𝘔𝘪𝘯𝘯𝘢𝘳𝘥 𝘚𝘢𝘯 𝘔𝘢𝘵𝘦𝘰

𝘑𝘦𝘳𝘰𝘮𝘦 𝘍𝘭𝘰𝘳𝘦𝘴

𝘊𝘩𝘳𝘪𝘴 𝘏𝘦𝘳𝘳𝘦𝘳𝘢

𝘈𝘯𝘯 𝘊𝘰𝘳𝘱𝘶𝘻

𝘑𝘢𝘮𝘦𝘴 𝘙𝘺𝘢𝘯 𝘈𝘳𝘻𝘢𝘥𝘰𝘯

𝘔𝘢𝘳𝘬 𝘓𝘺𝘯𝘥𝘰𝘯 𝘔𝘢𝘥𝘳𝘪𝘥

𝘙𝘈 𝘈𝘭𝘷𝘢𝘳𝘦𝘻

𝘍𝘳𝘪𝘥𝘩𝘢 𝘊𝘢𝘯𝘥𝘢𝘳𝘦

𝘌𝘭𝘷𝘪𝘯 𝘔𝘢𝘯𝘶𝘦𝘭

𝘈𝘭𝘱𝘪𝘦 𝘊𝘢𝘵𝘶

𝘑𝘰𝘺 𝘕𝘪𝘯𝘰

𝘑𝘢𝘪𝘮𝘦𝘦 𝘓𝘦𝘨𝘢𝘴𝘱𝘪

𝘓𝘑 𝘔𝘢𝘴𝘤𝘢𝘳𝘪𝘯𝘢𝘴 𝘎𝘰𝘭𝘭𝘦𝘯𝘢

𝘗𝘳𝘰𝘧 𝘏𝘢𝘳𝘰𝘭𝘥 𝘈𝘲𝘶𝘪𝘯𝘰

𝘌𝘭𝘫𝘩𝘢𝘺 𝘌𝘴𝘤𝘢𝘯𝘰

𝘑𝘰𝘫𝘰 𝘚𝘢𝘭𝘷𝘢𝘥𝘰𝘳

𝘒𝘺𝘭𝘦 𝘊𝘳𝘪𝘴𝘵𝘰𝘣𝘢𝘭 

𝘔𝘢𝘳𝘬 𝘎𝘪𝘭 𝘊𝘢𝘺𝘦𝘵𝘢𝘯𝘰

𝘑𝘢𝘴𝘰𝘯 𝘔𝘢𝘥𝘢𝘮𝘣𝘢

𝘉𝘦𝘭𝘢𝘳𝘥 𝘚𝘢𝘯𝘤𝘩𝘦𝘻

𝘈𝘳𝘰𝘯 𝘏𝘪𝘯𝘢𝘯𝘢𝘺

𝘑𝘩𝘦𝘤 𝘝𝘪𝘭𝘭𝘢𝘯𝘶𝘦𝘷𝘢

𝘒𝘢𝘵𝘩𝘭𝘦𝘦𝘯 𝘚𝘪𝘢𝘩𝘢𝘺

𝘓𝘪𝘯 𝘐𝘮𝘱𝘳𝘰𝘴𝘰 𝘚𝘢𝘣𝘢𝘭𝘭𝘰 

𝘑𝘢𝘬𝘦 𝘊𝘰

𝘔𝘢𝘶𝘳𝘦𝘦𝘯 𝘊𝘰𝘯𝘴𝘵𝘢𝘯𝘵𝘪𝘯𝘰

𝘓𝘦𝘰 𝘚𝘢𝘭𝘢𝘯𝘰

𝘑𝘢𝘯𝘦 𝘙𝘢𝘮𝘪𝘳𝘦𝘻 𝘚𝘢𝘮𝘱𝘢𝘯𝘨

𝘋𝘢𝘳𝘸𝘪𝘯 𝘗𝘢𝘱𝘢

𝘑𝘰𝘺𝘤𝘦 𝘚𝘢𝘯𝘵𝘪𝘢𝘨𝘰

𝘈𝘭𝘺𝘴𝘴𝘢 𝘋𝘦 𝘎𝘶𝘻𝘮𝘢𝘯

𝘑𝘢𝘻 𝘗𝘢𝘯𝘥𝘰𝘯𝘨𝘰𝘯

𝘑𝘢𝘤𝘲𝘶𝘦𝘭𝘺𝘯 𝘎𝘰𝘻𝘶𝘮

𝘊𝘦𝘭𝘪𝘯𝘦 𝘊𝘢𝘷𝘦𝘳𝘰 𝘖𝘩𝘰𝘺

𝘎𝘩𝘪𝘦 𝘔𝘢𝘳𝘵𝘪𝘯 𝘕𝘢𝘣𝘢𝘴

𝘔𝘢𝘳𝘷𝘪𝘯 𝘑𝘰𝘴𝘩 𝘗𝘢𝘵𝘢

𝘑𝘢𝘺𝘴𝘰𝘯 𝘙𝘦𝘢𝘭𝘪𝘻𝘢

𝘔𝘢𝘳𝘺 𝘈𝘯𝘯 𝘍𝘭𝘰𝘳𝘦𝘴

𝘛𝘦𝘳𝘦𝘴𝘪𝘵𝘢 𝘙𝘦𝘺𝘦𝘴

𝘗𝘢𝘶𝘭𝘢 𝘔𝘢𝘳𝘪𝘤𝘳𝘪𝘴 𝘈𝘯𝘢𝘤𝘢𝘺

𝘑𝘦𝘳𝘰𝘮𝘦 𝘖𝘤𝘢𝘮𝘱𝘰

𝘎𝘦𝘯𝘦𝘷𝘢 𝘔𝘪𝘭𝘭𝘦𝘯𝘢

𝘏𝘰𝘯𝘦𝘺 𝘎𝘳𝘢𝘤𝘦 𝘎𝘶𝘪𝘯𝘪𝘵𝘢

𝘊𝘺𝘳 𝘈𝘭 𝘚𝘢𝘺𝘰

𝘔𝘺𝘳𝘢 𝘍𝘦𝘳𝘯𝘢𝘯𝘥𝘦𝘻

𝘊𝘩𝘪𝘲𝘶𝘪 𝘓𝘭𝘢𝘮𝘢𝘥𝘰 

𝘌𝘴𝘮𝘪𝘦 𝘋𝘦 𝘎𝘶𝘻𝘮𝘢𝘯

𝘉𝘳𝘪𝘢𝘯 𝘑𝘢𝘺 𝘉𝘦𝘳𝘯𝘢𝘣𝘦

𝘒𝘳𝘪𝘴𝘤𝘪𝘢 𝘗𝘢𝘶𝘭𝘪𝘯𝘦 𝘌𝘴𝘱𝘪𝘳𝘪𝘵𝘶

𝘒𝘢𝘳𝘭𝘢 𝘘𝘶𝘦𝘣𝘦𝘤

𝘑𝘦𝘳𝘪𝘤𝘰 𝘙𝘦𝘯𝘻𝘰 𝘈𝘥𝘪𝘰𝘯𝘨

𝘛𝘪𝘵𝘢 𝘉𝘦𝘤𝘬

𝘎𝘦𝘯𝘨 𝘎𝘳𝘦𝘨𝘰𝘳𝘪𝘰

𝘑𝘶𝘺 𝘑𝘶𝘺

𝘈𝘥𝘦𝘭𝘭𝘦 𝘚𝘦𝘨𝘰𝘷𝘪𝘢 𝘜𝘨𝘰

𝘔𝘪𝘴𝘴 𝘔𝘑 𝘖𝘱𝘭𝘦

𝘒𝘦𝘯𝘯𝘦𝘵𝘩 𝘊𝘢𝘮𝘦𝘳𝘪𝘯𝘰

𝘋𝘰𝘯𝘯𝘢 𝘌𝘭𝘻𝘦𝘦 𝘝𝘪𝘯𝘵𝘰𝘭𝘢

𝘕𝘰𝘳𝘦𝘦𝘯 𝘙𝘰𝘥𝘳𝘪𝘨𝘶𝘦𝘻

𝘞𝘺𝘮𝘢𝘳𝘬 𝘎𝘦𝘳𝘰𝘥𝘪𝘢𝘴

𝘑𝘰𝘴𝘩𝘶𝘢 𝘋𝘪𝘢𝘵𝘰 𝘔𝘪𝘳𝘢𝘯𝘥𝘢

𝘒𝘢𝘳𝘭 𝘗𝘢𝘵𝘳𝘪𝘤𝘪𝘰

𝘛𝘩𝘦𝘵 𝘈𝘭𝘤𝘰𝘥𝘪𝘢

𝘐𝘯𝘢𝘺 𝘎𝘦𝘳𝘭𝘢𝘯

𝘎𝘰 𝘊𝘢𝘮𝘪𝘭𝘭𝘦

𝘎𝘦𝘯𝘪𝘦𝘷𝘦 𝘈𝘶𝘴𝘵𝘪𝘯 𝘌𝘳𝘪𝘴𝘩𝘬𝘢

𝘡𝘪𝘢 𝘻𝘐𝘈

𝘒𝘢𝘳𝘦𝘯 𝘛𝘢𝘳𝘳𝘪𝘦𝘭𝘢

𝘊𝘢𝘵𝘩 𝘔𝘢𝘯𝘨𝘢𝘥𝘭𝘢𝘰

𝘙𝘢𝘪𝘯 𝘈𝘮𝘣𝘳𝘦

𝘑𝘢𝘺 𝘓𝘰𝘵𝘪𝘬

𝘋𝘪𝘢𝘯𝘯𝘦 𝘎𝘢𝘣𝘳𝘪𝘭𝘭𝘰

𝘋𝘪𝘢𝘯𝘢 𝘌𝘮𝘪𝘭𝘦𝘦𝘯 𝘙𝘦𝘺

𝘈𝘣𝘦𝘨𝘢𝘪𝘭 𝘔𝘢𝘯𝘢𝘭𝘢𝘴𝘵𝘢𝘴

𝘑𝘦𝘯𝘯𝘪𝘧𝘦𝘳 𝘌𝘴𝘱𝘪𝘳𝘪𝘵𝘶

𝘒𝘢𝘵 𝘉𝘪𝘢𝘯𝘤𝘢

𝘙𝘢𝘪𝘯 𝘈𝘮𝘣𝘳𝘦

𝘙𝘦𝘨𝘪𝘯𝘦 𝘋𝘦𝘵𝘸𝘪𝘦𝘭𝘦𝘳

𝘏𝘢𝘻𝘦𝘭𝘭𝘦 𝘋𝘶𝘳𝘢𝘯 𝘉𝘶𝘭𝘶𝘳𝘢𝘯

𝘈𝘤𝘦 𝘎𝘳𝘢𝘤𝘦

𝘈𝘯𝘦𝘵𝘵𝘦 𝘚𝘢𝘯𝘵𝘦𝘭𝘪𝘤𝘦𝘴

𝘑𝘰𝘩𝘯 𝘝𝘦𝘪𝘭 𝘙𝘢𝘻

𝘑𝘩𝘰𝘢𝘯 𝘚𝘢𝘯𝘵𝘢𝘳𝘪𝘯

𝘑𝘢𝘯𝘦𝘭𝘭𝘦 𝘋𝘳𝘦𝘶

𝘎𝘳𝘦𝘨 𝘋𝘦𝘭 𝘙𝘰𝘴𝘢𝘳𝘪𝘰

𝘊𝘩𝘦𝘳𝘳𝘺 𝘈𝘯𝘯𝘦 𝘐𝘨𝘯𝘢𝘤𝘪𝘰

𝘊𝘢𝘳𝘭𝘢 𝘈𝘯𝘯 𝘎𝘢𝘯𝘨𝘰𝘴𝘰

𝘓𝘢𝘥𝘥𝘦𝘦 𝘝𝘪𝘭𝘭𝘢𝘳𝘦𝘢𝘭

𝘈𝘱𝘳𝘪𝘭 𝘊𝘳𝘺𝘴𝘵𝘢𝘭 𝘚𝘢𝘱𝘱𝘩𝘪𝘳𝘦 𝘔𝘢𝘳𝘵𝘪𝘯𝘦𝘻

𝘏𝘦𝘭𝘦𝘯 𝘉𝘳𝘢𝘷𝘰

𝘔𝘢𝘺 𝘙𝘢

𝘑𝘢𝘺 𝘌𝘮𝘮𝘢𝘯𝘶𝘦𝘭 𝘊𝘰𝘳𝘳𝘢𝘭

𝘊𝘩𝘦𝘭𝘭𝘦 𝘐𝘴𝘩𝘪𝘬𝘢𝘸𝘢

𝘑𝘩𝘦𝘳𝘭𝘺𝘯 𝘙𝘢𝘮𝘰𝘴

𝘊𝘢𝘳𝘦𝘪𝘥𝘴 𝘉𝘢𝘶𝘵𝘪𝘴𝘵𝘢

𝘑𝘩𝘪𝘨𝘻 𝘋𝘪𝘦𝘨𝘰

𝘔𝘰𝘯 𝘚𝘵𝘦𝘱𝘩𝘦𝘯 𝘊𝘪𝘦𝘭𝘰

𝘔𝘢𝘳𝘺 𝘑𝘢𝘯𝘦 𝘙𝘪𝘷𝘦𝘳𝘢

𝘔𝘢𝘺𝘦𝘵𝘵𝘦 𝘊𝘢𝘣𝘳𝘦𝘳𝘢

𝘋𝘶𝘢𝘯𝘦 𝘌𝘴𝘤𝘰𝘵𝘰𝘯

𝘉𝘦𝘭𝘪𝘯𝘥𝘢 𝘓𝘦𝘦 𝘔𝘤𝘊𝘰𝘺

𝘑𝘦𝘧𝘧𝘳𝘦𝘺 𝘛𝘦𝘫𝘶𝘤𝘰

𝘑𝘶𝘯𝘦 𝘉𝘢𝘳𝘳𝘢𝘤𝘢

𝘈𝘳𝘯𝘩𝘦𝘮 𝘓𝘢𝘴𝘵𝘳𝘢

𝑆𝑖𝑟 𝑀𝑎𝑟𝑣𝑖𝑛 𝐶𝑎𝑟𝑎𝑛𝑑𝑎𝑛𝑔
𝘎𝘭𝘦𝘯𝘯𝘢𝘳𝘥 𝘌𝘴𝘱𝘪𝘳𝘪𝘵𝘶 𝘚𝘢𝘯𝘵𝘪𝘢𝘨𝘰
𝘬𝘢𝘺 𝘕𝘢𝘯𝘢𝘺

𝘬𝘢𝘺 𝘑𝘦𝘴𝘴 𝘴𝘢 𝘢𝘬𝘪𝘯𝘨 𝘬𝘢𝘱𝘢𝘵𝘪𝘥

Ang Kwento ni Piknik

'Piknik the pregnant cat'

Mas lalo kong minamahal ang aking ina. Mas lalo kong natututunan ang kahalagahan ng isang ina ang kanilang pisikal na paghihirap upang mailuwal ka sa mundong ating ginagalawan. Naging bokal ako sa social media bilang isang tunay na mangingibig sa pag-aalaga ng hayop partikular na rito ang mga aso at pusa. Hindi ko mawari ang awang aking nararamdaman sa tuwing may mga nakikita akong mga hayop na inabandona at pinabayaan na lamang ng kanilang mga pet parents na magpagala-gala na laman sa kalsada. Para sa akin ay animo'y katumbas na rin ito ng pagligaw mo sa isang batang musmos na hindi niya alam kung saan siya magpupunta at kung paano siya makakahanap ng pagkain. Kaya naman sa tuwing may nakikita akong mga kuting sa mga gilid ng kalye o malapit sa basurahan ay aking inaampon at dinadala sa bahay. Sa kasalukuyan mayroon akong dalawang inampon at inalagaan, ang mga pangalan nila ay 'Potchie' na nakita ko sa damuhan ng gilid ng kalsada ng Buhay na Tubig na tapat ng Shelter Town Subdivision. Malaki na si Potchie pero nabulag ang isa sa kanyang mata, sapagkat dumadaan talaga sila sa isang matinding sakit katulad ng sipon bago sila umusad sa kanilang normal na kalusugan. Yan ang natutunan ko sa matagal na pag-aalaga ng pusa. Hindi ko naagapan ang kanyang mata dahil sa pagluluha at noo'y mucus na lumalabas sa kanyang mata na naninigas at ito ang nagdulot ng kanyang pagkabulag. Ang isa ay si 'Dayo', pinangalanan ko siya ng ganito dahil tila napadpad lamang siya sa likod ng aming bahay. Si