Kwentong Tabi: The Tindahan Buyers

           'Sa tindahan ni Aling Nena maraming main character at villains

Sari-Sari store o tindahan. Sari-sari means iba-iba, kung anu-ano, lahat na naririto o sa mabilis na salitang ingles ALL IN, nandito na lahat.

Ito ang SM o Robinson ng mga batang lumaki sa kalye. Dito matatagpuan ang lahat as in lahat ng kailangan mo sa pang araw-araw na buhay. Mula sa bato ng lighter hanggang sa pinakamalaking diaper ay dito mo makikita at mabibili.

Pero bawat success ng isang tindahan ay naaayon sa mga mamimili. Kung mas kumpleto ang mga items ng tindahan yan marahil ang basehan ng marami ang suki. Pero ngayong hapon ay pag-uusapan natin ay ang mga katangian ng mga taong bumibili sa sari-sari store. Hahatiin natin sila at icacategorized at bibigyang pangalan para madali mo sila makilala.

1. KIDDIE APPRENTICE

Ito yung mga kakaahon pa lang sa incubator pero dahil malapit lang ang sari-sari store at hindi kailangang tumawid ay inuutusan na ng kanilang mga magulang para bumili ng kailangan sa tindahan. Nakalimutan ata ni nanay na hindi pa ganoon kahasa ang mga memorya ng mga kiddie apprentice natin kasi pagdating sa harap ng tindahan mabulul-bulol pa siya at nakalimutan na ang dalawang items sa tatlong pinapabili.

2. GARY V

Ang sabi kasi sa isang kanta ni Gary V "kung wala ka nang maintindihan", sila yung uri ng mga bumibili pero hindi mo maintindihan ang sinasabi kaya kailangan mong ipaulit ng ilang beses kung anong bibilhin. Hindi maintindihan kasi malalaki ang boses o bumubulong o di kaya ay kinakain ang salita.

3. TAPIS KING AND QUEENS

Ay nako kahit saang sulok ng Pilipinas mayroong ganitong bumibili mapa-probinsiya man o sa siyudad. Hindi mo alam kung meron pa bang mga panty at brief at mga nakatapis lang na tuwalya ang bumabalot sa katawan. Karaniwang binibili ng mga ito ay shampoo o di kaya sabon. Sila yung mga uri ng bumibili ng mga sachet na shampoo. Kapag napansin nilang wala nang natira sa sachet na ginamit ng buong pamilya kahapon hindi na sila magbibihis muli at magtatapis na lang at tatakbo sa tindahan. 

4. CHIKA MINUTE

Ay oo naman, hinding hindi ito mawawala sa tapat ng tindahan niyo minsan ikaw pa mismo ang nababahagian ng tsismis. Sila yung bibili tapos maya-maya kapag iaaabot mo na ang binili niya magsisimula na itong, "sinugod kagabi si Pepang ginulpi na naman daw ng asawa", at kung tipong marites din namin ang tindera hahaba na ngayon ang kwentuhan kasabay ng haba ng pila ng bumibili at kung nabitin bago magsara ang tindahan yung tipong kakaunti na lang ang bumibili tatambay pa yan para ituloy ang tsismisan. 

5. SUNOG BAGA

Kung gusto mo ng kapayapaan sa harapan ng tindahan niyo huwag na huwag kang magpapalagay ng sementadong upuan sa kaliwa at kanan dahil paniguradong magiging drinking session spot yan ng mga sunog baga. Tipikal na Pinoy build na ata ang mga tindahan na may tambayan habang may mga nagigitara at nagkukuwentuhan habang umuubos ng mga kornik na binili nila pero mas malala na ata yung dito may nagiinuman paniguradong maiilang ang mga bibili sayo kaya know what's do's and dont's sa style ng inyong one stop shop. 

6. THE HUMAN CALCULATOR

Kung makakaharap mo sila siguraduhing nakahanda na ang calculator. Ang mga uri ng tao na bumibili sa tindahan na maraming items na binibili pero sakto lang ang pera at gusto ipabilang kung magkano na ang kanyang mga napamili baka kasi hindi magkasya ang dalang pera. Minsan kabisado na rin nila yung presyo ng binibili nila kaya nga sakto na lang ang dala pero para makasigurado ipapakalkula na nila sa nagbebenta kung magkano na ang nakuha nila. 

7. PABILE O PAGBILHAN

Katulad ng mga pumapara sa jeep sa pagsigaw ng "para" at "sa tabi lang po" dalawa lang din ang wika ng mga bumibili sa tindahan it's either "pabile" para sa mga tsikiting at "pagbilhan" naman para sa mga adults. Meron ba pa kayong ibang naririnig sa pagtawag ng nagtitinda bukod sa pabile at pagbilhan? Pero mas klasik sa mga bata yung pagtawag ng mahabang,"Pabileeeeeeeeeeehhhhhh" na may kasamang katok ng barya.

                                                   Eraserheads - "Tindahan ni Aling Nena"

8. YOSI MAN

Ito ang nakakainis kaya maraming tindahan ang naglalagay na ng "No smoking" sa harapan ng kanilang mga tindahan dahil sa mga uri ng mamimiling ganito. Karaniwan mga kabataan, teenagers at mga walang pakialam sa buhay na ginagawang manok ang nagtitinda sa pagbuga ng kanilang yosi o vape. O di kaya ay bibili pa lang ng yosi doon magsisinda at ang unang buga ng usok ay kay manong o manang na nagtitinda, kaasar di ba? Kaya karamihan ng tindahan ngayon hindi na naglalagay ng nakasabit na lighter. Find your own pansindi. 

9. PAPER WRITERS

Maraming ganito kapag petsa de peligro na. Alam naman natin lahat na ang tindahan ang pinakamabisang takbuhan kung gipit ka na at kailangan muna mangutang ng mga "goods" na kailangan mo hanggang dumating ang suweldo. Paper writer kasi sila yung laging nagsasabi ng "palista muna,pards", "palista muna, mare" sabay ngiti pero lagi rin may baong kwento after nila makapangutang para maiba agad ang ihip ng hangin. Kadalasan kukumpletuhin muna lahat ng kailangan bago sasabihin "lista muna". Pero wala naman masama doon, tandaan lang na laging babayaran ang inutang at huwag hayaang ilista ito sa tubig.

10. UPDATERS

Ah ito ang malupit sila yung taga update ng mga bagong produkto na napapanood nila sa mga commercials. "Mare meron ka na ba nung bagong flavor ng Lucky Me Pancit Canton, yung ano?" alam nila na may bagong flavor pero hindi nila matandaan kung ano yun. Basta sila lagi yung naghahanap ng bago at naguupdate sa may-ari ng tindahan na mag bagong labas na produkto. 

11. THE ATHLETES

Kapag naman ang tindahan mo ay malapit sa isang basketball court, naku dapat doble ang orders mo ng delivery para sa mga cold refreshments katulad ng softdrinks at energy drinks hindi ko isinama ang mineral water kasi mas gugustuhin nila ang klasik na ice tubig sa mga basketball pustahan sa barangay niyo. Siguraduhin na malamig ang 1.5 na Coke o 1 litrong Pop Cola para ma-satisfy ang uhaw ng mga athletes na mamimili.

12. LOADING STATION

No, kung akala mo may kaugnayan ito sa mga nagpapaload sa tindahan mali po ang iyong hula. Sila kadalasan yung mga nauutusan na maraming items pero pagdating sa tindahan nagloloading at nakakalimutan na yung mga inutos na bilhin na kailangan na ingredients para sa ulam niyo. 

13. LOST TRAVELLERS

Sila naman yung mga nabudol ng Waze or Google maps. Kadalasan ang tindahan ang nagiging tanungan ng mga nawawalang motorista lalo na ang ating mga kapatid na delivery riders kasama na ng uhaw at gutom maghahanap ng tindahan para sa mabilis na pamatid gutom kasabay ng mga katanungan kung alam ba ninyo kung saan ang barangay na ito o kung ito na ba ang pangalan ng kalyeng tinutukoy ng kanilang gamit na app. 

 

14. 1x1 GANG

Ito mga grupo ng kabataan na nagkukuwentuhan at tambay sa balkonahe ng tindahan. Sila yung mga naghaharutan, magagaslaw at naguubos ng oras tuwing tanghaling tapat. Bakit 1x1? Sila kasi yung kadalasang kinaaasaran ng nagtitinda mas trip kasi nila yung maya't-maya bibili sila ng tigpipisong tsitsirya paisa-isa kapag naubos ate isa pa po, ate isa pa po, ate isa pa nga po. Kaya si ateng tindera nabwisit na kakabalik-balik, "Bilhin niyo na kaya itong isang plastik?"

15. I DON'T WANT TO MISS A THING

Walang kinalaman si Aerosmith pero sila yung mga tipong ayaw ma-miss ang isang scene sa pinanonood nilang teleserye kapag natyempuhan na nanonood din ang tindera ng kaparehas ng kanyang pinanonood at dahil medyo malayo ang nilakad ng bumili tatambay muna hanggang matapos ang isang scene at aalis lang kapag patalastas na. Asahan mo tatakbo pa yan ng mabilis pauwi huwag lang habulin ni brownie. 

Nagkaroon kami ng tindahan noon kaya kabisado ko na rin minsan ang mga character ng mga bumibili either a main character or a villain. May isang pagkakataon nga na kumakatok pa sarado ka na para lang bumili ng karayom di ko alam kung may kukulamin si ate o sadyang trip niya manahi ng gabi. Minsan may mga weirdo lalo na yung mga vandal boys na nagdodrowing o umuukit ng korteng tite sa balkonahe ng tindahan niyo. 

Ang Pagbabalik sa Blogging World

'Its better to be quiet than shit for life'

Para daw akong sa kanta ni Gary Valenciano, "nawawala, bumabalik heto na naman", ang sabi ko ganun naman talaga sa mundo ng blogosperyo minsan kang lulubog at minsan ka din naman na lilitaw, minsan kang magkakainteres pero kadalasan kang tatamarin. Maraming beses na rin akong nawala at bumalik sa mundong ito pero kahit anong mangyari nakakahanap ng paraan na pagpagin ang aking nangangalikabok at nangangalawang na panulat. Dito sa pamamagitan ng pagsusulat ako nahasa na magpalawak ng nilalaman ng kaisipan. Dito ako natutong magsarili, oh teka lang alam ko ang nasa isip niyo ang ibig sabihin kong magsarili ay bumuo ng magandang piyesa sa panulat ng wala akong inaasahang mga suhestiyong o tulong na gamit ang kaalaman ng iba.

Kaya sa lahat ng naging tagahangam umuunawa at patuloy na nagmamahal na aking mga onlyfans, Mahal ko kayo!! Natigil man ang paglalathala ng aking mga post ay nariyan pa rin yung mga lumang kaibigan na patuloy na sumusuporta at hindi niyo iniwan o inunfollow ang pahina higit sa lahat sa pagdaan man ng pandemiko. Salamat at nariyan pa rin kayo. 

"It's better to be quiet than shit for life", ang motto ko simula sa pagkabata, ang motto ng kuwago. Ang kuwago kasi kumokolekta ng ideya at tinitimbang ang sarili bago humuni kesa sa huni doom, huni dito na wala namang ritmo at tyempo ang hinuhuni. Sa pagsusulat dapat ay mas marami kang nakukuhang reactions kumpara sa likes. Sa blog na ito ako natutong magpatawa, mamilosopo, manakot, magpaiyak, magpakilig, magpagalit, magpa-excite, magtanong, at mandiri ang mambabasa kasi ultimo tungkol sa tae ay may naisulat tayo dito.Click mo lang itong "Jerbaks" at "Rated SPG: Kwentong Banyo" kung interesado kayo pero huwag niyo lang itatapat ang pagbabasa sa almusal, pananghalian, meryenda at hapunan baka bigla niyo akong i-unfollow. Huwag rin palang makakalimot sa aking especialty na ibalik sa nostalgia ang aking mambabasa.

Tinataon ko ang aking pagsusulat depende sa mood, sa panahon, sa okasyon at sa kung anong nauuso o napag-uusapan pero mas marami sa aking piyesang naisulat kung anong naisip ko pagka-gising, kung anong ibinulong ng isipan habang nakaupo sa trono ng inidoro at sa kung anong nakikita kapag ako ay lumalabas ng bahay. Totoo nga na kapag nasa loob ka ng maliit ng kuwadradong espasyo katulad ng banyo ay mas maraming pumapasok na ideya sa iyong isipan hindi ko alam kung bakit pero mayroon na sigurong pag-aaral dito kumpara sa pagkakaupo mo sa harap mismo ng kompyuter. Sa banyo kasi walang destruction depende na lang kung barado ang inidoro at unti-unti mong nakikita ang tae mo na umaangat sa bowl habang binubuhasan nakakadestruct talaga yun hanggang panaginip. 

Sa mga mambabasa ko kung meron, siguro naman ay naniniwala ka sa iba't-ibang kategorya ng aking naisulat kung nandiri ka sa Jerbaks at Kwentong Banyo, kinilig ka naman siguro sa Sentihan 101: Hanggang Saan Ako Dadalhin ng Aking Pag-Ibig?, Ang Pag-ibig ay parang Bisekleta by Papadyak, Saan mo dadalhin ang pag-ibig?, Kasiyahan 101: Ako minsan si Papa Jack. 

Binuksan ang time machine para sa mga nostalgic writings katulad ng aking likha na Junkfood Nostalgia: Wonder Boy (Where Art Thou?), Tsitsirya: Ang mga Junk Foods sa Buhay mo, Throwback Memories: Field Trip Reminiscence (PILTRIP), 90's Nostalgia: Cartoons of your Time, Your Childhood Memories: BATIBOT, Super Throwback: Pinoy Klasik Komersiyal Ads and Tag lines Part 1 at marami ka pang babalikan na dadalhin ka sa panahon ng otsenta at nobenta.

Di rin natin pinaglagpas ang mga kwentong katatakutan na inilalathala natin kapag nalalapit na ang panahon ng Undas. Nakapagsulat din tayo ng mga nakakapanindig balahibong kwento katulad ng Halloween Special Throwback from 90's, Undas Specials: Ano Ang Nasa Dako Pa Roon?, Araw ng mga Buhay?, Aswang Association Inc, at Wag ka nang Humabol: Suicidal Boys and Girls Surviving Tips

Mayroon din naman tayong mga popular post at ito yung mga blogisodes na mas maraming nakapagbukas o nakabasa. Masasabi natin mas maraming nagkainteres basahin gaya ng Kaha de Lapis (Pencil Case), Kalye Games 101: Nasaan na ang Larong Pinoy?, Millennial Lingo: Expressions! Expressions!, Kenned Guds: Ang mga De-lata ng ating Kabataan, at Family Dinner Throwback Nobenta. 

Alam natin na marami na rin ang nagpahinga sa mundo ng blogging dahil nauso na ang bagong kinahihiligan ng karamihan ang vlogging kung saan gamit ang mga makabagong teknolohiya kagaya ng mga advance cameras katulad ng mga GoPro at mga drones. Ganito na nga ang uso ngayon dahil mas kaaya-aya nga daw kapag mayroong nakikitang virtual objects ang mga manonood hindi katulad nitong blogging na panay panulat lamang ang laman. Pero guess what I'm sticking with the way of writing just like the old soul that we are hindi naman tayo yung naghahanap ng maraming likes o viewers ito lamang pahina na ito ay para sa mga mahilig pa rin magbasa at sa mga naghahanap ng kaunting aliw sa pamamagitan pa rin ng pagbabasa. Mas gugustuhin ko na magsulat kaya magvideo maghapon sa daan para makahanap lang ng maicocontent, hindi tayo naghahanap ng kamalian sa kapwa para tanungin ang mundo ng social media kung sino ang nagkamali at sino ang tama sa isang senaryo sa batas trapiko sa mga kalsada, hindi tayo naghihintay ng madidisgrasyang nagbubunking sa Marilaque at ipopost sa social media. Sa mundo ng pagsusulat makakamit mo ang kapayapaan, tahimik na nagiisip at nagpapatawa sa mga makakabasa, Mas gusto ng writer na maglaro ang mga emosyon ng kanyang mambabasa sa sari-saring emosyon na mangingiliti, mananakot, magpapaluha, magpapatawa, mamamangha sa bawat damdamin. 

At eto na nga opisyal na nagbabalik ang inyong abang lingkod sa pagsusulat hindi ko lang alam kung hanggang saan, hindi ko lang alam hanggang kaylan. Pero isa lang ang gas na makakapagpatulo sa akin sa araw-araw sa paggawa ng mga piyesa ng panulat hindi ito Petron, di rin Shell, never na Total at hindi rin Phoenix Fuel at never na mga tsipipay na gas stations. Ang tanging kailangan ko sa pagsisimula sa kasalukuyan ay INSPIRASYON!

Sinsero, 

Jack Maico

Divi - Soryah! Soryah!

Divisoria, ang one stop shop ng bayan

 

Ilang buwan na rin ata akong hindi nakakapagsulat. Since hindi muna tayo makakapagpadyak ngayon susubukan ko muli na ihatid ko kayong mga mambabasa ko way down memory lane sa ating kabataan (ang tanong meron nga ba  talaga akong readers? hehe). Itong blog post na ito ay hatid sa inyo ng malamig at masarap magkape na panahon ngayong araw na ito. 

