Kwento ng Isang Cyclist na Naka-Park Muna

 

Larawan ng masasayang pagbibisekleta sa Victoria Bike Trails sa Imus, Cavite

Magsisimula tayo sa isang hindi masayang kwento — pero promise, hindi ito teledrama.

Ang tanging masasabi ko lang sa post na ito ay sobrang nakakamis na, matagal ko nang gustong magsulat sa aking kondisyon. Medyo matagal-tagal na rin stuck sa bahay at hindi nagagawa ang kadalasang kong mga rides sa pagbibisekleta. Di ko na maalala kung kelan ako huling nakapagbisikleta outside of my comfort zone. Akala ko tapos na ang aking kalbaryo mula sa aking unang operasyon sa puso, hindi pala sapagkat binalikan ako nito.May pag-revenge ang aking sakit at may mga ilang beses na rin bumisita sa emergency room. 

Mga ka-padyak, mga tropang rider, mga kasabay sa ahon at kape sa tindahan — eto na yata ang blog post na matagal ko nang hindi inaasahan pero kailangan kong isulat: ako po ay pansamantalang magpapaalam sa mundo ng cycling.

Oo, tama ang nabasa n’yo. Si Jack, ang dati n’yong laging nauunang mag-post sa GC ng “tara ride!”, ang palaging naka-kompletong gear kahit 20km lang ang ruta, at ang madalas mag-volunteer magtulak ng bike ng tropa sa mga ahon — ay off the saddle muna.

At hindi dahil tinamad ako. Hindi rin dahil naunahan ako ng tropa sa Strava KOM. At lalong hindi dahil wala na akong budget sa bagong groupset (kahit totoo rin ‘yon minsan).

Ayun, nagpa-check up ako. Sa isip-isip ko, baka dahil lang sa kape at itlog na pula. Pero ‘yung mukha ng doktor ko parang hindi siya natuwa sa blood results ko. Long story short: “May bara ka sa ugat, boss.”

Ang sabi pa ni Doc, “Kung gusto mo pa mag-bike next year, huwag ka munang mag-bike ngayon.” Aba, logic na may pangil. Tinamaan ako, literal at emosyonal.

Isa't-kalahating taon na ditong natigil sa apat na sulok ng kwartong ito. Ang pakiramdam ko tuloy ay para na rin akong dinala sa ICC, sa Netherlands at hindi na muling nasikatan ng araw. Lietral na stuck up at naghihintay kung kailan maooperahan muli. Sa ngayon waiting muna hanggat naghihintay ng tawag. Sinabi ko noon sa sarili ko na hindi na ako babalik sa Philippine Heart Center hindi dahil sa ayaw ko na makita ang mga pagmumukha ng aking mga doctor, o dahil ilang bag na naman ng dugo ang makokonsumo nila para sa aking mga blood test kundi ay ayoko na ulit maalala ang mga baliktanaw ng kahapon sa ospital na ito. 

Pagpuntang Padre Pio Shrine sa Sto Tomas, Batangas

Ang nais ko ay mabisitang muli ang aking mga ruta sa pagbibisikleta lalo na kung araw ng Linggo, ang mga pagbisita sa iba't-ibang simbahan para umatend ng misa, ang simpleng gala trip sa mga parke, museums at mga zoo kagaya ng Manila zoo at Malabon zoo, ang trip na pagbibiskelta sa ilalim ng LRT mula Baclaran hanggang Monumento sabay iikutin ang kahabaan ng EDSA papuntang MOA. Ang pagbabay sa coastal line ng Cavite City. Masarap din balikan ang mga long rides sa probinsiya katulad ng pinakamahaba kong rides sa Los Banos, Laguna at Sto Tomas Batangas, ang mga lugar na tinuklas lang mula sa Google maps katulad ng Pateros, New Panaderos at Pasig hanggang sa kahabaan ng Aurora Blvd at Quezon Avenue. Ang mga unang paglapat ng aking gulong sa mga kalye ng Ilocos Norte at Ilocos Sur. Ang pagbabangka sa Maragondon, Cavite hanggang sa pinaka mainit na summer ride noon sa Ternate, Cavite at higit sa lahat ay ang pamimigay ng pagkain sa mga aso at pusang inabandona sa kalye. Miss ko na ang mga extended alaga ko sa lansangan. Kilala pa kaya nila ako?

Ang kada linggong stray feeding sa Alapan-Malagasang

Ngayon, ang daily rides ko ay papunta sa aking computer table. Hindi na top tube ang hinahawakan, kundi mouse at keyboard. Hindi na saddle ang inuupuan, kundi bangko sa terrace habang nagkakape at nanonood ng YouTube bike vlogs, mga travel vlogs ng mga foreigner na manghang-mangha sa kagandahan ng Pilipinas at siyempre Pornhub, pero siyempre joke lang kasi baka bumilis ang kabog ng puso ko at atakihin ulit ako.

Pero aminin natin, may saya rin sa bagong routine. Mas may time ako ngayon magpahinga, magbasa ng bike maintenance hacks, at siyempre, mag-reflect kung paano ko napabayaan ang health ko kahit akala ko "fit na fit ako kasi cyclist ako." Kahit papaano kasi sa loob ng limang taon pagkatapos ng operasyon ay lumakas ang puso ko kaya siguro nakakayanan ko pa rin ngayon dahil sa epekto ng pagbibisikleta ko ay malakas pa rin ang puso ko.

Pro tip: Hindi porke kaya mong umakyat ng Sampaloc tanaw mo na agad ang healthy ka. May mga sakit na hindi kayang idaan sa leg day.

                                                                                   Red Hot Chili Peppers - Bicycle Song

At syempre, ‘yung bike ko? Ayun, naka-display parang altar. Bawat linggo, nililinis ko pa rin, parang asong hindi ko madala sa lakad pero mahal na mahal ko pa rin. Siya ang kasa-kasama ko sa pag-akyat ng Silang at Tagaytay, ang mamapak ng itlog at pugo sa Pateros, Maynila, ang holy chaos sa fiesta ng Mahal na Poong Nazareno at pagbisita sa mga historical places kagaya ng bahay ni Rizal sa Calamba Laguna, Intramuros at magagandang museo sa Maynila. Umulan, umaraw bumaha siya ang aking kaagapay sa transportasyon. Kahit kelan sa loob ng limang taon na pagbibisekleta ay hindi ko naransanan ang commute at nagulat na lang ako na trese pesos na pala  ang pamasahe sa jeepney. 

Hindi ko tinitingnan ‘to bilang katapusan ng pagiging cyclist ko. Parang pit stop lang ‘to. Kailangan lang ng konting tune-up, bagong parts (internal ha, hindi Shimano), at konting pagmamahal sa katawan ko.

Habang nagpapagaling ako, nagpa-plano na ako ng comeback route. Simple lang — kahit 10km loop lang sa barangay, tapos kape sa tapat ng sari-sari store. Walang PR, walang pressure. Basta makasakay ulit. Yun lang, sapat na.

Oh siya hanggang dito na lang, at magpopost pa ako ng mga throwback bike rides photos sa Instagram upang alalahanin ang masasayang kaganapan noong ako'y nagbabike pa. Kung papalarin ay sanay magkita-kita uli mulit tayo sa daan. 

Signing off on cycling,

Jack Maico and Lifesaver (bike name)