Dayo ay galing sa bukid sa aming likod bahay. Tatlong araw rin bago ko siya nakuha sa likod. Hindi ko agad siya kinuha dahil nag-uuulan ng panahon na yun at madulas sa likod-bahay. Pagkatapos ng tatlong araw akala ko ay wala na siya sa likod dahil hindi ko na naririnig ang kanyang matining na pag-ngiyaw. Pero nabuhayan ako ng loob kagaya ng pagsikat ng araw sa umaga. Buo ang paniniwala ko na siya yung narinig ko. Sinuong ko ang matataas na damuhan sa likod bahay para mahanap ko siya. Dahan-dahan din ako sa mga madudulas na bahagi ng batuhan dahil dito umuusad ang aming tubig na itinatapon galing sa aming kusina. Sinuong ko rin ang mabahong kanal upang makita siya. Sa awa ng Diyos ay nakita ko siya na nakaupo sa ibabaw ng basag na hollow blocks. Mas tumining ang kanyang pag-ngiyaw nung nakita niya akong papalapit sa kanya. Tumalon siya sa hollow block na yun at dahan-dahang lumapit sa akin. Masaya ako nang araw na yun dahil alam kong nakasagip ako ng buhay kahit pa buhay ng isang kuting ay mahalaga sapagkat ipinaubaya sila ng ating Mahal na Diyos para alagaan natin at para hindi pahirapan sa mundong ito. 

'Siya si DAYO, dayo dahil napadpad lang at naligaw sa likod bukid pagkatapos ng bagyo'

'Siya naman si Patchie na inampon ko noong Nobyembre 2019 sa gilid ng kalsada ng Buhay na tubig'

'Eto na si Patchie ngayon ngunit nabulag ang kanyang isang mata dahil sa matinding sipon at pagmumuta'

Si Piknik ay matagal na sa amin, taong 2018 siya ipinanganak. Hindi pa ako naooperahan sa aking puso ay kasama na namin siya dito sa aming bahay. Piknik ang ipinangalan ng aking kapatid dahil ito yung mga snacks na palagi naming kinakain. Ang kapatid niya ay si Nova at Cheesecake, cheese cake dahil kakulay siya ng lemon square na cheese cake. Namatay ang kanilang kapatid na si Pringles dahil na rin sa matinding sipon. Minsan talaga hindi natin sila lahat maisasalba. Napaka sensitive ng isang buhay ng kuting. Madali silang magkasakit kagaya lang din ng mga maliliit na anak, o mga sanggol na ating inaalagaan ganun din sila ka-sensetibo. 

Si Piknik yung isa sa pinakamalambing na alaga. Siya yung sumasalubong sa umaga sa hagdanan pa lang para manghingi ng kanilang pagkain na cat food na biskwit. Alam kong nanghihingi dahil nakasanayan na nila ito sa umaga. Titingin sila sa supot ng kanilang cat food na nakasabit at sabay-sabay na magngingiyawan. Ganito palagi ang sistema sa aming paggising. Nariyan ang bubunguin ng kanilang ulo ang legs mo para magpapansin. Minsan kakapit sa paa mo. Madugo talaga kapag naglambing at nagharot ang pusa kaya dapat malaman mo ang mga bagay na ito kung sakaling binabalak mo na mag-alaga ng pusa. 

Demon Hunter - "The End"

Dumating ang araw at nagkalaman ang tiyan ni Piknik. Parang ikaw lang din na taong buntis. Minsan ay tamad na tamad siyang tumayo para kumain. Kadalasan naman ay gutom na gutom. Tatlong buwan din ang itinagal ng paglaki ng kaniyang tiyan. Sumobra ang laki ng kaniyang tiyan na ikinatakot namin dahil dumating na sa pagkakataon na hindi na siya makatayo. Binilhan namin siya ng kahon para tahimik siyang manganak at para walang ibang pusang umuusyoso sa kanya habang siya ay umiire. Isang linggo rin siyang nasa kahon lang at walang kinakain. Panay inom lamang siya ng tubig. Inilagay ko siya sa bakanteng kwarto sa gabi. Naaawa ako dahil hindi siya kumakain at baka manghina siya at hindi niya kayanin ang pag-ire. Alam kong malakas na pwersa ang kakailanganin upang mailabas niya ang mga anak niya. Nag-isip na rin ako na tumawag o itext ang veterinarian na kakilala ko kung nag-ooffer sila ng "caesarian" services para sa pusang manganganak. Naghintay pa kami ng ilang araw. Kinaumagahan nailabas niya sa buong isang araw ang tatlong anak niya pero wala nang buhay ang lahat. Yung isa ay deform pa nga. Sa mga oras na yun ay malaki pa rin ang tiyan ni Piknik at wala pa rin siya ganang kumain at ang bilis ng kanyang paghinga at tibok ng kanyang puso. Aaminin ko na natatakot ako dahil ayaw kong mawala sa amin ang isang napakalambing na pusa. Dalawang araw ang pagitan at may nailabas muli siyang anak niya ngunit kagaya ng nauna ay wala na itong mga buhay. Ang aking palagay ay nakablock yung isang anak niya na na-deform kaya hindi tuloy-tuloy ang paglabas ng kanyang mga anak na ikinadulot ng pagkamatay nito lahat. Pagkatapos nun ay hindi pa rin siya kumain. Makalipas ang isang araw ay lumabas ang huling anak niya na kulay puti. Sa wakas ay buhay ito at sa pagkakataong ito ay lumiit na ang kanyang tiyan. Ang buong akala ko ay malusog ang huling anak niya na lumabas. Pagkalipas lang ng tatlong araw ay namatay rin ito.

'Paumanhin po sa mga larawan. Sila ang mga kuting na anak ni Piknik na bago pa lang ilabas ay wala nang buhay'

Naniniwala ako na mayroon din depression ang mga pusang nanay dahil makikita mo sa kanya yung lungkot at hirap na pinagdaanan niya sa panganganak. Anim na anak niya na walang nabuhay. Sinusundan niya ako bitbit ang plastik na pinaglagyan ng kanyang mga anak na walang buhay at kahit sa wilang tao ay ipinaliwanag ko sa kanya na wala ng buhay ang mga anak niya. 

Napakabisa talaga ng pagdarasal. Sa tuwing ako ay matutulog ay sinasama ko ang mga hayop kong maysakit sa aking pananampalataya at pasalamat ako sa Diyos dahil nakukuha ko ang mga kasagutan. Hindi man natin lahat sila maisalba ay masaya akong nabuhay sa Piknik at narito pa rin sa aming piling, nagpapalakas at may gana nang kumain. Alalahanin rin natin itong natutunan ko sa aking beterinaryo na kapag hindi kumain ang pusa ng tatlong-araw ay maaaring malagay na sa kritikal ang kanilang buhay. Paano pa kaya ang mga pusang-kalye di ba? 

Kaya't hanggat may nanay tayo ay isipin natin yung pisikal na hirap na kanilang ibinigay para sa atin upang tayo ay iluwal sa mundo. Isipin natin lagi na ganito nila tayo kamahal sapagkat sa tuwing lalabas tayo sa kanilang sinapupunan ay kalahati ng kanilang buhay ang nakasugal. 

Respeto para sa mga kababaihan. Respeto sa ating mga nanay at respeto na rin sa mga alaga nating hayop. 

Ito ang kwento ni Piknik. 

Burger stand ng Bayan: Minute Burger

 'your nostalgic burger stand, since 1982'

Hello, isang mabilisan lang at flex ko lang itong meryenda ko ngayon. Kung nostalgia rin lang naman ang pag-uusapan, isa ito sa pinkamatatagal nang burger stand sa Pilipinas. Ang MINUTE BURGER. Bata pa lang ako at nasa San Andres Bukid pa kami nakatira ay lagi akong binibilhan o pinapasalubungan ni nanay ng burger na ito. Sa tuwing magkakasakit ako at ipinahihilot ako kila Mang Demet sa aking mga lamig sa likod ay hindi kami uuwing wala akong masarap na burger. Si ermats naman ay palaging silvanas ang inoorder o minsan ay noodles. Yes, meron silang noodles noon sa kanilang menu. Kung sa pasarapan lang naman ay hindi patatalo itong Minute Burger sa burger ng McDo o Jollibee. Mas lalong naging malasa ang burger nila at makakapamili ka ng mas maraming flavor ng burger mo. Mas nadagdagan ang kanilang menu sa burger at maging sa hotdog sandwiches. 