Kapag binanggit ang dalawang letrang DV ano agad ang mabilis na pumapasok sa isipan niyo? Marahil noong bata pa tayo ay hindi pa natin alam ang acronym na ito para sa isang mataong lugar sa Maynila. Ang karaniwang naririnig mo na DV sa mga tao na nagpasalin-salin sa bibig ng ilan ang ibig nito sabihin ay Divisoria. Kaunting trivia muna tayo bago mamasyal sa aking isipan ng mga kuwento at dahan-dahan tayong babalik sa nakaraan. Ang salitang Divisoria ay salitang Kastila na ang ibig sabihin ay mga pader na naghahati sa dalawang lugar. Sa salitang Ingles at matematika ay "Division". Sinasabing hinahati nito ang dalawang lungsod ang Maynila at ang Quezon City. Anong klaseng lugar nga ba ang Divisoria? ano ang mga bagayo kadalasang pinupuntahan ng mga Pinoy sa lugar na ito. Bakit laging maraming tao? Maupo na kayo sa time machine at makinig sa aking kwento.

"Jack, anak, bumangon ka na diyan at ayusin mo na yang pinaghigaan mo at aalis na tayo."

"San tayo pupunta, nay?"

"Sa Divisoria at dun tayo maghahanap ng uniporme mo."

Lumaki tayo, tumanda na tayo at naging kakambal na ng ilang major events sa buhay natin ang pagpunta sa Divisoria lalo na kung lumaki ka sa mga kalye ng Maynila. Mapapasko man o umpisa ng pasukan, o basta kapag may kailangan kang bilhin, Divisoria ang nasa taas ng lineup ng mga options mong puntahan. Pwera na lang kung tipong kailangan na bukas yung kailangan mo sa eskuwela at ngayon mo lang sinabi sa nanay mo ay malamang na may libre kang kotong. Kapag ganyan ang sitwasyon malamang sa mall ang bagsak niyo kung may kailangang bilhin. Pero hindi pa rin gaano lang ba pumunta sa DV kung taga San Andres Bukid ka lang. Hindi gagastos ang mga nanay natin sa mahal ng bilihin sa mall. So 97.58% of the time eh biyaheng Recto na ang sasakyan naming jeep.

Divisoria ang pambansang SM ng Pilipinas hindi pa rin yan nabebreak ng Baclaran. Pero ewan ko ba ha yung mga malapit sa DV gusto pumunta ng Baclaran. Yung mga taga Baclaran naman gustong dumayo ng DV. Kung ang SM ay makamasa ang Divisoria naman ay makatindero at tindera. Wala lang gusto ko lang i-emphasize na maraming tindero at tindera dito. Noon kahit sa mga kalsada ay may nagtitinda ee. Pero ngayon alam ko ay maayos na pero hindi mo mafefeel na Divisoria ang Divisoria kung hindi magulo at maingay noh? Noon, sa isip-isip ko ano nga kaya ang pumasok sa utak ng mga naisip magdala ng sasakyan dito? Nakasinghot ba sila ng rugby na hinalo sa Sprite?

Lahat na yata ng kaya nating maisip na puwedeng ibenta eh nandito na sa DV. Magmula sa pigurin, tela, orasan, karayom, sinulid, krayola, pulseras at kung anu-ano pa. Ilan lamang ito sa mga samu't-saring panindang makikita saan mang lupalop ng Divisoria. Pagkababa mo pa lang ng jeep around 100 meters from Divisoria's boundary marami nang nagtitinda ng kung anu-ano kasama na food trip. Pero 16 minutes kami maglalakad ng nanay ko para matunton namin ang pinaka puso ng Divisoria, ang Tutuban Mall. Ito na siguro ang pinaka high end na mall dito. Ibig kong sabihin sa high end ay ito na siguro ang pinaka closest thing as a mall, hehe. Masarap naman kung kakain sa Tropical Hut pero andami nga lang tao. Kung hindi mo trip doon sa Tutuban Mall, maglalakad ka na naman ng mahigit sa labinlimang minuto para makapunta sa Divisoria Mall. Ito ang hari ng wholesale.

Juan Dela Cruz Band - "Divisoria"

Madalas bilhin ng nanay ko ang white polo at brown pants. Idagdag mo pa ang black shoes na Bandolino, puting sando at siyempre ang Good Morning towel. Mura kasi talaga kung bibili ka ng maramihan. Habang sa paglalakad namin eh pasimple naman akong sumisipat kung saan yung bilihan ng water gun. Ang pagkakatanda ko eh sa 168 Mall pa ata kami nakabili nun. Ang hindi ko lang maintindihan eh bakit nakasama yung mga water gun sa itinitindang gamit sa kusina at punda ng unan. 

Sa mga mahinhin, teenagers at mga tita, "Divi". Sa mga barker, "Sorya!" "Sorya!"

Ang Divisoria nga raw ang mas malagkit at pawisan na utol ni Baclaran. Kung masikip sa Baclaran puta para kang si Lotus feet kung maglakad dito. Mas masikip. Kung mainit sa Baclaran, e syet na malagkit, mas mainit dito. At kung may mga ligaw na snactcher sa Baclaran, e tangina, pati brip at panty mo, itahi mo na sa pututoy at pudaday mo para hindi madenggoy sa Divisoria. 

Kailangan mo ng isang baldeng Elmer's Glue? meron dito.

Kailangan mo ng kawali na sinlaki ng bath tub? meron dito. 

At kung kulang pa ang iyong impormasyon at kailangan mo ng limang libong placemats na may nakaburdang last supper sa bawat isa, nako siguradong meron dito. Walang bagay na hinahanap mo ang meron si Divisoria halos lahat ata ng mga bagay na nawawala at hindi mo makita eh sa Divisoria mo lahat sila matatagpuan. Puwera boyfrend. Pero available din naman daw si Dodong. 

Dito ako nakakita ng mga tinderang nanghahaplos ng pera sa mga paninda nila. Para saan ba yun? Pampaswerte? Magandang feng shui ba yan ni Hanz Cua? Buena mano epek? Sa totoo lang hindi ko alam. Pero kung bibigyan mo ako ng 250% discount sa limang pirasong sandok, eh sige lang teh. Ihaplos mo yung beinte pesos ko kahit sa mukha kong oiling-oily na. Walang problema. 

Luis Biton. Aduduy. Mike, Lacosta, Calvin Climb. Andito na lahat sa Divi. 

"Miss, magkano itong LeeVice na pantalon?"

"800 po ser"

"Mahal naman. Wala na bang tawad yan?"

"Wala na po ser. Sagad na po yan."

"Ahh hanap na lang ako sa iba." (Paalis na ako, lilipat sa kabilang tindahan)

"O sige sir, 150 na lang!" 

Pumunta ka dito ngayong Pasko at lahat ng klaseng Santa Klaus eh makikita mo dito - Santa Klaus na tumatawa na parang witch, Santa Klaus na kayumanggi, at may Santa Klaus na mas payat pa kay Pepe Smith.

Kasama na ito sa kultuta ng Maynila. Kahit hindi ka masyadong mahilig bumili ng gamit o damit, eh try mo lang pumunta dito para maramdaman mo ang Divisoria atmosphere. Doble ingat ka nga lang dahil nariyan pa rin si Covid. Kung gusto mo lang naman maging unforgettable ang experience mo dito, siguraduhing magdala ng madaming cash at isuot mo lahat ng mamahalin mong alahas.

Please, Please Mister Postman

'Nasaan na nga ba sila Mamang Kartero?'

Tanghaling tapat. Ala-una y media ng hapon. Katatapos lamang ng pinanonood naming Bulagaan 88 kung saan isa sa segment ng Eat Bulaga at pagkatapos ng huling banat na joke ay maghahabulan para magbatuhan ng keyk sila Tito,Vic at Joey, Toni Rose Guida, Ruby Rodriguez, Rio Diaz, Anjo Yllana at Christine Jacobs. Ang Eat Bulaga ang isa sa pinakamasaya at entertaining na palabas noong dekada 80s, 90s at hanggang sa kasalukuyan. Kasabay nito ang masarap na pananghalian kong hotdog with UFC banana ketchup at rice. Pagkatapos pananghalian ay kanya-kanya nang puwesto sa sofa upang manood o di kaya ay humiga sa lapag na may banig. Pagkatapos ng EB ay Agila na. Kabisadong kabisado ko ang introduction song nito noon ee. Pero pag ganitong oras pinapatulog kami ng nanay namin para daw kami ay tumangkad at lumaki. Pero eto tayo ngayon lumaki lang at hindi tumangkad. So, icoconsider ko na kasinungalingan yun para lang manahimik tayo sa tanghali at hindi mangulit.

Habang nakukuha ko na ang antok ko ay biglang:

"Manimbooooooooo!" animo'y tono ng ni mamang magtataho ang pagsigaw. "Manimbooooooooo!" Ayan na si Mamang Kartero. Kapag walang ginagawa si nanay ay dali-dali na siyang tatambay sa aming bintana upang magtanong kung meron siyang padalang sulat galing kay erpats. Si Manimbo nga pala ay ang apelyido ng kapitbahay namin back in the 80s era. Ito ang karaniwang uri ng komunikasyon noon ang pagpapadala ng sulat na ipinapadala naman sa postal office na kapag may  natanggap kang sulat ay si mamang kartero naman ang magdedeliver nito sa yo. Sabi nga ng mga seller "on-hand". Si Nanay ko every weekend yan nagpapadala ng sulat kay erpats na nagtatrabaho noon sa Saudi. Ito ang kanilang komunikasyon simula't sapul na isinilang ako at isinilang ang kapatid ko. Walang humpay ang drama nila sa sulatan at ako rin naman ay laging nakakatanggap ng sulat kay erpats mostly mga greeting cards mapa-birthday man o Christmas cards. Nagpapadala din siya ng mga print na robots na puwede kong kulayan ng crayola.

The Carpenters - Please Mr Postman

"Dumating na ba si Mamang Kartero?". Ito ang sambit ng mga matatanda ng aming kapanahunan. Halos araw-araw nag-aabang sa pagdating ni mamang kartero upang malaman kung may dalang balita mula sa mga kamag-anak, kaibigan at mahal sa buhay.

Si Mamang kartero kabisado ang lahat ng kaniyang destinasyon. At siyempre kilala at kaibigan ng lahat si mamang kartero. Wala silang bisikleta o motor. Naglalakad lamang sila bitbit ang medium size na sling bag kung saan naroon lahat ng mga sulat. Dito ko din napatunayan na hindi pa ganun kainit noon kapag tanghali. Hindi katulad ngayon kung maglakad ka sa panahon ng summer sa katanghalian baka hindi ka tumagal at mag-passed out ka sa init. Ngayon kasi nakakadehydrate na ang init ng panahon. 

Natatandaan ko pa ang pangalan at mukha ng aming kartero siya si Mang Mario. May puting balbas, nakasalamin, nakapolong puti na nakatuck in sa khaki na pantalon at may shoulder bag siya kung saan naroon ang mga sulat. Naging bahagi na rin ang kartero ng ating buhay sa tuwing naghihintay tayo ng padalang sulat o greeting card sa ating mga minamahal na nasa malalayong lugar. 

Ganitong klaseng envelope yung ating natatanggap kadalasan, mapa-card man o pinakasweet na sulat ng isang magkasintahan

Si Mamang kartero din ang nilalapitan tuwing may problema na kailangan ng pagpapatunay ng isang katauhan at kaniyang tinitirhan. Sa mga tamad pumunta sa Post Office para mahulog ng sulat, si Mamang Kartero din puwedeng ikatiwalang ipahulog ang sulat. 

Lumipas pa ang isang dekada hindi ko na nasilayan si Mamang kartero. Nasaan na siya? nasaan na sila? mayroon pa bang naghahatid ng sulat sa mga bahay? mayroon pa bang Post Office? May saysay pa rin ba ang pagsusulat sa panahon ngayon?

Mabilis ang takbo ng teknolohiya, nariyan na ang mga social media at email. Madali at mabilis na ang mga usapan, tsikahan, balitaktakan at balitaan. Isang click na lang at kung mabilis bilis ang Internet service mo ay puwede pa kayong magkamustahan sa pamamagitan ng mga webcam at video chat apps. Sa ganitong paraan hindi niyo na mamimiss ang isa't-isa kahit malayo man ang kanilang lugar. 

Sa ganitong paraan hahanapin pa ba natin si mamang kartero? kailangan pa ba natin siya? may silbi pa ba ang post office?

Moonstar 88 - Sulat

Sa aking mga nabasa ay buhay pa ang Philpost o Philippine Postal Corporation. Puwedeng puwede pagkatiwalaan ang iyong liham at subok na makakarating sa paroroonan. Ang pahayag nila na kahit lumiit ang traditional letters/personal letters na ipinapadala sa koreo, umakyat naman daw ang bilang ng mga liham pangangalakal o yung mga business letters sa iba't-ibang porma. Sa katunayan ay hinihimok nila ang mga kabataan at publiko na ibalik ang kamalayan sa pagsusulat sa pamamagitan ng 'National Letter Day'. Ang liham ay naging bakas na ng panahon na maaaring isama sa paglikha ng kasaysayan. Sana nga ay maging matagumpay ang proyektong ito upang maibalik ang sining ng pagliham at madagdagan ang kasanayan sa pagsusulat.

Pero nasaan na nga ba si mamang kartero? maaaring nariyan pa rin sila pero hindi na sila gaanong pansinin o baka ay na-upgrade na rin ang paraan ng kanilang pagdidistribute ng sulat. Baka si mamang kartero ay nakamotor na o de-kotse na. Pero napakasarap pa rin balikan ang nakaraan kung saan nag-aantay ka ng sulat galing sa iyong sinisinta at yung galak at excitement sa pagbubukas nito. At dahil dito ay naaalala ko ang sulatan ng aking nanay at tatay noong nabubuhay pa ang aking tatay. Hanggang ngayon ay narito at nakatago kung saang kahon ang mga sulat ni tatay kay nanay. 

Hanggang dito na lang ang post na ito. 

Nagmamahal,

ubasnamaycyanide

Cheers to the 39 Years of Existence

'I want to live for 100 years more!

Hindi ko alam kung paano ko sisimulan ang pagbubukas muli ng pinto ng aking pagsusulat. Halos nagkatamaran, nagka walang ganahan na kasi simula nang tamaan tayo ng lintik na pandemyang ito naglaho ang ating mga thought balloons na maaari sanang makapagsulat tayo ng maraming piyesa. Lahat ng ating gusto magawa sa buhay ay pinabagal at pinawalang bisa ng pandemyang ito. Pero eto tayo ngayon kahit pa budburan tayo ng asin na parang mga bulate sa hirap ng buhay na ating dinaranas ngayon ay laban lang, hangga't humihinga tuloy lang ang layp. Ang sabi nga ni Alfred kay Batman, "why do we fall sir? so that we can learn to pick ourselves up". Balang-araw ay babangon muli ang mundo, babalik tayo sa normal na hindi na natin kailangan iterno sa ating mga isinusuot ang mga fashionable na face mask at face shields na kasama na rin sa ating buhay sa araw-araw. Muli tayong makakapunta sa mga lugar na gusto nating puntahan na walang alinlangan. Gagaan muli ang mga trabaho ng ating mga health workers at mababawi nila ang kanilang pagod at ako'y naniniwala na bibigyan na ng halaga ng "susunod" na gobyerno ang departamento ng kalusugan ng bansa sapagkat matinding leksiyon na itong ating naranasan at sana ay matuto na ang ating mga ihahalal na opisyal.

Naging bahagi na rin ng buhay ko ang gumawa ng birthday blogpost taon-taon bilang pasasalamat na rin sa Diyos na lumikha, sa aking pamilya, mga mahal sa buhay at mga kaibigan bilang pagbati nila sa aking kaarawan. Masaya kasi nabibigyan ka nila ng pagpapahalaga kahit sa maikling oras para maalala at mabati ka nila sa iyong Kaarawan kahit pa walang kang matanggap na regalo (parinig) galing sa kanila. Ramdam mong may kahalagahan ka dahil hindi ka nila nakalimutan lingid sa busy sila sa kani-kanilang buhay ay kumpleto na ang buong araw mo dahil naisingit ka nila sa gatiting na oras upang ikaw ay batiin. Kahit HBD lang ayos na yun.

Pero alam niyo ba na dalawa ang aking kaarawan? Ikaw gusto mo ba na dalawa ang birthday mo? Ang isa ay ang araw ng kapanganakan ngayong darating na Agosto 18,1981 at ang isa ay pangalawang buhay na ipinagkaloob sa akin ng Dakilang Lumikha noong ika-Marso 29,2019. Paano daw magkaroon ng pangalawang buhay? Yun yung hindi mo alam kung mabubuhay ka pa o kung susundan mo na ang puting ilaw ni Juan Karlos Labajo. Pero eto ako ngayon alive na alive kumakain ng KFC fries habang isinusulat ito, humihigop ng kape at binabantayan uminim ang sinaing.

Masasabi kong iba na nga talaga ang teknolohiya ngayon sa larangan ng medisina. Hindi na imposible na maaari pang madugtungan ang buhay mo. At wala rin imposible sa ating mga panalangin na ating ibinubulong sa Diyos. Hindi ako bumulong noon isinigaw ko talaga gabi-gabi sa aking pagtulog na "Panginoon, bigyan niyo pa po ako ng pangalawang buhay pa at pangako ko sa kanya na hindi ko sasayangin ang buhay na yun at gagamitin ko sa kagandahang loob." At lumipas nga araw ng operasyon, rough road na recovery periods hanggang sa marating ko na ang tinatawag na new normal. Kailangan mong pakisamahan ang new normal ng katawan mo kagaya ng hindi na ganoon kaganda ang paghinga mo kaya kailangan lagi kang kumikilos at nag-eehersisyo. Pansin ko talaga noon sa recovery period ko na mas nanglalata ako kapag hindi ako gumagalaw at mas nakakahinga ako ng maayos kapag marami akong ginagawa.

Walang imposible sa teknolohiya at sasamahan mo ng taimtim na panalangin. Eto ako ngayon yung dating mga lugar na dinaraanan lang namin na nakasakay kami sa taxi galing sa check-up ko sa Philippine Heart Center ay binibisekleta ko na lang ngayon. Bilang patunay ay nakakapadyak ako mula dito sa Imus, Cavite hanggang Paranaque sa dating bahay namin sa Multinational Village, nakapunta na rin ako ng Alabang, Muntinlupa, SM Southmall, SM Dasmariñas, DLSU-Dasmarinas, nakapadyak na rin ako sa kahabaan ng Molino Boulevard, inikot ko na ang buong Imus, Island Cove, Aguinaldo Shrine, Roxas Boulevard, Baclaran Church at binisita ko na rin ang Manila Zoo hanggang Luneta Park. Kapag okay na ang lahat ay babalik muli ako sa mga long rides sa Maynila at uumpisahan ko sa Intramuros.

Jack@Dasmariñas

Jack@Baclaran Church

Jack@SM Dasmariñas

Jack@St.Anthony School Singalong, Manila (High School Alma Mater)

Jack@SM Southmall Las Piñas

Jack@Multinational Village Parañaque

Jack@Bamboo Organ

Jack@Alapan Flag Monument

Jack@Simbang Gabi 2019

Jack@Aguinaldo Shrine Freedom Park, Kawit,Cavite

Jack@Manila Zoo

Jack@Chinese Garden

Jack@Luneta Park

Kung puwede ko lang kausapin ang aking bisekletang si "Lifesaver" ay magpapasalamat ako sa kanya. Nagkaroon muli ako ng confidence na magbisikleta sa open road. Iba ang kumpiyansa na aking nararamdaman at nawala ang aking mga anxieties simula nang pumadyak akong muli. Nawala ang takot ko sa mga bagay-bagay na nasa loob ng isip ko noon kapag ako'y mag-isa.

Pinangako ko rin noon sa sarili ko na muli akong magbibigay ng pagkain sa mga stray dogs and cats as soon as gumaling ako. Masaya ako dahil minsan may nagtatag sa akin sa isang post na tungkol sa mga strays at ako raw ang kanilang naalala sa article na yun. Talaga nga naman po na kaawa-awa ang kalagayan ng mga hayop na ito. Mahirap para sa kanila na wala kang boses at the same time gutom ka. May mga pagkakataon na ayaw ko talaga sila iwanan pagkatapos ko mabigyan ng pagkain lalo na yung mga may sakit at baldadong aso. Minsan pa during my ride may nakita akong kuting na tatawid sa kalsada binilisan ko ang pagpadyak para lang kunin ko at ibalik ko sa gutter. Nung ibinalik ko na naman tumatakbo na naman. Halos tatlong beses ko siyang ibinalik sa eskinita at ewan ko na lang kung ano na nagyari sa kanya. Eto yung mga bagay na masakit sa puso kapag nakakakita ka ng mga ganito sa kalsada. Tapos doon pala sa eskinita nakita ko na sa isang supot na puti naroon yung mga kapatid niyang kuting na wala nang buhay. Ganyan kalupit ang mga tao sa hayop. Kaya no wonder na binigyan tayo ng matinding pagsubok ng Inang kalikasan.

Pero alam niyo ba na isang piraso ng buhok na lang ang pagitan at matitikman ko na yung sinasabi nilang "Life begins at 40". Ano ba talaga ang ibig sabihin nun? Another chapter? Mid-way of being senior? Junior na senior? Anong klaseng enerhiya ang mayroon kapag nangawarenta ka na?

Pag-akyat ko siguro ng kwarenta I will live more peacefully. I will not waste my time on anger or regret. More stray dogs and cats feeding. Kasi gusto ko maalala ako ng mga tao sa ganitong way of sharing my blessings to these poor creatures na pinabayaan ng kanilang mga dating tagapag-alaga. If die I want to be remembered as one of the good people. I will enjoy every second of myself, forgive myself and be my own best friend. 

Pero sa kasalukuyang panahon itatago ko muna yung sinasabi kong "live peacefully", ayaw ko munang manahimik hanggat pinuputakte ng kawatan ang sarili kong bansa. Kaya nga I have lost some friends along the way kasi maingay ako. Mahirap manahimik lalo na kung ang sariling mga kababayan mo ang tinatarantado at tinatapakan ng mga nakakataas. Kasi kung iisipin mo napaka makasarili mo nun. Kumbaga kapag ikaw na ang nakaranas ng paghihirap ng mga nasa ilalim tsaka ka lang magsasalita. Hanggat ayos ang buhay mo kokontra ka sa mga kritiko at nag-aastang maayos ang pamamalakad ng nakaupo. Wag ganun tohl. Mahirap magbulag-bulagan sa panahon ngayon. You won't see it coming baka sa susunod ikaw na ang ngumawa. Kaya dapat maging mapanuri, buksan lagi ang mga mata, magsalita ka rin kung kinakailangan kasi sayang yung common senses na isa sa regalo sa atin ng Maykapal. Nadedevelop yan bilang tao kaya gamitin mo. Losing a friend is not a weakness iniisip ko na lang na mas nakakaintindi ako ng nangyayari sa paligid ko at concern ako at binibigyan ko ng importansiya ang mga kaganapan hindi lang sa aking sarili kundi pati sa ibang tao. Mga pulitiko lang yan. Isipin mo na wala naman ginawa yan sayo. Pinakain ka ba niyan? Tinulungan ka ba niyan sa mga personal mong problema sa buhay? Binigyan ka ba niyan ng advice sa problema mo sa pera o sa pag-ibig? Wala di ba? Kaya wag na wag kag sasamba sa pulitiko. Wag mo silang gawing santo at wag sasali sa mga grupong kulto. May nagawa naman daw na mabuti? oo naman meron pero wag mo iisipin na utang na loob natin yun sa kanila. Dapat lang na gumawa sila ng mabuti dahil iniluklok at pinagkatiwalaan ka ng mga tao. Pero kasi ang nangyayari kadalasan mas inuna yung kapakanan ng ibang bansa. Hindi ako inutil para hindi ko malaman yun. Well yan lang naman ang gusto kong ipabatid sa mga kaibigang nawala pero kaibigan ko pa rin yan. 

Five for Fighting - 100 years

Maraming salamat po talaga sa lahat ng ng nakaalala. Buti na lang may Facebook na nagpapaalala kung kelan yung kaarawan mo. Nung wala pa tayong Internet ang paraan ng pagbati ay telepono. Yung telepono na iikot mo pa yung mga numero ng daliri mo bago kayo magkausap o hindi kaya ay sa pamamagitan ng birthday cards. Bale ipinadala sayo sa araw mismo ng kaarawan mo at darating sayo yung card na may pagbati 1 week or 2 weeks na. At iaabot yan sayo on-hand ng mga kartero. Nakakamis na yung mga mailman noh? Yung tipong katanghaliang-tapat may sisigaw ng "Maico......Sulat po, may sulat po kayo", ang pagsigaw niyan sa mga apelyido niyo iba-iba rin ang tono parang sigaw ng nagtitinda ng balot o di kaya tahooooooo! Nakakamis yung ganoong panahon na sulatan. Excited ka pa sa paglaway sabay punit ng unahan ng sobre. Namimis ko rin ang tatay ko dito. Walang paltos yun lalo na pag birthday ko marami akong cards. Yung iba minsan natunog pa pagbuklat mo ng card. Tunog Happy Birthday at kapag Pasko naman tunog Christmas song. 

Ito rin yung panahon na marami tayong nakakausap sa messenger noh, yung tipong kailangan mo silang replayan lahat kasi kahit sa kaunting oras binigyan ka nila ng panahon para ikaw ay batiin. Sabi ko nga parang gusto kong bumalik sa dati kong account na Deliveroo kasi doon marami ka talagang makakausap at tatarantahin ka pa kung habit mo talaga ang mag-chat. Iniisip ko kapag namatay ang tao at naka 1 year anniversary na siya dapat may pagbati pa rin, "Happy Death Anniversary!" aba, malay niyo may Facebook sa kung saan man siya mapunta. Anyway, kung anu-ano na ang sinasabi ko. Ang tagal ko rin hindi nakapagsulat at ang huli kong isinulat ay yung pagbubuntis ng pusa ko. Ngayon nabuntis uli siya at nanganak na uli. Isipin niyo gaano katagal yung pagitan. Hahahaha!

Bilang pasasalamat po sa lahat ng pagbati ay marapat na ipaskil ko dito sa post na ito ang mga pangalan niyo. Maraming salamat pong muli!!!

𝘒𝘳𝘪𝘴𝘵𝘪𝘯𝘦 𝘑𝘰𝘪𝘦

𝘚𝘪𝘳 𝘚𝘰𝘭 𝘙𝘦𝘭𝘭𝘪𝘵𝘢

𝘔𝘢𝘮 𝘓𝘰𝘪𝘥𝘢 𝘊𝘰𝘯𝘤𝘩𝘶

𝘎𝘪𝘯𝘢 𝘎𝘢𝘳𝘤𝘪𝘢

𝘒𝘢𝘵𝘩𝘦𝘳𝘪𝘯𝘦 𝘗𝘢𝘣𝘢𝘭𝘦

𝘙𝘰𝘪 𝘔𝘢𝘳𝘷𝘪𝘯 𝘙𝘦𝘺𝘦𝘴

𝘌𝘓 𝘓𝘈

𝘑𝘦𝘢𝘯 𝘈𝘣𝘢𝘥 𝘓𝘶𝘯𝘢

𝘗𝘳𝘪𝘯𝘤𝘦𝘴𝘴 𝘋𝘢𝘯𝘯𝘢

𝘎𝘦𝘳𝘳𝘪𝘦𝘤𝘢 𝘈𝘥𝘪𝘰𝘯𝘨

𝘈𝘱𝘱𝘭𝘦 𝘍𝘪𝘨𝘶𝘦𝘳𝘰𝘢

𝘔𝘹𝘳𝘬

𝘈𝘵𝘦 𝘐𝘴𝘢𝘺 𝘈𝘮𝘰𝘳

𝘔𝘦𝘳𝘭𝘺 𝘓𝘪𝘮

𝘔𝘢𝘳𝘬 𝘈𝘯𝘵𝘩𝘰𝘯𝘺 𝘊𝘢𝘳𝘢𝘨

𝘈𝘳𝘫𝘢𝘺 𝘓𝘦𝘨𝘢𝘴𝘱𝘪

𝘛𝘰𝘯𝘦𝘦 𝘈𝘮𝘰𝘳𝘢 𝘙𝘰𝘣𝘭𝘦𝘴

𝘓𝘶𝘥𝘪𝘦 𝘓𝘺𝘯 𝘐𝘣𝘢𝘳𝘳𝘢

𝘑𝘰𝘩𝘯 𝘋𝘰𝘷𝘦 𝘙𝘦𝘺𝘦𝘴

𝘑𝘰𝘦𝘺 𝘝𝘦𝘳𝘥𝘪𝘥𝘢

𝘛𝘓 𝘊𝘢𝘳𝘭𝘰 𝘊𝘢𝘭𝘢𝘯𝘵𝘶𝘢𝘯

𝘑𝘩𝘦 𝘈𝘳𝘻𝘢𝘥𝘰𝘯

𝘗𝘢𝘵𝘳𝘪𝘤𝘪𝘢 𝘈𝘯 𝘊𝘳𝘦𝘶𝘴

𝘍𝘳𝘢𝘯𝘻 𝘔𝘪𝘯𝘯𝘢𝘳𝘥 𝘚𝘢𝘯 𝘔𝘢𝘵𝘦𝘰

𝘑𝘦𝘳𝘰𝘮𝘦 𝘍𝘭𝘰𝘳𝘦𝘴

𝘊𝘩𝘳𝘪𝘴 𝘏𝘦𝘳𝘳𝘦𝘳𝘢

𝘈𝘯𝘯 𝘊𝘰𝘳𝘱𝘶𝘻

𝘑𝘢𝘮𝘦𝘴 𝘙𝘺𝘢𝘯 𝘈𝘳𝘻𝘢𝘥𝘰𝘯

𝘔𝘢𝘳𝘬 𝘓𝘺𝘯𝘥𝘰𝘯 𝘔𝘢𝘥𝘳𝘪𝘥

𝘙𝘈 𝘈𝘭𝘷𝘢𝘳𝘦𝘻

𝘍𝘳𝘪𝘥𝘩𝘢 𝘊𝘢𝘯𝘥𝘢𝘳𝘦

𝘌𝘭𝘷𝘪𝘯 𝘔𝘢𝘯𝘶𝘦𝘭

𝘈𝘭𝘱𝘪𝘦 𝘊𝘢𝘵𝘶

𝘑𝘰𝘺 𝘕𝘪𝘯𝘰

𝘑𝘢𝘪𝘮𝘦𝘦 𝘓𝘦𝘨𝘢𝘴𝘱𝘪

𝘓𝘑 𝘔𝘢𝘴𝘤𝘢𝘳𝘪𝘯𝘢𝘴 𝘎𝘰𝘭𝘭𝘦𝘯𝘢

𝘗𝘳𝘰𝘧 𝘏𝘢𝘳𝘰𝘭𝘥 𝘈𝘲𝘶𝘪𝘯𝘰

𝘌𝘭𝘫𝘩𝘢𝘺 𝘌𝘴𝘤𝘢𝘯𝘰

𝘑𝘰𝘫𝘰 𝘚𝘢𝘭𝘷𝘢𝘥𝘰𝘳

𝘒𝘺𝘭𝘦 𝘊𝘳𝘪𝘴𝘵𝘰𝘣𝘢𝘭 

𝘔𝘢𝘳𝘬 𝘎𝘪𝘭 𝘊𝘢𝘺𝘦𝘵𝘢𝘯𝘰

𝘑𝘢𝘴𝘰𝘯 𝘔𝘢𝘥𝘢𝘮𝘣𝘢

𝘉𝘦𝘭𝘢𝘳𝘥 𝘚𝘢𝘯𝘤𝘩𝘦𝘻

𝘈𝘳𝘰𝘯 𝘏𝘪𝘯𝘢𝘯𝘢𝘺

𝘑𝘩𝘦𝘤 𝘝𝘪𝘭𝘭𝘢𝘯𝘶𝘦𝘷𝘢

𝘒𝘢𝘵𝘩𝘭𝘦𝘦𝘯 𝘚𝘪𝘢𝘩𝘢𝘺

𝘓𝘪𝘯 𝘐𝘮𝘱𝘳𝘰𝘴𝘰 𝘚𝘢𝘣𝘢𝘭𝘭𝘰 

𝘑𝘢𝘬𝘦 𝘊𝘰

𝘔𝘢𝘶𝘳𝘦𝘦𝘯 𝘊𝘰𝘯𝘴𝘵𝘢𝘯𝘵𝘪𝘯𝘰

𝘓𝘦𝘰 𝘚𝘢𝘭𝘢𝘯𝘰

𝘑𝘢𝘯𝘦 𝘙𝘢𝘮𝘪𝘳𝘦𝘻 𝘚𝘢𝘮𝘱𝘢𝘯𝘨

𝘋𝘢𝘳𝘸𝘪𝘯 𝘗𝘢𝘱𝘢

𝘑𝘰𝘺𝘤𝘦 𝘚𝘢𝘯𝘵𝘪𝘢𝘨𝘰

𝘈𝘭𝘺𝘴𝘴𝘢 𝘋𝘦 𝘎𝘶𝘻𝘮𝘢𝘯

𝘑𝘢𝘻 𝘗𝘢𝘯𝘥𝘰𝘯𝘨𝘰𝘯

𝘑𝘢𝘤𝘲𝘶𝘦𝘭𝘺𝘯 𝘎𝘰𝘻𝘶𝘮

𝘊𝘦𝘭𝘪𝘯𝘦 𝘊𝘢𝘷𝘦𝘳𝘰 𝘖𝘩𝘰𝘺

𝘎𝘩𝘪𝘦 𝘔𝘢𝘳𝘵𝘪𝘯 𝘕𝘢𝘣𝘢𝘴

𝘔𝘢𝘳𝘷𝘪𝘯 𝘑𝘰𝘴𝘩 𝘗𝘢𝘵𝘢

𝘑𝘢𝘺𝘴𝘰𝘯 𝘙𝘦𝘢𝘭𝘪𝘻𝘢

𝘔𝘢𝘳𝘺 𝘈𝘯𝘯 𝘍𝘭𝘰𝘳𝘦𝘴

𝘛𝘦𝘳𝘦𝘴𝘪𝘵𝘢 𝘙𝘦𝘺𝘦𝘴

𝘗𝘢𝘶𝘭𝘢 𝘔𝘢𝘳𝘪𝘤𝘳𝘪𝘴 𝘈𝘯𝘢𝘤𝘢𝘺

𝘑𝘦𝘳𝘰𝘮𝘦 𝘖𝘤𝘢𝘮𝘱𝘰

𝘎𝘦𝘯𝘦𝘷𝘢 𝘔𝘪𝘭𝘭𝘦𝘯𝘢

𝘏𝘰𝘯𝘦𝘺 𝘎𝘳𝘢𝘤𝘦 𝘎𝘶𝘪𝘯𝘪𝘵𝘢

𝘊𝘺𝘳 𝘈𝘭 𝘚𝘢𝘺𝘰

𝘔𝘺𝘳𝘢 𝘍𝘦𝘳𝘯𝘢𝘯𝘥𝘦𝘻

