Sa bawat pagmulat ko sa umaga, isa sa mga munting kaligayahan ko ay ang sulyapan ang flag counter sa gilid ng aking blog na nainstall simula noong 2014 — tila isang maliit na mapa ng mundo na may mga bandilang kumikindat, nagsasabing: “May dumalaw mula rito.”
At sa bawat bagong bandilang nakikita ko, hindi lang ito basta numero o estadistika. Ito’y mga kaluluwa ng mga Pilipinong lumilipad sa iba’t ibang dako ng mundo — nasa malamig na Europa, nasa gitna ng abalang lungsod ng Middle East, nasa mga lungsod ng Amerika, o sa mga isla ng karatig Asya — ngunit ang puso, tila nananatili pa rin sa bayan nating mahal.
Maraming salamat sa inyong mga napadpad dito. Siguro’y napadaan lang, o baka naman sadyang bumalik. Baka nakakita ng pamilyar na salita, o naamoy ang bango ng alaala sa mga kwentong hinabi ko rito.
Sa bawat pagdalaw ninyo, parang naririnig ko ang mahinang pagkatok: “Tao po, may nagbabasa.” At doon ko nararamdaman ang diwa ng koneksyon — ang kakaibang init ng pag-unawa, na kahit gaano kalayo ang nilakbay ng inyong mga paa, nagtagpo pa rin tayo sa iisang espasyo ng mga salita.
Dito sa munting tahanan ko ng paghabi ng kwento, walang hangganan ang mga alaala. Ang mga pahina’y parang bintanang bukas, na pinapapasok ang simoy ng nostalgia at ngiti ng kabataan. At kayong mga bumibisita mula sa iba’t ibang bansa — kayo ang mga bituin sa gabi ng aking pagsusulat. Tahimik man, ngunit nagbibigay liwanag.
Hindi ko man kayo makilala nang personal, ngunit bawat bandilang nakikita ko ay parang pangalan — pangalan ng pag-asang Pilipino, ng pusong marunong magmahal sa wika’t alaala, ng taong kahit nasaan, ay marunong bumalik sa pinagmulan.
Kaya sa inyong lahat — mga kababayang blogger man o tahimik na mambabasa, mga naghahanap ng aliw, ng kwento, ng sandaling pahinga, mga anak ng bayan na nasa ibang pampang ng dagat — salamat.
Salamat sa pagtambay, sa pagbabasa, sa pagngiti, sa pagdama sa bawat tula, kwento, at alaalang nakasulat dito. Salamat sa pagpapaalala sa akin na may saysay ang bawat salitang ibinubuhos ko sa pahinang ito.
At kung sakaling muli kayong mapadaan, alam ninyong bukas parati ang pinto ng aking munting tahanan. May nakahandang tasa ng alaala, at mga salitang handang maglakbay kasama ninyo — hanggang sa kung saan man kayo naroroon sa ngayon.
Sa bawat bandilang lumalabas sa aking flag counter, nakikita ko ang kulay ng ating pagkakaisa — isang Pilipinong naglalakbay, ngunit patuloy na nagbabalik sa diwa ng tahanan.
Maraming salamat, mga kababayan. Hanggang sa muli, dito pa rin tayo magtatagpo — sa pagitan ng mga salita, ng kwento, at ng puso.
Kaya’t minsan, kung kayo’y mapapadpad muli, hiling ko sana’y makilala ko kayo sa pamamagitan ng inyong mga komento sa mga nabasa ninyo rito. Sa ganitong paraan, makikilala ko rin kayo at matatawag sa kani-kaniyang pangalan. Muli, maraming salamat sa inyo — saan mang sulok ng mundo kayo naroroon. Hangga’t narito pa tayo, patuloy tayong maghahatid ng mga nakaaaliw na kwento, mga piraso ng nostalgia, at kung anu-ano pang mumunting alaala ng ating pagiging Pilipino.
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento