Facebook Memento

'Facebook pre, FACEBOOK!'

Eh dati wala naman talaga akong pakealam dito sa social networking na ito. Hindi ko talaga binibigyang pansin, parang wala lang, wapakels, malay ko, pakelam ko. Ano bang meron diyan? Simula kasi nung nawala yung gamay ko ng Friendster bigla na lang itong naglaho. Mangiyak ngiyak pa ako nuon dahil once in a blue moon lang ako nagkaroon ng isang malupet na testimonials kay Princess Gonzales, tangna nawala pa. Isa siyang best friend na nakilala sa mundo ng chat. Maganda, mabait, seksi (tangna ganun talaga pagkakadescribe eh noh). Totoo naman, malakas mang-asar at nambubulabog sa chatroom ng Manila Barkadahan noong adik na adik pa ang mga tao sa Yahoo Chatrooms. Parang ngayon kasi hindi na masyado. Masarap din kasi talagang makipag-chat, may mga friendly, matataray, meron mga hanap-away lang ang puta, merong mamemeke ng gender hahaha! eto madalas akong mabiktima. Kapag tinanong mo ng name, age, sex and location o ASL ang sasabihin Chiqui/19/female/Makati. Wow sabi ko shet, pangalan pa lang parang burgis ng Makati at feeling ko maganda si ate. Ayos din kasi magtimpla ng font color sa chatroom girl na girl yung font style and color niya eh. Monotype Corsiva tapos pink ang violet ang kulay ng mga letra. Mga halos tatlong linggo ko rin siyang nakakachat eh. Pagkatapos ng isang linggo humingi ako sa kanya ng cellphone number. Nung gabi din na yun, sinubukan ko siyang tawagan. Halos makailang pa-ring ako at tsaka siya sumagot. "Hello, hi is this Chiqui?" pa-Ingles pa ako nun eh. Medyo choppy kasi yung kabilang linya. Ang tagal niya sumagot, mukhang nag-aalangan. Maya-maya pa sa tono na mejo "ipit" ang boses at medyo garalgal na parang boses ni Inday Garutay, "Hi, yeahhh this is Chiqui..hose dis?". Nung narinig ko yung boses medyo kinabahan na ako eh. Pero hindi ko muna ibinaba pero may kutob na ako. Masamang kutob. Tinanong ko ulet para marinig ko ulet yung boses. "Hi Chiqui, this is Jack, remember your chatmate in Yahoo room. Do you remember?", tapos nagsalita "Oh Yisss, I rimimber you, it's me Chiqui from Makati." Putangna, ayun confirmed. Si Chiqui from Makati ay hindi chiq kungdi isang CHICKBALAANNGGG! Waahhhhh! Sabay baba ng phone, delete ng number. Simula nuon iniwan ko na ang yahoo kasabay ng pagka-laos ng Friendster. 

Natigil ang social life ko ng halos isang buwan. High school ako nuon at simula nang wala ng social media sa buhay ko natuon ako sa pagbabasa ng Komiks na laging binibili ni utol. Hindi ko nga akalain na makakapagbasa ko ng putangnang Sweet Valley High na yan at magbabasa din ng magazine ni utol na Cosmopolitan. Ang boring ng life eh! Hanggang sa computer laboratory, napansin ko yung mga kaklase kong mokong na may ibang mga pinagkaka-abalahan, iisa ang website na tinitignan ng mga ogag. Lumapit ako at nakimasid. Sabi ko kay Noah, "Noah ano yan?" tumugon naman ang bad breath kong classmate lumingon sa akin, pero naka step backward na ako sa kanya ng tatlong hakbang bago ibuka ang bibig. "Facebook pre." "FACEBOOK?!!"

Doon na nagsimula ang interes ko sa Facebook na yan, aba sabi ko "parang wala din namang pagkakaiba sa Friendster. Ma itry nga." At mula nuon gumawa na ako ng account. Nakakatuwa pala ang Facebook. Kasi hindi lang siya para sa mga taong sawa na sa buhay at nagpopost na lang ng status. At hindi lang siya para sa mga nangiinstalk ng kanya-kanyang ex. At hindi rin sa mga nagbubusiness at itatag ka sa kanilang album ng "Summer Dresses and Swimsuits" or "Genuine Perfume from Pakistan".

Mas na-appreciate ko yung fact na pwede kong makita kung ano nang mga itsura ng mga kaklase ko noong elementary, a time when virgin pa lahat (siguro naman 'noh?) at balahibong pusa pa ang mga pubic hair.

One goal: gusto ko lang ma-confirm kung sira na ang mga buhay nila, etc.

Una kong sinearch ang mga "Adding boys" kong kaklase. Sila yung mga gambling lords sa section naming St.Ignatius de Loyola, recess time may mga hawak na pera na tigbebente. Magtatanungan ng mga serial numbers for parang lucky nine ang laro. Halimbawa: MW124068 at yung kanya XF328059, may manghuhula niyan kunyari hulaan ko yung sayo at sabihin ko one-three-last, mag-aadd ngayon ng number, so hinulaan ko yung XF328059 pero hindi mo na isasama ung letra kapag na-add yung one three last ang resulta ay (3+8+9=20) 20 ang sagot so betlog ka! kasi "0" Lucky Nine ang style so dun pa lang talo ka na maka one man siya sa serial number niya kanya na yung bente mo. At kung iaadd yung kanya (1+4+8=13) "3" so panalo siya. Olats ka na ng bente pesos! Hahahaha! Sayang pambili mo na sana ng burger nadale pa. Yan ang sugal namin noong High School ang "adding" na tinatawag. Nung nakita ko ang mga profiles nila, aba talaga nga naman mayayaman na ang mga kups at laging nasa prefect of discipline nuong elementary. Magaling! magaling.