𝘊𝘩𝘪𝘲𝘶𝘪 𝘓𝘭𝘢𝘮𝘢𝘥𝘰 

𝘌𝘴𝘮𝘪𝘦 𝘋𝘦 𝘎𝘶𝘻𝘮𝘢𝘯

𝘉𝘳𝘪𝘢𝘯 𝘑𝘢𝘺 𝘉𝘦𝘳𝘯𝘢𝘣𝘦

𝘒𝘳𝘪𝘴𝘤𝘪𝘢 𝘗𝘢𝘶𝘭𝘪𝘯𝘦 𝘌𝘴𝘱𝘪𝘳𝘪𝘵𝘶

𝘒𝘢𝘳𝘭𝘢 𝘘𝘶𝘦𝘣𝘦𝘤

𝘑𝘦𝘳𝘪𝘤𝘰 𝘙𝘦𝘯𝘻𝘰 𝘈𝘥𝘪𝘰𝘯𝘨

𝘛𝘪𝘵𝘢 𝘉𝘦𝘤𝘬

𝘎𝘦𝘯𝘨 𝘎𝘳𝘦𝘨𝘰𝘳𝘪𝘰

𝘑𝘶𝘺 𝘑𝘶𝘺

𝘈𝘥𝘦𝘭𝘭𝘦 𝘚𝘦𝘨𝘰𝘷𝘪𝘢 𝘜𝘨𝘰

𝘔𝘪𝘴𝘴 𝘔𝘑 𝘖𝘱𝘭𝘦

𝘒𝘦𝘯𝘯𝘦𝘵𝘩 𝘊𝘢𝘮𝘦𝘳𝘪𝘯𝘰

𝘋𝘰𝘯𝘯𝘢 𝘌𝘭𝘻𝘦𝘦 𝘝𝘪𝘯𝘵𝘰𝘭𝘢

𝘕𝘰𝘳𝘦𝘦𝘯 𝘙𝘰𝘥𝘳𝘪𝘨𝘶𝘦𝘻

𝘞𝘺𝘮𝘢𝘳𝘬 𝘎𝘦𝘳𝘰𝘥𝘪𝘢𝘴

𝘑𝘰𝘴𝘩𝘶𝘢 𝘋𝘪𝘢𝘵𝘰 𝘔𝘪𝘳𝘢𝘯𝘥𝘢

𝘒𝘢𝘳𝘭 𝘗𝘢𝘵𝘳𝘪𝘤𝘪𝘰

𝘛𝘩𝘦𝘵 𝘈𝘭𝘤𝘰𝘥𝘪𝘢

𝘐𝘯𝘢𝘺 𝘎𝘦𝘳𝘭𝘢𝘯

𝘎𝘰 𝘊𝘢𝘮𝘪𝘭𝘭𝘦

𝘎𝘦𝘯𝘪𝘦𝘷𝘦 𝘈𝘶𝘴𝘵𝘪𝘯 𝘌𝘳𝘪𝘴𝘩𝘬𝘢

𝘡𝘪𝘢 𝘻𝘐𝘈

𝘒𝘢𝘳𝘦𝘯 𝘛𝘢𝘳𝘳𝘪𝘦𝘭𝘢

𝘊𝘢𝘵𝘩 𝘔𝘢𝘯𝘨𝘢𝘥𝘭𝘢𝘰

𝘙𝘢𝘪𝘯 𝘈𝘮𝘣𝘳𝘦

𝘑𝘢𝘺 𝘓𝘰𝘵𝘪𝘬

𝘋𝘪𝘢𝘯𝘯𝘦 𝘎𝘢𝘣𝘳𝘪𝘭𝘭𝘰

𝘋𝘪𝘢𝘯𝘢 𝘌𝘮𝘪𝘭𝘦𝘦𝘯 𝘙𝘦𝘺

𝘈𝘣𝘦𝘨𝘢𝘪𝘭 𝘔𝘢𝘯𝘢𝘭𝘢𝘴𝘵𝘢𝘴

𝘑𝘦𝘯𝘯𝘪𝘧𝘦𝘳 𝘌𝘴𝘱𝘪𝘳𝘪𝘵𝘶

𝘒𝘢𝘵 𝘉𝘪𝘢𝘯𝘤𝘢

𝘙𝘢𝘪𝘯 𝘈𝘮𝘣𝘳𝘦

𝘙𝘦𝘨𝘪𝘯𝘦 𝘋𝘦𝘵𝘸𝘪𝘦𝘭𝘦𝘳

𝘏𝘢𝘻𝘦𝘭𝘭𝘦 𝘋𝘶𝘳𝘢𝘯 𝘉𝘶𝘭𝘶𝘳𝘢𝘯

𝘈𝘤𝘦 𝘎𝘳𝘢𝘤𝘦

𝘈𝘯𝘦𝘵𝘵𝘦 𝘚𝘢𝘯𝘵𝘦𝘭𝘪𝘤𝘦𝘴

𝘑𝘰𝘩𝘯 𝘝𝘦𝘪𝘭 𝘙𝘢𝘻

𝘑𝘩𝘰𝘢𝘯 𝘚𝘢𝘯𝘵𝘢𝘳𝘪𝘯

𝘑𝘢𝘯𝘦𝘭𝘭𝘦 𝘋𝘳𝘦𝘶

𝘎𝘳𝘦𝘨 𝘋𝘦𝘭 𝘙𝘰𝘴𝘢𝘳𝘪𝘰

𝘊𝘩𝘦𝘳𝘳𝘺 𝘈𝘯𝘯𝘦 𝘐𝘨𝘯𝘢𝘤𝘪𝘰

𝘊𝘢𝘳𝘭𝘢 𝘈𝘯𝘯 𝘎𝘢𝘯𝘨𝘰𝘴𝘰

𝘓𝘢𝘥𝘥𝘦𝘦 𝘝𝘪𝘭𝘭𝘢𝘳𝘦𝘢𝘭

𝘈𝘱𝘳𝘪𝘭 𝘊𝘳𝘺𝘴𝘵𝘢𝘭 𝘚𝘢𝘱𝘱𝘩𝘪𝘳𝘦 𝘔𝘢𝘳𝘵𝘪𝘯𝘦𝘻

𝘏𝘦𝘭𝘦𝘯 𝘉𝘳𝘢𝘷𝘰

𝘔𝘢𝘺 𝘙𝘢

𝘑𝘢𝘺 𝘌𝘮𝘮𝘢𝘯𝘶𝘦𝘭 𝘊𝘰𝘳𝘳𝘢𝘭

𝘊𝘩𝘦𝘭𝘭𝘦 𝘐𝘴𝘩𝘪𝘬𝘢𝘸𝘢

𝘑𝘩𝘦𝘳𝘭𝘺𝘯 𝘙𝘢𝘮𝘰𝘴

𝘊𝘢𝘳𝘦𝘪𝘥𝘴 𝘉𝘢𝘶𝘵𝘪𝘴𝘵𝘢

𝘑𝘩𝘪𝘨𝘻 𝘋𝘪𝘦𝘨𝘰

𝘔𝘰𝘯 𝘚𝘵𝘦𝘱𝘩𝘦𝘯 𝘊𝘪𝘦𝘭𝘰

𝘔𝘢𝘳𝘺 𝘑𝘢𝘯𝘦 𝘙𝘪𝘷𝘦𝘳𝘢

𝘔𝘢𝘺𝘦𝘵𝘵𝘦 𝘊𝘢𝘣𝘳𝘦𝘳𝘢

𝘋𝘶𝘢𝘯𝘦 𝘌𝘴𝘤𝘰𝘵𝘰𝘯

𝘉𝘦𝘭𝘪𝘯𝘥𝘢 𝘓𝘦𝘦 𝘔𝘤𝘊𝘰𝘺

𝘑𝘦𝘧𝘧𝘳𝘦𝘺 𝘛𝘦𝘫𝘶𝘤𝘰

𝘑𝘶𝘯𝘦 𝘉𝘢𝘳𝘳𝘢𝘤𝘢

𝘈𝘳𝘯𝘩𝘦𝘮 𝘓𝘢𝘴𝘵𝘳𝘢

𝑆𝑖𝑟 𝑀𝑎𝑟𝑣𝑖𝑛 𝐶𝑎𝑟𝑎𝑛𝑑𝑎𝑛𝑔
𝘎𝘭𝘦𝘯𝘯𝘢𝘳𝘥 𝘌𝘴𝘱𝘪𝘳𝘪𝘵𝘶 𝘚𝘢𝘯𝘵𝘪𝘢𝘨𝘰
𝘬𝘢𝘺 𝘕𝘢𝘯𝘢𝘺

𝘬𝘢𝘺 𝘑𝘦𝘴𝘴 𝘴𝘢 𝘢𝘬𝘪𝘯𝘨 𝘬𝘢𝘱𝘢𝘵𝘪𝘥

Ang Kwento ni Piknik

'Piknik the pregnant cat'