Though the minute burger is just a franchise restaurant, nakakasiguro naman na malinis ang food quality ng mga iniluluto nilang pagkain even though they were consider as a kind of street food restaurant. Ang pinaka da best strategu ng burger stand na ito ay yung kanilang "buy one take one". The price is somehow cheap relative to the quantity and the quality of the food. Ang isang order ay nagkakahalaga ng P58, ibig sabihin P29 each lang ang isang burger kumpara sa presyo ng burger ng Jollibee, KFC or McDonalds mas makakamura ka nga naman at masarap pa. Bago sa panlasa at madaling maka-hooked sa panlasang Pinoy. Sabi ko nga hindi sila patatalo pagdating sa kanilang mga special sauces and ingredients. Hindi katulad nung isang burger diyan na isang kagat eh tinapay lahat. Dito sa pagkagat mo ay kasama ng tinapay ang karne, ang keso at ang sauce depende sa kung anong flavor ng inorder mong burger. 

Parokya ni Edgar - Ordertaker

Ang Minute Burger stand ay tambayan ng mga pagod at kauuwi lang sa trabaho na nais magpasalubong sa kanilang mga love ones, tambayan at hintayan ng mga may jowa, isama na rin natin ang single, tambayan ng taong nag-eemote tuwing umuulan at kakain muna yan ng burger habang nageemote sa pagpatak ng ulan, tambayan kasi maganda yung nagluluto. Ang problema lang sa kanilang ambience ay sobrang init dahil walang electric fan or airconditioners at dahil na rin sa kanilang frying steam na nasa gitna ng burger stand. Medyo mabagal ang service crew pero naiintindihan naman natin yun dahil minsan iisa lang ang kanilang tao kaya natatagalan ang order kapag dumarami na ang tao. Kaya kung gutom ka at maraming tao ay masusubukan talaga ang pasensiyang mong maghintay. Pero diyan ka naman magaling di ba? ang maghintay? Sa dami at sa lahat ng transcation ngayon ay pila system hindi ka pa ba masasanay mag-antay?

Napakasarap ng aking inorder na Burger Pizza na buy one take one kasama na rin nung Bacon Hotdog. Sulit ang pagbibisekleta para maka-order. Sinuwerte rin dahil walang bumibili sa oras ng aking pag order. May nakikita akong mga post na malinamnam din daw yung Black Pepper burger at Sea Food burger. Oh di ba? napakarami ng pagpipilian. Bili na sa pinakamalapit na Minute Burger stand. 

At para mas matakam ka, narito ang ilang mga larawan.

Narito po ang ilang mga satisfied customer comments ng ating Minute Burger:

Nostalgic Machines: Betamax/VHS

'Ganitong-ganito ang betamax na uwi ni erpats galing Saudi.'

"Ayan na simula na, huwag na kayong maingay! ayan na....o kalaban 'yan... ay hindi... kakampi pala... proooot!"

Puta may umutot ambaho naman.

Masarap manood sa VHS o Betamax, laging enjoy kahit hindi maganda ang napiling bala, basta you're comfortable at your home. Noong panahon natin wala pa ang mga VCD at DVD. Sino ba ang nagpauso ng mga yan? Dahil sa inyo eh nagsarado ang mga rentahan ng beta at VHS sa may amin! Habang sinusulat ko ito ay tinititigan ko ang Betamax unit namin na nag-iipon na ng alikabok sa loob ng compact stereo na naiwan ni erpats. Haaay bumabalik na naman ang masasayang memories. 

Nauso ng husto ang pagrerenta ng bala ng betamax. Magpapamember ka tapos ayan na. Tuluy-tuloy na ang pagrenta kada weekend. Lagi akong hindi naisosoli on time dahil likas lang akong tinatamad. Pero ni minsan ata ay hindi ako nagbayad ng overdue payment dahil yung manager eh kaibigan ko yung anak niya na batang kalye din. Ano di ba noon pa man uso na ang palakasan system. 

'Betamax tapes'

Sa rentahan ay may drama section, action section, comedy section, romance section, horror/suspense/thriller section at siyempre sa may likod ng parte ng bidyo city ay may Scorpio Nights section o bomba section kung saan naghihintay ang mga suki kong sina Amanda Paige, Aya Medel, Katrina Paula, Priscilla Almeda, Rita Avila, Alma Concepcion at iba pa.

Pag-uwi sa bahay ay nagmamadali na akong umakyat ng kuwarto. Pagpasok sa kwarto ay BAM! Kandado agad ang kuwarto. Ay sandale. Bukas ulit ng kwarto. Punta muna sa banyo, kuha ng lotion para makinis ang balat at hindi nagda-dry, O-ha! Dadalhin ko ang lotion sa kwarto ulit para dun magpakinis ng balat. Ayan. Lock na ulit. And then, isasalang na ang bala. Ayan, nakatitig na ako sa TV. Siyempre kapag maganda na ang eksena ay....

Tok! tok! tok!

Puta pindot agad ng pause.

"Sandale" Ayan na bubuksan na nga ee!"

Sira ang session.

Buti na lang may rewinder kami.

'Ang dakilang Rewinder'

Ang betamax ang pinaka sikat na kasankapang-bahay natin noon na nagpalibang at nagpasaya sa atin sa bawat pamilya sa kanya-kanyang bahay. Ang betamax tapes ang rektanggulong bala na may mahabang film sa loob. May sticker na papel sa isang gilid para dun ilagay ang title ng pelikula. Kung sa maaayos na rentahan ka umarkila eh naka-typewriter ang sulat ng title nito pero kung sa pipitsuging rentahan ka eh sinulat lang ng may-ari gamit ng pentel pen ang title. 

Nanghihiram kami palagi ng mga pinsan ko sa aming kalye sa Tuazon sa San Andres Bukid, Maynila ng mga betamax tapes. Masaya nga kami dahil kapitbahay lang namin ang nagpaparenta. Bahay lang siya na nilagyan ng bookshelves ang isang kwarto para lagayan ng mga betamax at  tadaaahhh!! Isang video rentals na siya. Ang nagbabantay eh si Unique, ang kapitbahay kong kalaro ko sa tatching. Kapag maglalaro si Unique sa labas eh ang kuya niya ang tumatao. Suki na kami dito sa video rentals nila. Lahat ng WWF events eh sa kanila namin hinihiram katulad ng Royal Rumble, Summerslam at ang grand daddy ng wrestling pay-per-view events ang Wrestlemania. Masaya ako dahil ang ganda at ang linaw ng kopya kapag wrestling. 

Sandwich - Betamax

Siyempre dumating din ang VHS, ang upgraded version ng betamax. Ang DVD ng VCD. Mas marami kang malalagay na pelikula. Tatlo ata kasya dito eh. Pero ang pinakamagandang lamang ng VHS sa betamax eh ang rewinder1 Ewan ko lang ha pero ang alam ko eh walang rewinder ang betamax. Sa mismong betamax player mo siya i-rerewind at ang bagal ng prosesong yun.

Video Home Service ang ibig sabihin ng VHS. Hindi ko alam kung bakit kailangang mag-evolve ng betamax into a VHS. Pinalaking cassette tape ang betamax. Pinalaking betamax ang VHS. Bakit bamas malaki? Para mas maraming mailagay?

Isang araw sa pag-uwi ni erpats galing Saudi eh may dala siyang betamax player. Tapos may binili rin siyang mga bala syempre. Voltron! Looney Tunes! All the Marbles! Ilang ulit din naming pinanood 'to pero hindi nakakasawa. Parang may sinehan sa bahay! Nakakamiss talaga lalo na kapag weekend at manonood kami. Usually, cartoons ang pinapanood namin.

'VHS tapes'

Paglipas nga ng panahon e napalitan ng VHS ang betamax at sa VHS nagsimula gumamit ng rewinder. Lumaon pa ang panahon nagsara ang video rentals nila Unique at dito na kami nagsimulang mag-arkila sa Video City. Halos lahat noon ay may branch ng Video city eh at sikat na sikat noon ang ganitong business pero unti-unti itong nanamlay simula ng palitan ng VCD at DVD. 

Ang RA Homevision ang isa sa sikat na rentahan noon na nauna pa sa Video City

Iba pa rin talaga kapag betamax at makalumang player. Yung maiinis ka dahil yung hinahanap mong bala ay nasa hiraman, pagbalik mo uli ay nahiram ng iba at dito rin nauso ang "reserved". "Uyy kapag bumalik na paki-reserve mo na sa akin."| Yung sasabikin ka bago mo panoorin dahil kailangan munang irewind ang film bago mo mapanood ang umpisa. Yung mayayamot ka dahil hindi mo alam kung sa bala yung dahil o yung player mo kasi mukhang marumi at tumatalon ang picture ng TV screen mo. Yung matutuwa ka dahil HD ang pagkakuha ng rekord dahil napakalinaw. 

Ito ang panahon ng Betamax at VHS.

(Kinain ng VHS player ang bala):

"Tok! tok! tok!"

"Naku, sandali poooooo!"