Sa kakasearch ko sa mga pinaglumaan kong friends ay bumalandra sa screen ko ang pagmumukha ng mga dati kong kaklase. Mga memorable sila kasi mga bwisit ang pagmumukha nila. Tinanggap pala ng computer ang pagupload sa mga muka nila hahahaha! Akala ko pag-upload nila ng pics, bubukas agad ang Norton Antivirus.

Type-type ng name, click-click ng Search, TUGSH! Profile nung dati naming kaklase na bakling. Noong Grade 5, napaiyak niya yung kaklase naming lalaki. Ang issue: pinagbintangan ng bading na umutot yung kaklase kong lalaki. Sa sobrang intense na sitwasyon, umabot na sa teacher ang issue. Ngayon, kung pagbabasehan ang Facebook nilang dalawa, yung lalaki nasa UK na, yung bakling naman wala pa ring parlor. Sawi ang baklushi.

Na-search ko rin ang kaklase naming babae na makati ang kamay. Nung una hindi ko mapaniwalaan na magagawa niyang pitikin ang pinagbentahan namin ng kamote que sa Technology and Home Economics noong Grade 5. Ang tigas ng muka eh. Pinag-abono tuloy kami lahat sa grupo. Kaya nung nakita ko ang profile niya, tinignan ko kaagad ang mga pics. Matigas pa rin ang muka., check. Next.

Siyempre nakita ko yung classmate ko na may ginawang misteryo sa likod ng puno ng bayabas noong Grade 3. Gusto ko nga itanong kung naaalala niya pa ba yung nangyaring yun, o nagpretend na lang siya na hindi yun nangyari. Tanging ang mga dahon at bunga lang kasi ng bayabas ang magpapatunay sa ginawa niyang kalagiman sa likod ng puno. Tinignan ko ang mga pics niya eh, pero hindi ko talaga kayang mag-pretend na na hindi nangyari yung misteryong yun. Dahil nakita ko sa album pictures niya yung magazine. Lol! Traumatic! Nagtago pa ng evidence for a long year.

What the fuuuuuck! Nakita ko yung kaklase naming suplado. Yung level niya is tipong naglalaro kame ng Basketball tapos biglang huhubarin namin yung short niya na kulang sa higpit na garter tapos red ang brief tapos pagtatawanan namin ang kolokoy hanggang sa ma-badtrip sa amin. Ayun according to Facebook, sundalo na siya ngayon.

Nakita ko rin yung kaklase naming madalas masilipan ng panty. Hindi dahil nalingat siya or anything, sadya lang talagang maharot siya at ang kalandian niya ay umaabot sa point na nakabukaka siyang umupo para kita ng lahat ang cameltoe. Ayun, yung profile pic niya ngayon, naka-bra lang siya. Galit ako sa kanya kasi noong Grade 4 nauto niya akong kumain ng chalk.

Masarap rin magtingin-tingin ng mga kaklaseng na-virus. You know, yung virus na papasok sa katawan tapos magmumutate sa advance stage yung virus tapos lalabas siya sa......In other words, mga kaklaseng maagang nakulam at lumaki ang tiyan dahil natusok ng malaking karayom. Pero mukhang masasaya naman sila dahil ang cucute ng mga mutation na nagawa nila.

Ang hindi ko makita ay yung kaklase kong "special", siya yung kaklase naming pinagkakalat niyang hindi raw siya mahal ng nanay niya, kaya pinagtitinginan nang masama yung nanay niya noong nag PTA meeting. Parang wala ring Facebook yung kaklase naming masarap panoorin kapag naglalaro siya ng chinese garter (lumilipad, tumatambling, tumutuwad talaga sa ngalan ng chinese garter) so in-assume ko na lang na nasa mabuti siyang kalagayan ngayon (na virus na rin). At syempre sobrang hinanap ko yung kaklase kong nagkunwari noon na na-dengue, tapos natuluyan.

Hindi ko na siya makita sa Facebook, baka nga kinuha na siya ng dengue. 

Ang dami ko pa sanang gustong i-search kaso nakalimutan ko na ang mga pangalan nila sa tagal na rin ng panahon simula nang kami ay makagraduate sa elementary at high school. Nang dahil sa Facebook nagbabalikan ang mga memorya, nariyan ang iba na nagpost ng mga lumang larawan at ang mas natuwa ako ay nung nakita ko sa Facebook ang mga class picture namin. Buti nakapag tago sila nuon dahil yung sa akin hindi ko na mahagilap kung saan at yung iba palagay ko natangay na ng baha. Pasalamat na rin talaga ako dahil may Facebook, dahil ipinapaalala ang mga lumipas na katulad na naman sa darating na Huwebes. Ikaw anong kalokohan na naman ang ipopost mo sa darating na #ThrowbackThursday ?