Mas lalo kong minamahal ang aking ina. Mas lalo kong natututunan ang kahalagahan ng isang ina ang kanilang pisikal na paghihirap upang mailuwal ka sa mundong ating ginagalawan. Naging bokal ako sa social media bilang isang tunay na mangingibig sa pag-aalaga ng hayop partikular na rito ang mga aso at pusa. Hindi ko mawari ang awang aking nararamdaman sa tuwing may mga nakikita akong mga hayop na inabandona at pinabayaan na lamang ng kanilang mga pet parents na magpagala-gala na laman sa kalsada. Para sa akin ay animo'y katumbas na rin ito ng pagligaw mo sa isang batang musmos na hindi niya alam kung saan siya magpupunta at kung paano siya makakahanap ng pagkain. Kaya naman sa tuwing may nakikita akong mga kuting sa mga gilid ng kalye o malapit sa basurahan ay aking inaampon at dinadala sa bahay. Sa kasalukuyan mayroon akong dalawang inampon at inalagaan, ang mga pangalan nila ay 'Potchie' na nakita ko sa damuhan ng gilid ng kalsada ng Buhay na Tubig na tapat ng Shelter Town Subdivision. Malaki na si Potchie pero nabulag ang isa sa kanyang mata, sapagkat dumadaan talaga sila sa isang matinding sakit katulad ng sipon bago sila umusad sa kanilang normal na kalusugan. Yan ang natutunan ko sa matagal na pag-aalaga ng pusa. Hindi ko naagapan ang kanyang mata dahil sa pagluluha at noo'y mucus na lumalabas sa kanyang mata na naninigas at ito ang nagdulot ng kanyang pagkabulag. Ang isa ay si 'Dayo', pinangalanan ko siya ng ganito dahil tila napadpad lamang siya sa likod ng aming bahay. Si Dayo ay galing sa bukid sa aming likod bahay. Tatlong araw rin bago ko siya nakuha sa likod. Hindi ko agad siya kinuha dahil nag-uuulan ng panahon na yun at madulas sa likod-bahay. Pagkatapos ng tatlong araw akala ko ay wala na siya sa likod dahil hindi ko na naririnig ang kanyang matining na pag-ngiyaw. Pero nabuhayan ako ng loob kagaya ng pagsikat ng araw sa umaga. Buo ang paniniwala ko na siya yung narinig ko. Sinuong ko ang matataas na damuhan sa likod bahay para mahanap ko siya. Dahan-dahan din ako sa mga madudulas na bahagi ng batuhan dahil dito umuusad ang aming tubig na itinatapon galing sa aming kusina. Sinuong ko rin ang mabahong kanal upang makita siya. Sa awa ng Diyos ay nakita ko siya na nakaupo sa ibabaw ng basag na hollow blocks. Mas tumining ang kanyang pag-ngiyaw nung nakita niya akong papalapit sa kanya. Tumalon siya sa hollow block na yun at dahan-dahang lumapit sa akin. Masaya ako nang araw na yun dahil alam kong nakasagip ako ng buhay kahit pa buhay ng isang kuting ay mahalaga sapagkat ipinaubaya sila ng ating Mahal na Diyos para alagaan natin at para hindi pahirapan sa mundong ito. 

'Siya si DAYO, dayo dahil napadpad lang at naligaw sa likod bukid pagkatapos ng bagyo'

'Siya naman si Patchie na inampon ko noong Nobyembre 2019 sa gilid ng kalsada ng Buhay na tubig'

'Eto na si Patchie ngayon ngunit nabulag ang kanyang isang mata dahil sa matinding sipon at pagmumuta'

Si Piknik ay matagal na sa amin, taong 2018 siya ipinanganak. Hindi pa ako naooperahan sa aking puso ay kasama na namin siya dito sa aming bahay. Piknik ang ipinangalan ng aking kapatid dahil ito yung mga snacks na palagi naming kinakain. Ang kapatid niya ay si Nova at Cheesecake, cheese cake dahil kakulay siya ng lemon square na cheese cake. Namatay ang kanilang kapatid na si Pringles dahil na rin sa matinding sipon. Minsan talaga hindi natin sila lahat maisasalba. Napaka sensitive ng isang buhay ng kuting. Madali silang magkasakit kagaya lang din ng mga maliliit na anak, o mga sanggol na ating inaalagaan ganun din sila ka-sensetibo. 

Si Piknik yung isa sa pinakamalambing na alaga. Siya yung sumasalubong sa umaga sa hagdanan pa lang para manghingi ng kanilang pagkain na cat food na biskwit. Alam kong nanghihingi dahil nakasanayan na nila ito sa umaga. Titingin sila sa supot ng kanilang cat food na nakasabit at sabay-sabay na magngingiyawan. Ganito palagi ang sistema sa aming paggising. Nariyan ang bubunguin ng kanilang ulo ang legs mo para magpapansin. Minsan kakapit sa paa mo. Madugo talaga kapag naglambing at nagharot ang pusa kaya dapat malaman mo ang mga bagay na ito kung sakaling binabalak mo na mag-alaga ng pusa. 

Demon Hunter - "The End"

Dumating ang araw at nagkalaman ang tiyan ni Piknik. Parang ikaw lang din na taong buntis. Minsan ay tamad na tamad siyang tumayo para kumain. Kadalasan naman ay gutom na gutom. Tatlong buwan din ang itinagal ng paglaki ng kaniyang tiyan. Sumobra ang laki ng kaniyang tiyan na ikinatakot namin dahil dumating na sa pagkakataon na hindi na siya makatayo. Binilhan namin siya ng kahon para tahimik siyang manganak at para walang ibang pusang umuusyoso sa kanya habang siya ay umiire. Isang linggo rin siyang nasa kahon lang at walang kinakain. Panay inom lamang siya ng tubig. Inilagay ko siya sa bakanteng kwarto sa gabi. Naaawa ako dahil hindi siya kumakain at baka manghina siya at hindi niya kayanin ang pag-ire. Alam kong malakas na pwersa ang kakailanganin upang mailabas niya ang mga anak niya. Nag-isip na rin ako na tumawag o itext ang veterinarian na kakilala ko kung nag-ooffer sila ng "caesarian" services para sa pusang manganganak. Naghintay pa kami ng ilang araw. Kinaumagahan nailabas niya sa buong isang araw ang tatlong anak niya pero wala nang buhay ang lahat. Yung isa ay deform pa nga. Sa mga oras na yun ay malaki pa rin ang tiyan ni Piknik at wala pa rin siya ganang kumain at ang bilis ng kanyang paghinga at tibok ng kanyang puso. Aaminin ko na natatakot ako dahil ayaw kong mawala sa amin ang isang napakalambing na pusa. Dalawang araw ang pagitan at may nailabas muli siyang anak niya ngunit kagaya ng nauna ay wala na itong mga buhay. Ang aking palagay ay nakablock yung isang anak niya na na-deform kaya hindi tuloy-tuloy ang paglabas ng kanyang mga anak na ikinadulot ng pagkamatay nito lahat. Pagkatapos nun ay hindi pa rin siya kumain. Makalipas ang isang araw ay lumabas ang huling anak niya na kulay puti. Sa wakas ay buhay ito at sa pagkakataong ito ay lumiit na ang kanyang tiyan. Ang buong akala ko ay malusog ang huling anak niya na lumabas. Pagkalipas lang ng tatlong araw ay namatay rin ito.

'Paumanhin po sa mga larawan. Sila ang mga kuting na anak ni Piknik na bago pa lang ilabas ay wala nang buhay'

Naniniwala ako na mayroon din depression ang mga pusang nanay dahil makikita mo sa kanya yung lungkot at hirap na pinagdaanan niya sa panganganak. Anim na anak niya na walang nabuhay. Sinusundan niya ako bitbit ang plastik na pinaglagyan ng kanyang mga anak na walang buhay at kahit sa wilang tao ay ipinaliwanag ko sa kanya na wala ng buhay ang mga anak niya. 

Napakabisa talaga ng pagdarasal. Sa tuwing ako ay matutulog ay sinasama ko ang mga hayop kong maysakit sa aking pananampalataya at pasalamat ako sa Diyos dahil nakukuha ko ang mga kasagutan. Hindi man natin lahat sila maisalba ay masaya akong nabuhay sa Piknik at narito pa rin sa aming piling, nagpapalakas at may gana nang kumain. Alalahanin rin natin itong natutunan ko sa aking beterinaryo na kapag hindi kumain ang pusa ng tatlong-araw ay maaaring malagay na sa kritikal ang kanilang buhay. Paano pa kaya ang mga pusang-kalye di ba? 

Kaya't hanggat may nanay tayo ay isipin natin yung pisikal na hirap na kanilang ibinigay para sa atin upang tayo ay iluwal sa mundo. Isipin natin lagi na ganito nila tayo kamahal sapagkat sa tuwing lalabas tayo sa kanilang sinapupunan ay kalahati ng kanilang buhay ang nakasugal. 

Respeto para sa mga kababaihan. Respeto sa ating mga nanay at respeto na rin sa mga alaga nating hayop. 

Ito ang kwento ni Piknik.